Ντούσαν Ίβκοβιτς: Σοφός για λάθος λόγο...

Του Νίκου Καλαμπάκα

Αυτή η ατάκα της... ανθρώπινης μηχανής των πολεμικών τεχνών, βρίσκει το απόλυτο παράδειγμα στην καριέρα του «μύθου» - πλέον, Ντούσαν Ίβκοβιτς. Ενός προπονητή που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Βελιγράδι και κατά την πλούσια προπονητική του πορεία μας έδωσε την ευκαιρία να τον δούμε να δοκιμάζει τις μπασκετικές του ιδέες και στη χώρα μας.

Να εμπνέει γενιές παικτών που αργότερα έγραψαν τη δική τους ιστορία τόσο στην Ελλάδα, όσο και σε άλλες χώρες. Θέλετε μερικά ονόματα παικτών που είχαν την τύχη να δουλέψουν μαζί του; Πέτροβιτς, Κούκοτς, Ντίβατς, Γκάλης, Γιαννάκης, Ρωμανίδης, Φιλίππου, Κόρφας, Φασούλας, Χριστοδούλου, Πάσπαλι, Ντίκινς, Κακιούζης, Μπουρούσης, Ζήσης, Ρίβερς, Σιγάλας, Σπανούλης, Σλούκας, Χάινς, Λο. Θα μπορούσαμε να γεμίσουμε τόμους από τους αθλητές που συνεργάστηκε ο Ντούντα. Ένας άνθρωπος που στις ομάδες που εργάστηκε συνάντησε πολλές δυσκολίες, όμως είχε πάντα τον τρόπο να «γυρίζει το κουμπί» και να ανασταίνει ομάδες που φαίνονταν αδύναμες να διαπρέψουν.

Οι διαφωνίες του Ίβκοβιτς με τους αθλητές του δεν έλειψαν επίσης από την καριέρα του. Το παρατσούκλι που του κολλήσαμε στην Ελλάδα ήταν «σοφός» και όσο και αν κάποιοι πιστεύουν ότι όποιος το ξεστομίζει το κάνει για καλό, η εξήγηση έρχεται από τον ίδιο τον Σέρβο προπονητή: «Μια μέρα ρώτησαν τον Φασούλα γιατί είχε περιορισμένο χρόνο συμμετοχής κατά την περίοδο που αγωνιζόταν υπό τις οδηγίες μου στον ΠΑΟΚ κι εκείνος ειρωνικά είχε πει “ρωτήστε τον σοφό”».

Όσες κόντρες και να πήγαν πάντως να δημιουργηθούν, η λογική του «δασκάλου» έβαζε πάντα την ομάδα πάνω από τα πρόσωπα. Ο Ντούντα ήταν ένας σκληρός προπονητής που προσαρμοζόταν στις απατήσεις των ομάδων και των προσώπων που τις αποτελούσαν και στο τέλος κατάφερνε πάντα να τις οδηγεί σε διακρίσεις.

Το έκανε την πρώτη του χρονιά ως προπονητής της Παρτιζάν με την οποία κατέκτησε από την πρώτη του χρονιά (1978) το τρεμπλ (πρωτάθλημα και κύπελλο Γιουγκοσλαβίας και κύπελλο Κόρατς), το συνέχισε στον ΠΑΟΚ με τον οποίο πήρε πρωτάθλημα τη σεζόν 1991/92, ενώ το 1997 κατάφερε να πάρει το τρεμπλ με τον Ολυμπιακό, κερδίζοντας πρωτάθλημα και κύπελλο και την Euroleague στον τελικό της Ρώμης. Ακολούθησαν δύο κύπελλα με την ΑΕΚ το 2000 και το 2001, 3 πρωταθλήματα Ρωσίας με την ΤΣΣΚΑ (2003, 2004, 2005), ένα ULEB Cup με τη Ντιναμό Μόσχας το 2006. Αυτά σε συλλογικό επίπεδο, αφού ο Ίβκοβιτς παράλληλα είχε κατακτήσει και χρυσά μετάλλια με τις Εθνικές της Γιουγκοσλαβίας και αργότερα της Σερβίας.

Γιατί τα λόγια του Μπρους Λι του ταιριάζουν «γάντι»

Ο τελικός της Euroleague του 2012 θα μείνει αξέχαστος και θα είναι μια μπασκετική ιστορία που όποιος την έζησε, δύσκολα θα την ξεχάσει. Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς αθέτησε τον κανόνα του που τον ήθελε να μην επιστρέφει στις ομάδες από τις οποίες έφευγε και επέστρεψε στον Ολυμπιακό. Σε μια χρονιά με αρκετές δυσκολίες για την ομάδα μέχρι τον Ιανουάριο, ο «σοφός» συμμάζεψε την ομάδα με μια απλή προσθήκη δύο Αμερικανών (Λο, Ντόρσεϊ) και το δεύτερο μισό της σεζόν χάρισε στους Ευρωπαίους φίλους του αθλήματος κάποιες μοναδικές παραστάσεις.

Ο Ολυμπιακός είχε λίγη εμπειρία (Σπανούλης, Πρίντεζης, Λο), πολύ ταλέντο (Σλούκας, Μάντζαρης, Χάινς, Παπανικολάου και Κέσελι), περίσσιο θράσος αλλά πάνω απ' όλα είχε στον πάγκο του έναν άνθρωπο που μπόρεσε να ενώσει όλα αυτά και να κερδίσει μια ΤΣΣΚΑ που είχε στη σύνθεσή της την μεικτή Ευρώπης.

Όλα αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν. Εδώ και μερικούς μήνες ο τεράστιος «Ντούντα» δεν καθοδηγεί από τους πάγκους τα νέα παιδιά που ονειρεύονται να γίνουν οι επόμενοι Πέτροβιτς. Το μπάσκετ σίγουρα θα συνεχίσει να υπάρχει και χωρίς αυτόν. Όπως είναι σίγουρο και το γεγονός ότι ο ίδιος συνέβαλε τα μέγιστα, προκειμένου να γίνει τόσο αγαπητό το άθλημα στο κοινό...

Last but not least… O μύθος θέλει τον Ιβκοβιτς, να είχε απαντήσει στον Σωκράτη Κόκκαλη, στην ερώτηση «ποιον να φέρω στον Ολυμπιακό τώρα που θα φύγεις;», στο τέλος της πρώτης θητείας του, «Τον Ομπράντοβιτς». Αντί του Σέρβου, ο τότε πρόεδρος των «ερυθρολεύκων» επέλεξε να πάει ξανά στη λύση του Γιάννη Ιωαννίδη. Κάπως έτσι γράφεται η Ιστορία.