Η Ευρώπη στις «φλόγες»: Δεν είναι ντέρμπι, είναι «πόλεμος»!

Για τα τοπικά ντέρμπι υπάρχει μια ατάκα που αποτυπώνει πλήρως τι συμβαίνει όταν δύο ομάδες της πόλης ή περιοχής συγκρούονται μεταξύ τους: Ποδοσφαιρικός πόλεμος!

Οι ρίζες της αντιπαλότητας έρχονται τετ α τετ με την μπάλα. Και στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται απλώς για ένα παιχνίδι. Είναι κάτι παραπάνω. Πολλά παραπάνω από μια αθλητική συνάντηση. Για το αφεντικό της πόλης οι κόντρες έχουν και αιτία και αφορμή. Και για αυτό η κάθε νίκη σε αυτά τα μεγάλα ραντεβού έχει τη δική της χάρη. 

Το Onsports σας παρουσιάζει τα τέσσερα ντέρμπι του σαββατοκύριακου που βάζουν «φωτιά» στην Ευρώπη.

Το Λονδίνο δεν έχει μόνο την Τσέλσι. Και προφανώς η αντιπαλότητα της Άρσεναλ δεν περιορίζεται μόνο με τους «μπλε». Υπάρχει και η Τότεναμ με την οποία η κόντρα ξεκινά από το 1913. Εκείνη τη χρονιά άλλωστε οι «κανονιέρηδες» πήραν τη μεγάλη απόφαση. Να αφήσουν τη νότια περιοχή του ποταμού Τάμεση και να μετακομίσουν στο «Χάιμπουρι». Λεπτομέρεια; Η νέα έδρα της Άρσεναλ απείχε μόλις 6,5 χιλιόμετρα από το «σπίτι» των «Spurs». Η μετακίνησή αυτή έφερε και την αναταραχή καθώς δημιούργησε ρεύμα οπαδών στη γειτονιά που υποστήριξαν τους «gunners».

Κι αν αυτό ήταν light, έξι χρόνια αργότερα η διαμάχη απέκτησε άλλη σημασία. Η πρώτη κατηγορία θα άλλαζε μορφή. Από 20 ομάδες που θα έπαιρναν μέρος στο πρωτάθλημα θα γινόντουσαν 22. Και η Τότεναμ αν και τελευταία στη βαθμολογία είχε τη δυνατότητα, έπειτα από τη διεύρυνση, να παραμείνει στην μεγάλη κατηγορία. Αυτό δεν συνέβη ποτέ όμως.

 Η Άρσεναλ είχε τις διασυνδέσεις και μπόρεσε να προβιβαστεί στα σαλόνια παρότι είχε τερματίσει στην 5η θέση της δεύτερης κατηγορίας. Αυτό ήταν. Ξέσπασε «πόλεμος» με τους οπαδούς των δύο ομάδων να παίζουν ξύλο σε κάθε δρόμο της ευρύτερης περιοχής.

Ακολούθησε μια περίοδος που μπορεί να χαρακτηριστεί ως αυτή της «λυκοφιλίας». Στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου με το «Χάιμπουρι» βομβαρδισμένο από τους Γερμανούς και σε ένα πλαίσιο εθνικής ομοψυχίας μετά τη νίκη στο μακελειό, η Τότεναμ έκανε αυτό που φαινόταν λογικό: Παραχώρησε στη μισητή αντίπαλο της να χρησιμοποιήσει το γήπεδό της. Η ανακωχή κράτησε αρκετό διάστημα, όμως, το μίσος παραμένει.

Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που στην Τότεναμ έχουν αναγάγει σε... γιορτινή συνήθεια την ημέρα που θα τερματίσουν πάνω από την Άρσεναλ στην βαθμολογία. Την έχουν ονομάσει St. Totteringham's Day κι αυτή αρχίζει από την στιγμή που θα επικυρωθεί μαθηματικά η κατάταξη των δύο ομάδων. 

Σε αυτήν πόλη, την αιώνια πόλη έχουν να λένε το εξής για το περίφημο derby della Capitale: «Δεν είναι απλά ένα ντέρμπι, είναι το ντέρμπι»! Και η αλήθεια είναι ότι στην Ιταλία το περιμένουν πως και πως κάθε αγωνιστική σεζόν. Ρόμα-Λάτσιο και όποιος αντέξει.

Φέρεται να διέταξε την ένωση όλων των ομάδων της πρωτεύουσας. Το έπραξαν όλες εκτός από μια. Την Λάτσιο με... πραξικόπημα ενός εκ των στρατηγών του Μουσολίνι. Όπως και να έχει η Ρόμα ήρθε στη ζωή, πήρε τα χρώματα της πόλης και έμβλημα τη ρωμαϊκή λύκαινα.

