Το Life Story του Ντιέγκο Σιμεόνε (videos+photos)

Γεννημένος στις 28 Απριλίου 1970 στο Μπουένος Άιρες, ο Ντιέγκο Πάμπλο Σιμεόνε, δεν θα μπορούσε παρά να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Έχοντας ως πρώτες ποδοσφαιρικές παραστάσεις το Μουντιάλ του 1978, θα περίμενε κανείς να ακολουθήσει την... πλειοψηφία και να θελήσει να μοιάσει στον Μάριο Κέμπες. Ωστόσο, ο «Τσόλο» όπως τον ονόμασε στα 14 του ο Βικτόριο Σπινέτο, προπονητής του στα τμήματα υποδομής της Βελέζ, ακολούθησε τα χνάρια του Ντανιέλ Πασαρέλα και των άλλων σκληροτράχηλων αμυντικών μέσων της εποχής.

Ο «Τσόλο» (σ.σ. Ιθαγενής φυλή του Μεξικό), Σιμεόνε λοιπόν, έμελλε να γίνει ένας από τους καλύτερους αμυντικούς χαφ στην ιστορία της Αργεντινής, αρχηγός στην Εθνική του αλλά και σε όποια ομάδα αγωνίστηκε, ενώ το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, τον βρήκε στην άκρη ενός πάγκου, να ζει με μεγαλύτερη ένταση από ότι ως παίκτης, τα ματς των ομάδων που καθοδηγούσε ως προπονητής! Ίσως, αυτό το πάθος, να οδήγησε και τον Σιμεόνε στην κορυφή, αναδεικνύοντάς τον ως τον καλύτερο προπονητή ενός τόσο απαιτητικού πρωταθλήματος όπως η Primera Division. Αυτό το πάθος και η ηγετική του ικανότητα έφεραν την Ατλέτικο Μαδρίτης στον τελικό του Champions League και τον ίδιο στο Top-5 των προπονητών παγκοσμίως...

Ποιος ήταν ως ποδοσφαιριστής

Ο Σιμεόνε έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στη Βελέζ Σάρσφιλντ. Εκεί του έδωσαν το παρατσούκλι που τον συνοδεύει ακόμα, λόγω ενός συνεπώνυμου ποδοσφαιριστή (Καρμέλο Σιμεόνε με τον οποίο ουδεμία σχέση έχει), εκεί έκανε και την πρώτη του συμμετοχή το 1987. Το 1990 πέρασε στην άλλη πλευρά του ατλαντικού για λογαριασμό της ιταλικής Πίζα. Έμεινε στην πόλη με τον διάσημο πύργο ως το 1992 και μετακόμισε στη Σεβίλλη, από την οποία έφυγε το 1994. Τότε, πέρασε για πρώτη φορά τις πύλες του «Βιθέντε Καλντερόν», αφού αποκτήθηκε από την Ατλέτικο Μαδρίτης. Έμεινε στους «ροχιμπλάνκος» ως το 1997, κατακτώντας το νταμπλ του 1996 με συμπαίκτη τον άλλοτε άσο του Πανιωνίου, Μίλινκο Πάντιτς.

Έκτοτε, η καριέρα του εκτοξεύτηκε. Μεταγραφή στην πανίσχυρη Ίντερ του Μοράτι, συνέχεια στη Λάτσιο όπου κατέκτησε τίτλους και επιστροφή στην Ατλέτικο Μαδρίτης το 2003. Το 2005 γύρισε κι έπαιξε ποδόσφαιρο στη Ράσινγκ της Αργεντινής, κρεμώντας τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια το 2006. Συνολικά έπαιξε 305 ματς επαγγελματικού επιπέδου, σκοράροντας 44 γκολ και δίνοντας μια και μοναδική ασίστ, στα 21.993 λεπτά που έτρεξε στα ποδοσφαιρικά γήπεδα.

