Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός: Τα δικά μας αξέχαστα ντέρμπι (videos+photos)

Κάποια πράγματα δεν θα αλλάξουν ποτέ. Είναι κάποια… δίπολα που δεν πρόκειται να «σπάσουν». Σε όποια κατάσταση και αν βρίσκονται Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, πάντα τα μεταξύ τους παιχνίδια θα μας… εξιτάρουν. Θα ανεβάζουν τους παλμούς στο… κόκκινο, ή στο… πράσινο ανάλογα με το ποιον υποστηρίζεις, και θα μας ξυπνάνε όλα τα ένστικτα. Όταν οι δυο «αιώνιοι» μπαίνουν στο γήπεδο, τα πάντα γύρω μας… σταματάνε να υπάρχουν. Σημασία έχει το ποιος θα επικρατήσει. Το «τριφύλλι» ή οι Πειραιώτες; Οι «ερυθρόλευκοι» ή οι «πράσινοι»; Θα πάει η μπάλα στο… πλεχτό ή θα σταματήσει στο δοκάρι;

Υπάρχουν, λοιπόν, παιχνίδια μεταξύ των δυο που έχουν περάσει στην ιστορία. Αγώνες που θα θυμόμαστε όσα χρόνια κι αν περάσουν και θα έχουμε να διηγούμαστε τις δικές μας ιστορίες. Πόσες και πόσες τέτοιες, άλλωστε, δεν έχουμε ακούσει από τους μεγαλύτερους; Για τον ασταμάτητο Δομάζο, τον αρχισκόρερ Υφαντή, τον απίθανο Δεληκάρη, τον άνθρωπο των ντέρμπι και των μεγάλων επιτυχιών Σαραβάκο και πάει λέγοντας; Αντίστοιχα μεγάλες προσωπικότητες και αξέχαστα ματς, καταγράφουν για λογαριασμό σας οκτώ συντάκτες του Onsports, μιλώντας για τα ντέρμπι που μας… σημάδεψαν στα ποδοσφαιρικά γήπεδα…

Υπάρχουν, λοιπόν, παιχνίδια μεταξύ των δυο που έχουν περάσει στην ιστορία. Αγώνες που θα θυμόμαστε όσα χρόνια κι αν περάσουν και θα έχουμε να διηγούμαστε τις δικές μας ιστορίες. Πόσες και πόσες τέτοιες, άλλωστε, δεν έχουμε ακούσει από τους μεγαλύτερους; Για τον ασταμάτητο Δομάζο, τον αρχισκόρερ Υφαντή, τον απίθανο Δεληκάρη, τον άνθρωπο των ντέρμπι και των μεγάλων επιτυχιών Σαραβάκο και πάει λέγοντας; Αντίστοιχα μεγάλες προσωπικότητες και αξέχαστα ματς, καταγράφουν για λογαριασμό σας οκτώ συντάκτες του Onsports, μιλώντας για τα ντέρμπι που μας… σημάδεψαν στα ποδοσφαιρικά γήπεδα…

Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε πως ο Τζιμπρίλ Σισέ ήταν από τους αγαπημένους μου παίκτες, πριν έρθει στην Ελλάδα. Στις 30 Οκτωβρίου του 2010 λοιπόν, είπα και εγώ να πάω στο γήπεδο να δω το «αιώνιο» ντέρμπι. Μέχρι τότε ο Γάλλος δεν είχε βρει δίχτυα απέναντι στους «ερυθρόλευκους» και πολλοί έλεγαν πως ο τίτλος του πρώτου σκόρερ ήταν με γκολ απέναντι σε Καβάλες και Κέρκυρες. Το παιχνίδι αρχίζει, με τον Ολυμπιακό να είναι καλύτερος και στο 37ο λεπτό ο «σεληνιασμένος, τότε, Μιραλάς βάζει ένα απίστευτο γκολ, ξεφτιλίζοντας τον Μπουμσόνγκ με μία «μαγική» ντρίμπλα. Οι ομάδες πάνε στα αποδυτήρια, η μουρμούρα των διπλανών έχει ήδη αρχίσει, φταίνε όλοι κλπ κλπ… Ο Χριστοδουλόπουλος μπαίνει αλλαγή στο ημίχρονο και αυτά που κάνει στον Ραούλ Μπράβο από τα δεξιά, δεν έχουν προηγούμενο. Στο 57ο λεπτό ο Λάζαρος βγάζει μία σέντρα πάρε-βάλε στον Σισέ και αυτός ισοφαρίζει, πανηγυρίζοντας περισσότερο από όταν σήκωσε το Τσου Λου με τη Λίβερπουλ. Το ξέσπασμά του Γάλλου ολοκληρώνεται στο 61ο λεπτό, όταν κερδίζει πέναλτι και αποβολή του Αβραάμ. Η εκτέλεση είναι εύστοχη, το 2-1 γράφεται στον φωτεινό πίνακα και το ΟΑΚΑ παραληρεί. Κάπως έτσι λοιπόν, ο Σισέ μπήκε μια για πάντα στις καρδιές των φίλων του «τριφυλλιού», αφού εκείνη την ημέρα το πάθος που έδειξε, δεν ήταν απλά ενός παίκτη που θέλει τη νίκη, αλλά ενός πραγματικού οπαδού, πράγμα που δύσκολα θα αντικρίσουμε ξανά στις μέρες μας.

