Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός: Τα «πορτοκαλί» ντέρμπι… της ζωής μας (videos+photos)

Είναι η μάχη δυο… κόσμων. Το «πράσινο» κόντρα στο «ερυθρόλευκο». Η Αθήνα και ο Πειραιάς. Το «τριφύλλι» κι ο «δαφνοστεφανωμένος». Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός. Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Οι «αιώνιοι» αντίπαλοι, που δεν αντέχουν ο ένας τον άλλον αλλά και δεν… ζουν ο ένας χωρίς τον άλλον! Είναι τα παιχνίδια που κάνουν μια χώρα ολόκληρη, σε όποια κατάσταση κι αν είναι κοινωνικά, οικονομικά ή πολιτικά, να ασχολούνται για εβδομάδες ολόκληρες – πριν και μετά – με το τι έγινε στο ΟΑΚΑ, στο Φάληρο, στη Λεωφόρο ή όπου αλλού έρθουν αντιμέτωποι οι δυο αυτοί τεράστιοι σύλλογοι.

Άλλωστε, αποτελεί κοινό μυστικό πως ακόμα και… υποβρύχιο τάβλι να παίξουν οι δυο τους, το ενδιαφέρον του κόσμου, το πάθος, η θέληση για νίκη και η «τρέλα» για το Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός ή το Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός θα είναι πάντα το… ντέρμπι της ζωής μας. Για αυτόν το λόγο, λοιπόν, οκτώ συντάκτες του Onsports έκαναν… βουτιά στις αναμνήσεις τους και γράφουν για τα ντέρμπι εκείνα που δεν θα ξεχάσουν ποτέ, ανάμεσα στους δυο «αιώνιους» σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο. Σας βάζουν, δηλαδή, στο κλίμα των «αιώνιων» ντέρμπι που ξεκινούν από το ΟΑΚΑ την Παρασκευή (9/11) με το ματς της Euroleague και συνεχίζονται την Κυριακή (11/11) στο «Γ. Καραϊσκάκης» με το ντέρμπι της Super League…

Γυρίζουμε τα ημερολόγια μας στις 9 Οκτωβρίου του 2014. Τότε ο ελλιπής Παναθηναϊκός υποδεχόταν τον Ολυμπιακό στο κεκλεισμένων των θυρών ΟΑΚΑ, στα πλαίσια των προημιτελικών του Κυπέλλου Ελλάδας. Οι «πράσινοι» θα αγωνιζόταν χωρίς τους Γκιστ, Μαυροκεφαλίδη, Νέλσον και Χαραλαμπόπουλο, έχοντας παράλληλα στην αποστολή τους πιτσιρικάδες Κόνιαρη, Διαμαντάκο, Λούντζη, Παπαγιάννη. Να σας θυμίσω δε, πως το «τριφύλλι» τη σεζόν 2014/15 δεν είχε πολλές λύσεις στο ρόστερ του, οπότε πολλοί είχαν βιαστεί να δώσουν την πρόκριση στην ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα. Η αλήθεια είναι πως μέχρι το 38ο λεπτό η εξέλιξη του ματς τους δικαίωνε, αφού ο Ολυμπιακός προηγούταν με 75-68. Κάπου εκεί όμως τα πράγματα θα άλλαζαν. Ο Σλότερ (ναι ο Έι Τζέι) πετυχαίνει ίσως τα πιο «καρυδάτα» καλάθια της ζωής του και στη συνέχεια ο Διαμαντίδης ευστοχεί σε ένα… Διαμαντίδειο τρίποντο για να ισοφαρίσει σε 75-75. Οι «πράσινοι» στέλνουν τον Σλούκα στις βολές, με 6,2’’ να απομένουν και ο Έλληνας γκαρντ αστοχεί στην πρώτη. Ο Ιβάνοβιτς δεν είχε τάιμ άουτ, οπότε οι παίκτες θα έπρεπε να βρουν μόνοι τους τη λύση ανάλογα με την εξέλιξη της δεύτερης βολής. Ο Σλούκας τη βάζει, γράφει το 75-76 και με την επαναφορά από τη baseline απέναντι σε οργανωμένη άμυνα, οι ελπίδες του «τριφυλλιού» αρχίζουν να εξανεμίζονται. Αμ δε! Ο Διαμαντίδης κατεβάζει ανενόχλητος μέχρι τη γραμμή του τρίποντου, πασάρει στον- για κάποιο λόγο- ολομόναχο Εστέμπαν Μπατίστα και αυτός με ένα αυτοκρατορικό κάρφωμα, «σφραγίζει» την πρόκριση στα ημιτελικά για την ομάδα του. Γιατί θυμάμαι αυτό το ματς; Όχι επειδή ο πρωταθλητής Ευρώπης έχασε από μία νεανική ομάδα, αυτό συμβαίνει. Το θυμάμαι γιατί ο Εστέμπαν ο Μπατίστα ή αλλιώς ο «ιπτάμενος» Ουρουγουανός, χάρισε ουσιαστικά ένα τρόπαιο στον Παναθηναϊκό!