Τη δεκαετία του '90 υπήρξε και η έξαρση των πολιτικών πεποιθήσεων από τους οργανωμένους της Λάτσιο. Επί Σέρτζιο Κρανιότι μάλιστα συνέβη και το εξής παράδοξο. Οι Ultras των Λιατσάλι σχεδόν ακύρωσαν τις μεταγραφικές βόμβες των Ανελκά-Βιεϊρά, βάζοντας φρένο στις φιλοδοξίες κατάκτησης του πρωταθλήματος. Οι λόγοι δεν χρειάζονται ανάλυση ούτε και εξήγηση. Για τη Ρόμα πάλι τα πολιτικά ήταν εκτός παιχνιδιού. Ή τουλάχιστον δεν έδιναν τόση μεγάλη σημασία.

Από τη μια η ομάδα των πλουσίων, της δεξιάς και από την άλλη των φτωχών και της αριστεράς. Μιλάμε φυσικά για το clasico της Μαδρίτης! Για την τιτανομαχία ανάμεσα στην Ρεάλ την Ατλέτικο. Αλλά όχι… Τι clasiko. Τι έχουν να χωρίσουν; Τα πρωταθλήματα και τις κούπες; Έτσι κι αλλιώς η Ρεάλ χτίστηκε πάνω στις νίκες και στους τίτλους και η Ατλέτικο στις ήττες και πάνω στην ιδεολογία της! Κι όμως μιλάμε για το ντέρμπι των ντέρμπι. Τύφλα να έχει το Ρεάλ-Μπαρτσελόνα. Τα ματς Ρεάλ εναντίον Ατλέτικο είναι η μάχη ανάμεσα στην εξουσία και τον λαό.

Η κόντρα πάντως κρατάει από την ίδρυση της Ατλέτικο, όταν Βάσκοι φοιτητές είδαν στην Μαδρίτη την Αθλέτικ Μπιλμπάο να νικά την «Βασίλισσα» με ανατροπή (3-2) και αποφάσισαν να φτιάξουν μια ομάδα που θα αποτελούσε το αντίπαλο δέος της πόλης. Από τότε μεσολάβησαν σοβαρά επεισόδια μεταξύ των οπαδών των δύο ομάδων, ευτυχώς χωρίς θύματα. Η αντιπαλότητα, βέβαια φούντωσε όταν οι ποδοσφαιριστές άλλαξαν στρατόπεδο. Πιο χαρακτηριστική η περίπτωση του Ραούλ, ο οποίος ήταν ο μεγάλος γκολτζής στα τμήματα υποδομής της Ατλέτικο. Οι ακαδημίες όμως διαλύθηκαν με ευθύνη του τότε προέδρου, Χεσούς Χιλ με αποτέλεσμα να μετακομίσει στην Ρεάλ που έγινε ο μεγάλος ηγέτης της!

Η φράση πάντως που συνοψίζει την κόντρα ανάμεσα στις δυο ομάδες είναι αυτή του Σαντιάγο Μπερναμπέου που είχε πει κάποτε: «Δεν καταλαβαίνω γιατί κάποιος επιλέγει να υποστηρίξει την Ατλέτικο και όχι την Ρεάλ. Είναι σαν να διαλέγεις μεταξύ του να είσαι φτωχός ή πλούσιος». Τα δυο γήπεδα πάντως, «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» και «Βιθέντε Καλδερόν» σπίτι της Ατλέτικο, απέχουν οκτώ χιλιόμετρα το ένα από το άλλο αλλά τελικά οι κόσμοι τους είναι πολύ μακριά!

Κυριακή στη Λεωφόρο έχει το δικό μας clasico. Σε αντίθεση με ότι διαβάσατε παραπάνω το Παναθηναϊκός-ΑΕΚ δεν έχει να επιδείξει ιστορική κόντρα. Είναι ωστόσο το ντέρμπι για την καλύτερη ομάδα της Αθήνας. Το αθηναϊκό ντέρμπι ανάμεσα σε αυτές τις ομάδες πάντα διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν αυτές τα ραντεβού. Πάθος. Στην πατίνα του χρόνου Παναθηναϊκός και ΑΕΚ μας έχουν προσφέρει τρομερά παιχνίδια. Ματσάρες, γκολάρες και επεισοδιακές καταστάσεις που κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει.

Σπουδαίοι παίκτες πέρασαν και από τις δύο, πολλοί απ' αυτούς άλλαξαν στρατόπεδα (Δομάζος, Σαραβάκος, Βλάχος, Λυμπερόπουλος, Κατσουράνης κ.λπ) και πρόσφεραν θέαμα και γκολ και με τις δύο φανέλες. Η μεγαλύτερη εντός έδρας νίκη του Παναθηναϊκού ήταν το 4-0 που πέτυχε στις 31 Μαρτίου 1991 (Αποστολάκης 8', 51', Καλαντζής 34', Βαζέχα 55'), ενώ άλλες δύο φορές έχει κερδίσει με σκορ 4-1. Η μεγαλύτερη εκτός έδρας νίκη της ΑΕΚ επί του Παναθηναϊκού χρονολογείται από τις 19 Δεκεμβρίου 1965 με σκορ 3-2, ενώ Το παιχνίδι με το μεγαλύτερο σκορ ανάμεσα στις δύο ομάδες είναι το 5-4 υπέρ του Παναθηναϊκού, στις 29 Σεπτεμβρίου 1963.