Σαν ποδοσφαιριστής, ο Ντιέγκο Σιμεόνε κατέκτησε το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο Ισπανίας με την Ατλέτικο το 1996. Ακολούθησε το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ με την Ίντερ το 1998, το πρωτάθλημα, το Κύπελλο και το Σούπερ Καπ Ιταλίας με τη Λάτσιο το 2000, ενώ νωρίτερα με τους Λατσιάλι πήρε το Σούπερ Καπ Ευρώπης το 1999. Ο «Τσόλο», ήταν διεθνής με την Αργεντινή, παίζοντας σε 110 ματς και πετυχαίνοντας 11 γκολ, όντας η ψυχή της «μπιανκοσελέστε» σε όλα τα μεγάλα παιχνίδια. Αλησμόνητη θα μείνει κι η αποβολή του Ντέιβιντ Μπέκαμ στο Μουντιάλ του 1998, την οποία κατάφερε να κερδίσει... παμπόνηρα, έχοντας πρώτα... τσιγκλίσει τον τότε σταρ! Με την Εθνική κατέκτησε 2 Κόπα Αμέρικα (1991, 1993), ένα Κύπελλο Συνομοσπονδιών (1992) και το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, όπου συμμετείχε. Και να σκεφτεί κανείς, πως έκανε ντεμπούτο σε ηλικία 18 ετών σε φιλικό με την Αυστραλία στο Σίδνεϊ, σε βαριά ήττα (4-1) από τα «Καγκουρό»...

Το ντεμπούτο του Σιμεόνε στην Εθνική Αργεντινής

Ο «Τσόλο» βάζει το κοστούμι!

Με τη λήξη της ποδοσφαιρικής του καριέρας, στις 17 Φεβρουαρίου 2006, ο Ντιέγκο Σιμεόνε πήρε απευθείας... το βάπτισμα του πυρός, αφού έγινε προπονητής της Ράσινγκ. Ομάδα με την οποία σταμάτησε το ποδόσφαιρο. Αν και η αρχή ήταν δύσκολη, η Ράσινγκ έκανε ένα δυνατό τελείωμα στην Κλαουσούρα του 2006, όμως, η αλλαγή προέδρου έφερε και τη φυγή του Σιμεόνε από τον πάγκο. Στις 18 Μαΐου του 2006, όμως, βρήκε αμέσως την επόμενη δουλειά του αναλαμβάνοντας προπονητής της Εστουδιάντες. Με ηγέτη τον Χουάν Σεμπάστιαν Βερόν και εκτελεστή τον Μαριάνο Παβόντε, ο Σιμεόνε... σηκώνει τον τίτλο, επικρατώντας 2-1 της Μπόκα σε ματς «τελικό». Ήταν η πρώτη κούπα για την Εστουδιάντες μετά από 23 χρόνια, με πλειάδα εφημερίδων και παλαίμαχων άσων, να τον χαρακτηρίζουν ως τον καλύτερο προπονητή της χρονιάς και ανερχόμενο αστέρα των πάγκων.

Ακολούθησε το Δεκέμβριο του 2007 η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της Ρίβερ Πλέιτ, όπου διαδέχθηκε τον Ντανιέλ Πασαρέλα. Ενός ανθρώπου που ως ποδοσφαιριστής είχε πολλές ομοιότητες με τον Σιμεόνε. Ο «Τσόλο» έκανε κι εκεί πολύ καλή δουλειά, κατακτώντας την Κλαουσούρα του 2008, μετά το 2-1 επί της Ολίμπο στο «Μονουμεντάλ». Όμως, στις 7 Νοεμβρίου 2008 ο Ντιέγκο Πάμπλο Σιμεόνε παραιτήθηκε από τον πάγκο των «εκατομμυριούχων» μετά τον αποκλεισμό από τα προημιτελικά του Σουνταμερικάνα, από τη μεξικανική Σίβας.

Στις 15 Απριλίου 2009, αφού έμεινε για αρκετό καιρό χωρίς ομάδα, ανέλαβε τη Σαν Λορέντζο, έμεινε σχεδόν για έναν χρόνο και αφού από τον Απρίλιο του 2010 ως τον Ιανουάριο του 2011 έμεινε χωρίς ομάδα, δοκίμασε την τύχη του στην Ευρώπη. Ανέλαβε στις 19 Ιανουαρίου 2011 τις τύχες της Κατάνια, την οποία και κράτησε στην κατηγορία. Έφυγε την 1η Ιουνίου 2011, ενώ είκοσι μέρες αργότερα, ανέλαβε τη Ράσινγκ Κλουμπ, γυρνώντας στην Αργεντινή. Δεν έμεινε, όμως, για πολύ...

Το κάλεσμα στο «Βιθέντε Καλντερόν» και η αναμόρφωση!