Ήμουν-δεν ήμουν 10 ετών όταν το είδα. Μάλιστα το είχα δει μισό καθώς πριν ήμουν σινεμά, αλλά ακόμα και σήμερα θυμάμαι την ένταση με την οποία το έζησα. Εκείνη η σεζόν είχε ξεκινήσει με τους καλύτερους οιωνούς για τον Παναθηναϊκό, ωστόσο αυτές οι ήττες από την Γκρατς μέσα-έξω για το Τσάμπιονς Λιγκ και η «τεσσάρα» στη Λεωφόρο δεν χωνεύονταν εύκολα. Παρόλα αυτά εκείνο το ματς, το πρώτο εκ των δύο για το Κύπελλο δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Όχι τόσο για την εξέλιξη θρίλερ του αγώνα αλλά γιατί μου είχε… στρίψει. Χάναμε 1-0 με πέναλτι του Τζόρτζεβιτς και στο δεύτερο μέρος σφυροκοπούσαμε από κάθε πλευρά τον Ολυμπιακό. Αλλά είχε τότε ο άτιμος αυτόν τον Ελευθερόπουλο που έπιανε ότι ΔΕΝ πιανόταν και η μπάλα δεν έμπαινε με τίποτα στο δίχτυ.

Το ‘χα πάρει απόφαση: θα χάσουμε. Μέχρι να έρθει ο Λύμπε με αυτή την γκολάρα που όμοιά της δεν έχουμε ξαναδεί σε ελληνικό γήπεδο. 1-1 και η καρδιά του μικρού Χρηστάκη στη θέση της και πάλι.

Το «αιώνιο» ντέρμπι του 2011 στο «Γ. Καραϊσκάκης» τα είχε όλα. Στις 19/2, ο Ολυμπιακός επικράτησε 2-1 του Παναθηναϊκού σε ένα παιχνίδι με πρωταγωνιστή τον διαιτητή Καλόπουλο και τους βοηθούς του. Ο Μιραλάς έδωσε το προβάδισμα στους «ερυθρόλευκους» στο 20’, αλλά στο 52’ ο Λέτο ισοφάρισε σε 1-1. 

Στο 82’ ο Κατσουράνης σκόραρε για το 1-2, αλλά ο βοηθός Τρύφωνας είδε… οφσάιντ και το ακύρωσε. Αντίθετα, το γκολ που τελικά έδωσε τη νίκη στον Ολυμπιακό, του Τζιμπούρ στις καθυστερήσεις, το οποίο ήταν οφσάιντ, μέτρησε κανονικά. Τα όσα ακολούθησαν με την εισβολή οπαδών, την επίθεση στον Σισέ, αλλά και τις δηλώσεις Μαρινάκη περί… ήθους, έγραψαν μια από τις πιο μελανές σελίδες στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Στο μακρινό 1995-1996 βρίσκεται το «αιώνιο» ντέρμπι που για μένα τουλάχιστον παραμένει αξέχαστο. Για δύο λόγους. Ήταν το πρώτο ντέρμπι που είδα μαζί με τον πατέρα μου σε ένα καφέ στη Σύρο με γηπεδική ατμόσφαιρα για τα δεδομένα του νησιού. Ήθελε όμως ο αθεόφοβος να σηκωθούμε να φύγουμε στο 89' θεωρώντας ότι θα έμενε το 1-1. Πάλι καλά που τον έπεισα και είδαμε την γκολάρα του Καπουράνη!

Ένα από τα καλύτερα ντέρμπι είναι η νίκη του Παναθηναϊκού με 3-0 μέσα στο Καραϊσκάκη, εκεί όπου το «τριφύλλι» έδειξε ότι παρά τις όποιες δυσκολίες και να περνάει σε τέτοια ματς είναι άλλη ομάδα και βγάζει τον καλύτερο εαυτό του. 

Οι «πράσινοι» πήγαν τότε στο Φάληρο ως το απόλυτο αουτσάιντερ, με τον Ολυμπιακό λίγες ημέρες πριν να έχει πανηγυρίσει μεγάλη νίκη επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο ίδιο γήπεδο. Η ομάδα του Αναστασίου, όμως, δίδαξε… ποδόσφαιρο στον Πειραιά και με γκολάρες των Πράνιτς, Μπεργκ και Αμπέντ έφτασε σε έναν ιστορικό θρίαμβο που δεν θα ξεχαστεί ποτέ…

