Ο Ζοτς στο Hall of Fame 2016

Ο προπονητής του Παναθηναϊκού θα φορέσει το καλό του κοστούμι και θα ταξιδέψει στο Σπρίνγκφιλντ του Κονέκτικατ, για να γίνει μέλος σε αυτό το κλειστό «κλαμπ». Μόλις 8 προπονητές μπάσκετ μη γεννημένοι στην Αμερική έχουν τη τιμή να είναι μέχρι τώρα «κάτοικοι» του διάσημου μουσείου, το οποίο άνοιξε τις πύλες του το 1968 κι έκτοτε φιλοξενεί τους μεγαλύτερους μπασκετάνθρωπους στον κόσμο.

Ο κάτοχος των 8 ευρωπαϊκών τίτλων με 4 διαφορετικές ομάδες, του ασημένιου μεταλλίου στους Ολυμπιακούς του 1996, του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό του 1997 και στο Παγκόσμιο του 1998, θα ήταν ήδη μέλος του μουσείου, αν δεν υπήρχε όριο ηλικίας.

Όμως, από τη στιγμή που το καταστατικό του προβλέπει πως θα πρέπει ο υποψήφιος να έχει συμπληρώσει 25ετία στους πάγκους, ο Ομπράντοβιτς, που ξεκίνησε την καριέρα του το 1991, θα πρέπει να περιμένει μέχρι το 2016 για να περάσει την πύλη του.

Ας δούμε όμως ποιους συναδέλφους του θα συναντήσει εκεί (στην πραγματικότητα είναι μόνο τρεις, οι υπόλοιποι έχουν φύγει από τη ζωή):

Τσέζαρε Ρουμπίνι (1923-2011)

O θρυλικός «Καίσαρας» του ιταλικού μπάσκετ (αλλά και του πόλο), ο οποίος έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Φεβρουάριο, είχε κατακτήσει 10 πρωταθλήματα με την Ολύμπια Μιλάνο (1957–60, 1962–63, 1965–67, 1972) αλλά αυτό ήταν το λιγότερο.

Κατάφερε να οδηγήσει την Ολύμπια εκεί όπου δεν είχε πατήσει ποτέ ιταλική ομάδα. Στο ευρωπαϊκό βάθρο, κερδίζοντας το Κύπελλο Πρωταθλητριών το 1966 (ακολούθησαν δυο Κύπελλα Κυπελλούχων την δεκαετία του '70).

Ως προπονητής της εθνικής Ιταλίας κρέμασε στο στήθος του το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας (1980), το χρυσό στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1983 και το χάλκινο στην διοργάνωση του 1985.

Αλεξάντρ Γκομέλσκι  (1928-2005)

Ο «στρατηγός» ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα στο μακρινό 1948 από την ομάδα Σπαρτάκ του Λένινγκραντ. Το 1953 πήγε στην ομάδα του σοβιετικού στρατού, την Ρίγα, με την οποία κέρδισε 5 πρωταθλήματα και τρία Ευρωπαϊκά (1958-60).

Το 1969 μεταπήδησε στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, την οποία υπηρέτησε για 11 χρόνια. Μαζί της κατέκτησε 9 πρωταθλήματα Σοβιετικής Ένωσης και 1 Ευρωπαϊκό (1971). Υπήρξε προπονητής της εθνικής ομάδας για σχεδόν 30 χρόνια.

Η τροπαιοθήκη του γεμάτη: 8 τίτλοι στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα (1959, 1961, 1963, 1965, 1967, 1969, 1979, 1981), 2 στο Παγκόσμιο (1967, 1982), 1 χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες (Σεούλ 1988). Θα μπορούσε να είχε άλλο ένα από τους Αγώνες του 1974, αλλά τότε δεν του είχε επιτραπεί να ταξιδέψει στο Μόναχο, ως ύποπτος φυγής…

Αντόνιο Ντίαζ Μιγκέλ  (1933-2000)

Ο «ισόβιος» προπονητής της εθνικής Ισπανίας στον πάγκο της οποίας κάθισε από το 1965 έως το 1992. Αυτός, ένας πρώην ποδοσφαιριστής, που έκανε καριέρα μπασκετμπολίστα στην Εστουδιάντες και στην Ρεάλ Μαδρίτης, ψηφίστηκε κόουτς της 10ετίας του 1980 στην Ισπανία.