Στις 23 Δεκεμβρίου 2011, ο Ντιέγκο Πάμπλο Σιμεόνε ανέλαβε τις τύχες μιας ομάδας με την οποία είχε συνδέσει το όνομά του. Η Ατλέτικο Μαδρίτης είχε μόλις αποκλειστεί από την Αλμπαθέτε στο Κύπελλο, ενώ παράλληλα είχε μόλις 19 βαθμούς σε 16 παιχνίδια. Το 4-4-2 και το 4-3-3 του Γκρεγκόριο Μανθάνο, προπονητή της Ατλέτικο και το 2003-2004 όταν ακόμα ο «Τσόλο» δέσποζε στα χαφ, δεν... τράβαγε καθόλου. Παρά την καλή ευρωπαϊκή πορεία, παρά το γεγονός ότι ο Φαλκάο σκόραρε και έδειχνε να είναι έτοιμος για ότι θα ακολουθούσε, η συγκομιδή στο πρωτάθλημα και ο αποκλεισμός με δυο ήττες στο Κύπελλο, έφεραν την απόλυση του Μανθάνο.

Η Ατλέτικο του Μανθάνο

Η Ατλέτικο στο ντεμπούτο του Σιμεόνε

Ο Σιμεόνε από το πρώτο του παιχνίδι, άλλαξε το σύστημα της ομάδας στο αγαπημένο του 4-2-3-1, το οποίο χρησιμοποιεί ακόμα και σήμερα, κι επέβαλλε τους δικούς του κανόνες στα αποδυτήρια των «ροχιμπλάνκος». «Δεν θέλω παίκτες που θέλουν να είναι οι κεντρικοί πρωταγωνιστές. Αν δεν δώσετε ότι έχετε και το καταλάβω, τότε κάποιος άλλος θα πάρει τη θέση σας. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, κι αν ξεχαστείτε, τότε θα μείνετε στην απέξω», ήταν μια από τις πρώτες ομιλίες του στα αποδυτήρια, και τα αποτελέσματα είναι γνωστά.

Η Ατλέτικο της σεζόν 2012-2013

Ο Σιμεόνε στην τριετία που ακολούθησε, αφού μόλις χθες (23/12) συμπληρώθηκε, κατάφερε να μετατρέψει την Ατλέτικο σε μηχανή... συλλογής τίτλων και μεγάλων αποτελεσμάτων. Μπορεί πολλοί να τον κατηγορούν πως παίζει αμυντικά, όμως, ο «Τσόλο» δημιούργησε μια ομάδα η οποία τα τελευταία τρία χρόνια κατακτά τουλάχιστον έναν τίτλο. Με έναν βασικό κορμό ποδοσφαιριστών που πλέον στα δικά του χέρια έγιναν σταρ, όπως οι Γκάμπι, Αρντά, Χουανφράν, Γκοντίν, και με προσθήκες ταλέντων που εξελίχθηκαν σε σούπερ σταρ, όπως οι Φαλκάο, Ντιέγκο Κόστα, Κουρτουά, ο «Τσόλο» κατάφερε να φτιάξει μια ομάδα-οικογένεια. «Όλοι οι παίκτες στην Ατλέτικο θα καθόμασε σε ένα μακρύ τραπέζι. Έτσι, δεν μπορούν να φύγουν το να κοιτάνε ο ένας τον άλον στα μάτια. Εδώ δεν υπάρχουν μυστικά. Όλοι μαζί, όλοι μιλάμε. Αυτό είναι το μήνυμα», λέει χαρακτηριστικά για το πως διατηρείται το κλίμα στα αποδυτήρια...

Συλλέκτης τίτλων

Η Ατλέτικο του Σιμεόνε, κατάφερε να κατακτήσει το Europa League του 2012, επικρατώντας 3-0 στον τελικό του Βουκουρεστίου, από την πρώτη του χρονιά στον πάγκο. Στις 31 Αυγούστου 2012, ο Σιμεόνε οδήγησε την Ατλέτικο Μαδρίτης στην κατάκτηση του Σούπερ Καπ Ευρώπης με το 4-1 επί της Τσέλσι στο Μονακό. Στις 17 Μαΐου 2013, έφτασε σε ιστορική κατάκτηση Κυπέλλου, με το 2-1 επί της Ρεάλ μέσα στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου»! Ήταν ο πρώτος τίτλος της ομάδας μετά το 1996, όταν ο ίδιος ήταν ακόμα ποδοσφαιριστής της...