Από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και παρότι ο Ολυμπιακός είχε αρχίσει να… απέχει από τους τίτλους, πάντα τα ντέρμπι είχαν ξεχωριστή σημασία. Ειδικότερα από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός ήταν η ομάδα που διεκδικούσε το πρωτάθλημα, μαζί με την ΑΕΚ του Ντούσαν Μπάγεβιτς. Το τελευταίο, μέχρι αυτό του 2018, πρωτάθλημα που πήρε η Ένωση ήταν αυτό του 1994. Χρονιά στην οποία οι «πράσινοι» έχασαν βαθμούς στα ντέρμπι κι αυτό τους κόστισε στο φινάλε. Καθοριστικό και για την ψυχολογία της ομάδας του «τριφυλλιού» ήταν το ντέρμπι που έγινε τον Γενάρη του 1994, στο ξεκίνημα του δεύτερου γύρου. Ο Ολυμπιακός κυριάρχησε, ο Κρις Καλατζής – πρώην «πράσινος» - πέτυχε ένα φοβερό γκολ με εναέριο γυριστό και το τελικό 2-1 έδωσε ακόμα περισσότερο «αέρα» στην… ΑΕΚ που τελικά τερμάτισε πρώτη στη σεζόν!

Το ντέρμπι που έκρινε τον τίτλο της σεζόν 2003-2004 στο πρωτάθλημα της τότε Α' Εθνικής. Από νωρίς οι δρόμοι γύρω από το "Απόστολος Νικολαΐδης" στα πράσινα, όλοι ζούσαν για το παιχνίδι που θα μετέτρεπε τον Παναθηναϊκό σε απόλυτο φαβορί για τον τίτλο και την επιστροφή σε αυτόν, μετά από 7 χρόνια. Ο Μπασινάς σκοράρει με πέναλτι μόλις στο 4' και η Λεωφόρος παίρνει φωτιά! Ο Ολυμπιακός γυρίζει το παιχνίδι με το γκολ του Ζιοβάνι που μόνο ο Δούρος το είδε (;) και του Τζόρτζεβιτς, οι "ερυθρόλευκοι" μένουν με 10, μετά το χτύπημα του Ζιοβάνι στον Κυργιάκο και η πίεση του Παναθηναϊκού καρποφορεί στο 81' όταν μετά από αναμπουμπούλα στην περιοχή του Ολυμπιακού, ο Γκούμας με κάτι μεταξύ σούτ και προβολής, ισοφαρίζει και δίνει στον Παναθηναϊκό τον πόντο που έψαχνε για να μείνει στην κορυφή! Τα υπόλοιπα τα έφτιαξε ο... Μανωλάκης σε Τούμπα, Κορυδαλλό και Πύργο!

Όταν η ομάδα σου έχει ηττηθεί 2-1 στην έδρα της σε νοκ-άουτ ματς Κυπέλλου και μάλιστα από τον «αιώνιο» αντίπαλο, δεν περιμένεις και πολλά από τη ρεβάνς. Βέβαια, εκείνος ο Παναθηναϊκός της δεκαετίας του ’90 είχε δείξει πως δεν… καταλαβαίνει από έδρες και προβαδίσματα, για αυτό και πήγαινε στο Φάληρο για την πρόκριση. Άσχετα με το τι πίστευαν οι απέναντι και οι ουδέτεροι. Η ομάδα και οι «τρελοί» που έκαναν… πάρτι στο πέταλο, την πίστευαν την ομάδα και δικαιώθηκαν. Ο Καπουράνης σκόραρε νωρίς – νωρίς αλλά ο Αλεξανδρής απάντησε. Με απίθανο… φάρδος ο Ολυμπιακός το κάνει 2-1, αυτογκόλ του «Νίτζα» σε γύρισμα του Ίβιτς, αλλά ο νυν προπονητής της ομάδας, Γιώργος Δώνης, κάνει γρήγορα το 2-2 και βάζει… φωτιά στο ματς. 

Ο Παναθηναϊκός πιέζει αφάνταστα για το τρίτο γκολ και την πρόκριση. Ο Νικάκης δίνει ένα στα δυο πέναλτι που έγιναν σε παίκτες του «τριφυλλιού» από το 80’ και μετά κι ο Βαζέχα «γράφει» το 2-3. Είναι η εποχή που και για τη… βροχή ή τον κακό καιρό στον Πειραιά, έφταιγε ο Παναθηναϊκός. Ξέρετε, θυμάστε, καταλαβαίνετε… Ο Νικάκης που ήθελε να πάει σώος στο σπίτι του, δεν σφυρίζει το χέρι στην – άπταιστη σαν άλλος λίμπερο στο βόλεϊ – υποδοχή του Ίβιτς μέσα στην περιοχή και μόλις ο Σέρβος βουτάει, του δίνει το πέναλτι για να περάσει ο Ολυμπιακός και να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Ο Αλεξανδρής παίρνει φόρα, ο Βάντσικ τον περιμένει και τον κάνει ρεζίλι. Όχι απλά αποκρούει, αλλά μπλοκάρει τη μπάλα. Το «Βουνό» είχε την ψυχραιμία, μάλιστα, να διώξει από κοντά του τους συμπαίκτες του αφού όπως έλεγε αργότερα «φοβόμουν ότι αν ακουμπήσουν τη μπάλα με το χέρι όπως με αγκάλιαζαν, θα έδινε κι άλλο πέναλτι»… Τα υπόλοιπα, είναι ιστορία…