20 Μαΐου 1999 και στο ΣΕΦ διεξάγεται ένας επικός 5ος τελικός, με αγωνία για τον τίτλο ως το φινάλε. Στις τελευταίες επιθέσεις ο Τζεντίλε ήταν τέρας… ψυχραιμίας και ευστοχίας, ενώ το τρίποντο του Οικονόμου έγραψε ιστορία. Το τελικό 53-62 έβαψε στα πράσινα το πρωτάθλημα, με τους 4.000 φίλους του Παναθηναϊκού να πανηγυρίζουν έξαλλα, φωνάζοντας το κλασικό πλέον σύνθημα «οέ, οέ, οέ πρωτάθλημα μες στο Παλέ»!

Άλλο ένα ματς που ήθελα να σπάσω την τηλεόραση. Στον Ολυμπιακό μας έχουν τρομάξει ότι με Γκέρσον πάνε να σαρώσουν την Ευρώπη αλλά στο ματς του ΣΕΦ ο Διαμαντίδης δεν αστοχεί με τίποτα. Είμαστε στο +12 και το πρώτο μεγάλο διπλό της σεζόν είναι κοντά. Έλα μου όμως που ο Ολυμπιακός έχει Ντόμερκαντ και αρχίζει να μας τα «στάζει» από παντού. Ακόμα θυμάμαι τον Βαγγέλη Ιωάννου να λέει: «Αν ο Διαμαντίδης είναι ‘ζεστός’, ο Ντόμερκαντ είναι ‘καυτός’». Και κάπως έτσι φτάνουμε στο -4 λίγα δευτερόλεπτα πριν το τέλος. Ο Μπετσίροβιτς που έτρεμε η μπάλα από τα χέρια του βάζει ένα coast to coast lay up και μειώνει σε 73-71. Το υπόλοιπο του αγώνα δεν ξεχνιέται. Είναι αυτά τα δευτερόλεπτα που αποδεικνύουν ότι ένας μεγάλος ηγέτης μπορεί να είναι καθοριστικός χωρίς να σκοράρει.

Μπορεί ο Μπατίσταρος να έβαλε καλάθι και φάουλ (ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί έκανε τόσο χαζό φάουλ ο «Μούλα») αλλά το 90% του νικητήριου έμμεσου τριπόντου είχε ένα ονοματεπώνυμο: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΙΑΜΑΝΤΙΔΗΣ. Αυτό ακριβώς, τίποτα άλλο.

