Όταν ο «Μότσαρτ» σίγησε...
Σαν σήμερα το 1993 το Παγκόσμιο μπάσκετ «έχασε» έναν από τους μεγαλύτερους μύθους του.
«Ήταν ο μόνος παίκτης που με κοιτούσε στα μάτια χωρίς να φοβάται». Με αυτά τα λόγια είχε περιγράψει ο μεγάλος Μάικλ Τζόρνταν, τον… μεγάλο Ντράζεν Πέτροβιτς.
Ήταν 7 Ιουνίου του 1993 όταν ένας εκ των μεγαλύτερων ευρωπαίων που ασχολήθηκαν με την πορτοκαλί μπάλα άφησε την τελευταία του πνοή στο αυτοκινητιστικό δυστύχημα που συγκλόνισε τον κόσμο ολόκληρο.
Ο Πέτροβιτς είχε καταφέρει σε ηλικία 29 ετών να κερδίσει τον θαυμασμό όλου του μπασκετικού πλανήτη. Ηγήθηκε της μεγάλης εθνικής Γιουγκοσλαβίας και έγινε ο παίκτης – σύμβολό της.
Το να περιγράψει κάποιος με λέξεις τον Ντράζεν δεν είναι και ότι πιο εύκολο καλείται να κάνει. Ηγετική μορφή, ασυμβίβαστος χαρακτήρας, μάγος του μπάσκετ. Μετά τον θάνατό του χαρακτηρίστηκε ως «προφήτης», ενώ όσο ζούσε τον έλεγα «Μότσαρτ του Μπάσκετ».
Ήταν μόλις 21 ετών όταν κατάφερε να βάλει 112 πόντους σε ένα παιχνίδι (σωστά διαβάσατε 112!). «Θύμα» του εκείνη την ημέρα ήταν η Ολύμπια Λιουμπλιάνας η οποία είδε από πρώτο χέρι το μπασκετικό του μεγαλείο και αποτέλεσε αφορμή να του κολλήσει το παρατσούκλι του «Μότσαρτ».
Ο Ντράζεν Πέτροβιτς πέρα από μια τεράστια μπασκετική μορφή, υπήρξε ο άνθρωπος που άλλαξε τα δεδομένα στο παιχνίδι. Μπορούσε να οδηγήσει μόνος του την ομάδα του στη νίκη, ενώ στην ήττα ήταν ο πρώτος που παραδεχόταν τον αντίπαλο: «Το 1987 δεν υπήρχαν άλλοι μπασκετμπολίστες στην Ευρώπη, μόνο ο Γκάλης», είχε πει λίγα χρόνια αργότερα για το έπος του 1987.
Ήταν πάντα με το χαμόγελο στα χείλη, είτε το εννοούσε, είτε ήταν ο τρόπος του να ειρωνευτεί τους αντιπάλους του. Το NBA τον αγάπησε, όπως και ολόκληρη η Ευρώπη τόσο για το ταλέντο του, όσο και για την όρεξή του για δουλειά. Έδινε πάντα απαντήσεις με την απόδοσή του, ακόμα και εκεί που δεν χρειαζόταν. Στην τελική, έκανε το παιχνίδι ευκολότερο για τους συμπαίκτες του και αυτό είναι η απόλυτη καταξίωση για έναν παίκτη σε τέτοιο επίπεδο.
Η μορφή του ήταν επιβλητική μέσα στο γήπεδο. Το παιδί με την αφάνα, ο αμάσητος τυπάκος που όταν ήθελε να βάλει καλάθι το έκανε ακόμα και απέναντι σε μια ολόκληρη άμυνα. Όσοι μεγαλώσαμε τις δεκαετίας του ’80 και ’90, πάντα θα θυμόμαστε τον «φονιά» Γιουγκοσλάβο.
Πάντα θα αναπολούμε τις επιδόσεις του μέσα στα παρκέ. Πάντα θα εκθειάζουμε τη μοναδική του ικανότητα να ξεφτιλίζει όποιον προσπαθούμε να αμυνθεί πάνω του.
Πάντα θα φωνάζουμε «όχι ρε πούστη», όπως την 7η Ιουνίου του 1993, όταν μάθαμε τον απροσδόκητο χαμό του. Και τέλος, πάντα θα τα βάζουμε με τον Θεό, που τον πήρε τόσο νωρίς κοντά του και δεν είχαμε την ευκαιρία να τον απολαύσουμε στο ελληνικό πρωτάθλημα, αφού είναι κοινό μυστικό ότι είχε κλείσει στον Παναθηναϊκό.
Λένε ότι κάποιος πεθαίνει μόνο όταν σβήνει μέσα στις σκέψεις των ανθρώπων που συνεχίζουν. Ο Ντράζεν Πέτροβιτς κέρδισε επάξια μια θέση στην αιωνιότητα. Ήταν ο άνθρωπος που για πολλούς από εμάς, μαζί με τον Νίκο Γκάλη, αποτέλεσε την αφορμή για να βγούμε στα γήπεδα της γειτονιάς μας και να πιάσουμε την πορτοκαλί θεά. Ήταν αυτός που έκανε το μπάσκετ τέχνη και αυτός που τελικά το άφησε πολύ πιο φτωχό, σε μια εποχή που ο ίδιος μας έκανε πλούσιους σε συναισθήματα.
«Μη λυπάστε για τον θάνατό του (του Πέτροβιτς). Ήταν φαινόμενο και για αυτό θα ζήσει για πάντα». Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα…