Η Ατλέτικο της σεζόν 2013-2014

Η επόμενη χρονιά του, όμως, θα ήταν κι η κορυφαία στην καριέρα του και αυτή που έδωσε όλες τις απαντήσεις. Ακόμα και σε αυτούς που μιλούσαν για... πούλμαν, για αντί-ποδόσφαιρο και για τακτικές κατενάτσιο από την πλευρά του! Ο Σιμεόνε συνέχισε τη δουλειά στην Ατλέτικο Μαδρίτης, την οποία οδήγησε για πρώτη φορά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος έπειτα από 18 ολόκληρα χρόνια. Οι «ροχιμπλάνκος» του «Τσόλο», με το αγαπημένο του 4-2-3-1 και τους ίδιους πρωταγωνιστές – με τον Ντιέγκο Κόστα στη θέση του Φαλκάο – πέτυχαν 77 γκολ στο πρωτάθλημα. Αρκετά λιγότερα από τα 100 της Μπαρτσελόνα και τα 104 της Ρεάλ Μαδρίτης. Δέχθηκαν, όμως, μόλις 26 γκολ σε 38 ματς, φτάνοντας την κατάκτηση του τίτλου. Παράλληλα, έκαναν ονειρεμένη πορεία στο Champions League, παίζοντας στον τελικό όπου ηττήθηκαν στην παράταση από τη Ρεάλ Μαδρίτης...

Ο Ντιέγκο Πάμπλο Σιμεόνε, πάντως, μπορεί να δηλώνει περήφανος για το δημιούργημά του και να... καμαρώνει τους ατομικούς του τίτλους, αφού αναδείχθηκε καλύτερος προπονητής της περσινής σεζόν. Έστω κι αν έχει... ξεσπάσματα όπως αυτό που απέφερε την τιμωρία του μετά τον τελικό του Σούπερ Καπ Ισπανίας, το οποίο και κατέκτησε, και έφερε ένα μέτριο ξεκίνημα στην Ισπανία φέτος, λόγω και της δικής του απουσίας από τον πάγκο. Και μην σκεφτεί κανείς πως... δεν παίζει μπάλα ο προπονητής, καθώς ο Αργεντινός είναι από αυτούς που εμπνέουν τους ποδοσφαιριστές τους και η παρουσία τους στην άκρη του πάγκου δίνουν ώθηση για το κάτι παραπάνω μέσα στο ματς...

Οι αριθμοί του Σιμεόνε...

Ο Ντιέγκο Πάμπλο Σιμεόνε, ως προπονητής μετράει 379 αγώνες σε όλες τις διοργανώσεις. Σε αυτα τα ματς έχει 208 νίκες, 86 ισοπαλίες και 85 ήττες, ποσοστό που μεταφράζεται σε 54,88% νικών δηλαδή. Οι χειρότερες επιδόσεις του, ήταν στη Ράσινγκ όπου είχε μόνο 5 νίκες και στην Κατάνια, όπου είχε μόνο 7 (αλλά έφταναν για να μείνει η ομάδα στην κατηγορία).

Η φετινή Ατλέτικο

Η Ατλέτικο Μαδρίτης είναι η ομάδα που έχει προπονήσει περισσότερο από κάθε άλλη, όντας στον πάγκο της περισσότερα από τρία χρόνια, έχοντας παραστεί σε 192 παιχνίδια. Από αυτά, τα 122 ήταν νικηφόρα, 28 τελείωσαν ισόπαλα και 32 με ήττα για την... αρμάδα του «Τσόλο». Το ποσοστό νίκης που φτάνει το 64,57%, είναι κι αυτό που αποδεικνύει πόσο αναμόρφωσε την Ατλέτικο Μαδρίτης ο 44χρονος Αργεντινός, αλλάζοντάς της επίπεδο. Για αυτό και η διοίκηση των «ροχιμπλάνκος» του ανανεώσε το συμβόλαιο ως το 2020, λίγο πριν αντιμετωπίσει ξανά τη Ρεάλ για το Champions League ζητώντας... εκδίκηση για τον χαμένο τελικό και στη μέση - περίπου - μιας χρονιάς που ακόμα μπορεί να φέρει τρόπαια στο «Βιθέντε Καλντερόν».