Οι "πράσινοι" μόλις έχουν γυρίσει από το Βερολίνο και την κατάκτηση του πέμπτου αστεριού στη φανέλα τους και ετοιμάζονται για τους τελικούς με τον "αιώνιο" αντίπαλο. Αφού "σπάει" το ΣΕΦ με το 67-69, ο Παναθηναϊκός υποδέχεται στο... κολασμένο ΟΑΚΑ τον Ολυμπιακό σε μια παράσταση για έναν ρόλο. Ένα παιχνίδι που θα έπρεπε να λήξει με +40 πόντους, τελειώνει με το τιμητικό +27 (91-64) με τους «ερυθρόλευκους» να μην ξέρουν τι να κάνουν μπροστά στην υπερ-ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς! Τα υπόλοιπα ιστορία, με την κατάκτηση ενός ακόμη τίτλου…

Στο μπάσκετ το ματς των «αιωνίων» που μου έχει μείνει είναι το 91-64 όπου ο Παναθηναϊκός είχε πατήσει τον Ολυμπιακό μπροστά στον κόσμο του και έδειξε ότι είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του αθλήματος. Εκείνα τα χρόνια η περιφέρεια του «τριφυλλιού» τσάκιζε όποια ομάδα έβρισκε μπροστά της κατακτώντας τη μια επιτυχία μετά την άλλη.

Δε θα ξεχάσω ποτέ το ντέρμπι του 2007 στο ΟΑΚΑ με την τάπα του Διαμαντίδη που ουσιαστικά σημάδεψε τους τελικούς. Πρόκειται για μια φάση που δύσκολα μπορεί να χαθεί στην πατίνα του χρόνου. Ήταν κάτι αδιανόητο αν το σκεφτείς με «καθαρό» μυαλό. Ο Άκερ ήταν κυριολεκτικά «οφσάιντ» αλλά υπολόγιζε χωρίς τον τεράστιο «3D». Εδώ κολλάει το «δεν ήξερες, δεν ρώταγες». 

Ήταν μια βραδιά που θα μείνει στη μνήμη όλων όσοι ασχολούνται με το μπάσκετ, άσχετα από το αποτέλεσμα. Ο Παναθηναϊκός του Δημήτρη Διαμαντίδη, κόντρα στον Ολυμπιακό του Βασίλη Σπανούλη ήταν ουσιαστικά όλο το… έργο από το 2010 κι έπειτα σε ό,τι αφορά τον κόσμο του μπάσκετ στην Ελλάδα. Οι «πράσινοι» στο μεγαλύτερο διάστημα αυτής της κόντρας κυριάρχησαν, αλλά το «αντίο» του 3D γράφτηκε διαφορετικά. Ο Ολυμπιακός κατάφερε να κερδίσει 82-81 στην παράταση με τρίποντο του Βασίλη Σπανούλη, στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του Δημήτρη Διαμαντίδη. Γράφτηκε έτσι μια πολύ ωραία αθλητική ιστορία, ειδικότερα με τον τρόπο που αντέδρασε και το ΟΑΚΑ στο φινάλε ένας αθλητή – σύμβολο για την ομάδα, σε μια βραδιά όπου οι «πράσινοι» δεν κατάφεραν τελικά να νικήσουν. Αποδείχθηκε, τελικά, πως δεν κρίνονται τα πάντα από το αποτέλεσμα μιας βραδιάς αλλά από τη συνολική διαδρομή αθλητών όπως ο Διαμαντίδης.

Ο Παναθηναϊκός από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 κι έπειτα, ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος. Αν κάτι δεν είχε καταφέρει ήταν «να σπάσει την 35άρα» όπως έλεγαν χαρακτηριστικά οι αντίπαλοι για να κρατήσουν ψηλά το φρόνημά τους. Κάτι που λίγο έλειψε να κάνει σε μια βραδιά… μαγική κι ονειρεμένη στο ΣΕΦ. Ήταν 13 Οκτωβρίου 2005 σε ένα ματς Κυπέλλου στην έδρα του Ολυμπιακού, όταν οι «πράσινοι» έκαναν… όργια στο παρκέ και επικράτησαν 81-51. Τα ίδια και… μεγαλύτερα όργια, έκαναν στην κερκίδα περισσότεροι από 5.000 οπαδοί του «τριφυλλιού» που είχαν μετατρέψει το ΣΕΦ σε… ΟΑΚΑ αφού κέρδισαν κατά κράτος τη μάχη της εξέδρας!