Λάμπαρντ: Ο τελευταίος μεγάλος αρχηγός της Premier League

Μου προκαλεί μελαγχολία ξέροντας ότι γράφω για εκείνον για κάποιο λόγο άσχετο από κάποιο γκολ ή ποδοσφαιρική του παράσταση. Ο Φράνκι Λάμπαρντ σήμερα αποφάσισε να βάλει τέλος στην τεράστια καριέρα του μετά από 21 χρόνια σε Γουέστ Χαμ, Σουόνσι, Τσέλσι, Μάντσεστερ Σίτι και Νιου Γιορκ Σίτι και δεν γινόταν να μην γράψω για τον παίκτη που με έκανε να αγαπήσω την Premier League.

Όχι, μην παρασυρθείς, δεν είμαι Τσέλσι – άσχετο αν τη συμπαθώ και ας είναι ανταγωνίστριά μου στο Λονδίνο. Εγώ Άρσεναλ είμαι αλλά δεν θα αρνηθώ ποτέ ότι μέσα μου προσευχόμουν να τον δω μια μέρα με τα «κόκκινα», γνωρίζοντας πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Όπως και ότι έβλεπα με μεγάλη όρεξη την Τσέλσι όταν έπαιζε εκείνος.

Εκείνος ο προημιτελικός με «στοίχειωσε»

Ήταν προημιτελικός του Champions League το 2004 μεταξύ Άρσεναλ και Τσέλσι, και οι «κανονιέρηδες» έχουν ξεκάθαρο προβάδισμα μετά το 1-1 του πρώτου αγώνα στο Στάνφορντ Μπριτζ, ενώ προηγούνται και 1-0 με τον Ρέγιες. Και εκεί που έχω χαρεί φεύγει η μπάλα από τα χέρια του Λέμαν και ο Λάμπαρντ ισοφαρίζει.

Το γιατί μου έμεινε αυτό το γκολ πραγματικά δεν το γνωρίζω. Δεν έβαλε δα και καμιά γκολάρα. Μου είχε κάνει εντύπωση όμως αυτός ο παίκτης που ξεχώριζε ανάμεσα στους ακριβούς που τότε είχε μαζέψει ο Αμπράμοβιτς (βλ. Βερόν, Τζο Κόουλ, Κρέσπο). Και κάπως έτσι ξεκίνησα να τον παρακολουθώ.

Από εκείνον ξεκινούσε η ομάδα

Τον είδα και στον δεύτερο ημιτελικό με τη Μονακό. Πάλι σκόραρε. Τον είδα μετά το καλοκαίρι στο Euro απέναντι στη Γαλλία. Κι εκεί το πέταξε. Ένας παίκτης που μυριζόταν το γκολ ακόμα και αν δεν ήταν στράικερ. Σιγά σιγά όμως κατάλαβα πως αυτός ο Βρετανός, που μπορεί τότε ακόμα δεν είχε όνομα φανταχτερό σαν του Βερόν, ήταν το Α και το Ω σε αυτή την ομάδα.

Σε κάθε μεγάλο ραντεβού ήταν εκεί για να ξεχωρίσει. Είτε με μια πάσα του, είτε με ένα γκολάκι, είτε με τη γενικότερη παρουσία του. Ένας τύπος που θα ήθελες να έχεις δίπλα σου όπου και να είσαι. Είτε παίζεις ποδόσφαιρο, είτε στη δουλειά σου ως διευθυντή, είτε στην παρέα ως κολλητό.

Διότι αυτό ήταν ο Λάμπαρντ. Ένας τέλειος «μαέστρος» μέσα στο γήπεδο, ηγέτης στα αποδυτήρια, και συμπαθής σε όλους τους συμπαίκτες του. Και αν θέλει αυτός ο κύριος Αμπράμοβιτς να είναι σωστός πρέπει να του χτίσει άγαλμα έξω από το Στάνφορντ Μπριτζ. Να ξέρεις πως αυτό δεν το απαιτώ μόνο εγώ αλλά και ο κατά τα άλλα αλαζόνας, Μουρίνιο.

Στο γκολ απέναντι στην Τσέλσι πόνεσε όλος ο κόσμος

21 Σεπτεμβρίου 2014, Στάδιο Ετιχάντ: Ακόμα και οι φίλαθλοι της Σίτι, που εκείνη τη στιγμή ισοφάριζε πρέπει να αισθάνθηκαν περίεργα. Ναι, ο Λάμπαρντ φόρε τη φανέλα της Μάντσεστερ Σίτι στην τελευταία του σεζόν στην Premier League και μάλιστα σκόραρε στο χειρότερο δυνατό παιχνίδι για τον ίδιο. Απέναντι στην αγαπημένη του ομάδα.

Το παιχνίδι πάει τέλεια για την Τσέλσι η οποία προηγείται στο σκορ με τον Σίρλε στο 71’ και όλα δείχνουν πως ο Μουρίνιο θα πάρει σπουδαίο διπλό. Το παιχνίδι παίζεται κανονικά μέχρι το 85’. Κάπου εκεί είναι που ο Λάμπαρντ δέχεται τη μπάλα στο σημείο του πέναλτι, και τότε παγώνει ο χρόνος. Σουτ, και γκολ για την Μάντσεστερ Σίτι.

Και ναι, όπως καταλαβαίνεις ήταν πολύ δύσκολο. Για όλους. Το σκυμμένο κεφάλι του Φράνκι καθώς και το υψωμένο χέρι προς τους ενθουσιώδεις συμπαίκτες του που έτρεχαν κατά πάνω του μετά το γκολ σαν τους λέει «κάλμα», μπορούσαν να φανερώσουν τη στιγμή απόγνωσης και μελαγχολίας που ζούσε εκείνη τη στιγμή. Σαν μέσα του να ευχόταν ο διαιτητής να σφυρίξει οφσάιντ ή έστω… πλάγιο. Φευ. Η πιο δύσκολη στιγμή στην καριέρα του, και τα δάκρυα ήταν σίγουρα αληθινά.

Δεν πέτυχε και… λίγα

Ο 38χρονος τέως πλέον ποδοσφαιριστής έχει άπειρες διακρίσεις στην καριέρα του. 3 πρωταθλήματα Αγγλίας, 4 Κύπελλα, 1 Champions League και 1 Europa League είναι μερικά εξ αυτών. Δύο χρονιές μάλιστα αναδείχτηκε «Καλύτερος Παίκτης της Premier League», ενώ έχασε στο νήμα τη Χρυσή Μπάλα του 2005.

Ένας παίκτης που πραγματικά γιγάντωσε την Τσέλσι, με πάνω από 300 γκολ συνολικά, λίγο καιρό μετά τον Τζέραρντ αποχωρεί κι ο ίδιος οριστικά από την ενεργό δράση. Μπορεί να μην παίζει στην Ευρώπη εδώ και δυο χρόνια ωστόσο ακόμα και έτσι η Premier League δεν είναι ίδια με πριν…