Ως ομοσπονδιακός τεχνικός κατέκτησε δυο ασημένια μετάλλια στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα (1973, 1983) και ένα επίσης ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες (1984).

Αλεξάντερ «Ασα» Νικολιτς  (1924-2000)

Ο «πατέρας του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ» και δάσκαλος όλων των μεγάλων προπονητών της σχολής των «πλάβι», συμπεριλαμβανομένου και του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς. Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο των Σπορ του Βελιγραδίου όπου σπούδασε… Ιατρική και Νομικά!

Ως προπονητής δούλεψε σε πολλές ομάδες στην πατρίδα του πριν πάει στην Ιταλία για να δρέψει δάφνες με την Ινις Βαρέζε. Την ιταλική ομάδα οδήγησε στην κατάκτηση 3 ευρωπαϊκών τίτλων (1970, 1972, 1973) και του Διηπειρωτικού το 1973.

Υπήρξε ομοσπονδιακός τεχνικός της Γιουγκοσλαβίας από το 1951 έως το 1965 και από το 1977 έως το 1978. Υπό τις οδηγίες του, οι «πλάβι» κέρδισαν το Ευρωπαϊκό το 1977 και το Παγκόσμιο το 1978, ενώ τερμάτισαν δεύτεροι το 1963.

Αλεσάντρο Γκάμπα  (1932-)

Δούλεψε στις ομάδες Ολύμπια Μιλάνο (1965-1973), Βαρέζε (1973-1977), Τορίνο (1977-1980) και Μπολόνια (1985-1987). Ωστόσο, το όνομά του συνδέθηκε άρρηκτα με την εθνική Ιταλίας, την οποία κοουτσάρισε 9 χρόνια (1979 - 1985, 1987-1992).

Μαζί της κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας (1980), το χρυσό μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1983. Με την εθνική Ιταλίας πήρε ,επίσης, ένα αργυρό μετάλλιο το 1991 και ένα χάλκινο το 1985.

Πέδρο Φεράντιθ (1928- )

Ο άνθρωπος που έκανε «βασίλισσα» της Ευρώπης την Ρεάλ Μαδρίτης στην δεκαετία του 1960. Με τους «μερένχες» κατέκτησε 4 ευρωπαϊκούς τίτλους (1965, 1967, 1968, 1974), 10 πρωταθλήματα Ισπανίας και άλλα τόσα Κύπελλα.

Η ΔΟΕ τον έκανε μέλος της το 1977 (ο μόνος προπονητής στην ιστορία του μπάσκετ που έχει αυτή την τιμή). Ένα χρόνο πριν ο Φεράντιθ είχε ιδρύσει την Παγκόσμια Ομοσπονδιά Προπονητών Μπάσκετ.

Μίρκο Νόβοσελ (1938- )

Ο σοφός Μίρκο από το Ζάγκρεμπ οδήγησε την εθνική Γιουγκοσλαβίας στην 2^η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 1974, στην 2^η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ (1976) και στην 3^η στους Ολυμπιακούς του Λος  Άντζελες (1984).

Με την Τσιμπόνα σάρωσε τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα Γιουγκοσλαβίας την δεκαετία του 1980. Ωστόσο, η μεγάλη του στιγμή με την ομάδα ήταν η κατάκτηση του ευρωπαϊκού το 1985, έχοντας ως πρωταγωνιστή τον αείμνηστο Ντράζεν Πέτροβιτς.