Η «κυρία» γιορτάζει (photos+videos)

Η νεολαία είναι το… μέλλον. Σε αυτή στηρίζεται η εξέλιξη των πραγμάτων. Όπως και του ποδοσφαίρου. Για αυτόν τον λόγο φαίνεται ότι μία ομάδα φοιτητών από την Ιταλία αποφασίζει να δώσει το όνομα Γιουβέντους (Νεολαία) στην ομάδα που δημιούργησαν σαν σήμερα πριν από ακριβώς 117 χρόνια.

Ούτε οι ίδιοι δεν θα φαντάζονταν ότι η συγκεκριμένη ομάδα θα γινόταν η πιο πετυχημένη της Ιταλίας με το πέρασμα των χρόνων. Σύμφωνα με έρευνες στην Ιταλία, υπάρχουν περισσότεροι από 12 εκατομμύρια οπαδοί, ενώ υπολογίζονται ότι 170 εκατομμύρια φίλοι της υπάρχουν ανά τον κόσμο. Η «Γηραιά Κυρία» γιορτάζει τα 116 χρόνια της και το Onsports σας θυμίζει την εξέλιξή της.

Η ίδρυση

Στην 1η Νοεμβρίου του 1897 η Γιουβέντους ιδρύθηκε από μία ομάδα μαθητών του Λυκείου «Massimo D’ Azeglio» του Τορίνο. Αρχικά ονομάστηκε Sport Club Juventus, αλλά στα επόμενα δύο χρόνια ονομάστηκε Football Club Juventus.

Το πρώτο γήπεδο της ομάδας ήταν το «Πιάτσα Ντ’ Άρμι» στο Τορίνο, ενώ τα πρώτα χρώματα της ομάδας ήταν η ροζ μπλούζα και το μαύρο σορτς, με το παρατσούκλι της να είναι «ροσανέρο».

Το πρώτο πρωτάθλημα στο οποίο πήρε συμμετοχή η Γιουβέντους ήταν το 1900,  όταν και φιλοξένησε την Τορινέσε στις 11 Μαΐου. Οι «μπιανκονέρι» γνώρισαν την ήττα με 1-0. Την δεύτερη χρονιά κατάφεραν να φτάσουν μέχρι τα ημιτελικά του πρωταθλήματος, όπου επικράτησαν της Γκιμνάστικα Τορίνο με 5-0, για να αποκλειστούν από την Μίκαλ Κρίκετ με 3-2.

Η αλλαγή χρώματος για την ομάδα έγινε το 1903, όταν η ομάδα δέχτηκε λάθος παραγγελία των εμφανίσεών της. Συγκεκριμένα στο Τορίνο έφτασαν αυτές της Νοτς Κάουντι που ήταν ασπρόμαυρες κι έτσι διατηρήθηκαν τα συγκεκριμένα χρώματα.

Ο πρώτος τίτλος για την «Γηραιά Κυρία» ήρθε το 1905, όταν ο Ελβετός Ντικ Αλφρέντο είχε φέρει αρκετούς ξένους παίκτες στην ομάδα. Ωστόσο, έναν χρόνο μετά, ο ίδιος και κάποιοι παίκτες αποχώρησαν, δημιουργώντας την Τορίνο. Από εκείνη την ημέρα και μετά, οι μεταξύ τους αναμετρήσεις είναι το μεγαλύτερο ντέρμπι της πόλης, ονομαζόμενο και ως «Derby Della Mole».

Η οικογένεια Ανιέλι

Η Γιουβέντους μπήκε σε νέα εποχή το 1923 όταν η οικογένεια Ανιέλι απέκτησε τα δικαιώματα του συλλόγου. Από εκείνη την ημέρα η «Βέκια Σινιόρα» άλλαξε και γήπεδο και κατάφερε να δημιουργήσει τη δική της δυναστεία.

Στις αρχές της δεκαετίας του '30 κατάφερε να κατακτήσει πέντε συνεχόμενα πρωταθλήματα και να γίνει η μεγάλη δύναμη της Ιταλίας. Στο τέλος αυτής της πενταετίας, όμως, ο Εντουάρντο Ανιέλι «έφυγε» από την ζωή και έτσι αρκετοί πρωτοκλασάτοι ποδοσφαιριστές αποχώρησαν από τον σύλλογο.

Μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η ομάδα μετακόμισε στο «Στάδιο Μπενίτο Μουσολίνι», το οποίο μετονομάστηκε «Κομουνάλε» όπου η Γιουβέντους έπαιζε μέχρι πριν από λίγα χρόνια.

Για να μπορέσει η ομάδα να επιστρέψει στους τίτλους έπρεπε να περάσουν 15 χρόνια και το 1950 επέστρεψε στις κατακτήσεις των πρωταθλημάτων. Η ομάδα συνέχισε να κατακτά τίτλους και το 1961 έφτασε στην 10η κατάκτηση. Έτσι έραψε και το πρώτο της αστέρι!

Η δεκαετία του '70 ήταν από τις καλύτερες για την ομάδα, καθώς κατάφερε να κατακτήσει τέσσερα πρωταθλήματα, ενώ το 1973 έφτασε και στον τελικό του Κυπέλλου Ευρώπης, όπου ηττήθηκε από τον Άγιαξ.

Η εποχή Τραπατόνι

Η μεγαλύτερη επιτυχία της Γιουβέντους ήρθε προς τα τέλη του 1977, όταν και με οδηγό τον Τζιοβάνι Τραπατόνι έφτασε στην κατάκτηση του Κυπέλλου UEFA απέναντι στην Αθλέτικ Μπιλμπάο, ενώ ο ίδιος προπονητής έμεινε και για όλη την δεκαετία του '80 και έγινε ο μακροβιότερος προπονητής της ομάδας.

Το δεύτερο αστέρι στην ομάδα μπήκε το 1984, όταν κατέκτησε τον 20ό τίτλο της. Έναν χρόνο νωρίτερα, η Γιουβέντους είχε έρθει στην Αθήνα, όπου ηττήθηκε με 1-0 από το Αμβούργο.

Το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών ήρθε δύο χρόνια αργότερα σε μία άσχημη ημέρα για το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Αυτό γιατί κατακτήθηκε στο Χέιζελ, όπου 39 οπαδοί της Γιουβέντους βρήκαν τον θάνατο, λίγο πριν την έναρξη του αγώνα με τη Λίβερπουλ.

Το κεφάλαιο Ντελ Πιέρο

Τα… λαγωνικά της Γιουβέντους, το καλοκαίρι του 1993, έβρισκαν ταλέντο σε ένα νεαρό παιδί που αγωνιζόταν με τη φανέλα της Πάντοβα. Ποιος θα πίστευε ότι ολόκληρη η ιστορία των «μπιανκονέρι» θα άλλαζε την ημέρα της μεταγραφής του! Ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο αρκετά μικρός (18 ετών) έκανε το μεγάλο βήμα στην καριέρα του ελπίζοντας να μοιάσει έστω και λίγο στο είδωλό του, Ρομπέρτο Μπάτζιο. Το πλήρωμα του χρόνου, όμως, έδειξε πως έγινε ακόμα μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής από τον θρυλικό παίκτη της Ιταλίας.

Το ντεμπούτο του, έγινε τον Σεπτέμβριο του 1993 απέναντι στην Φότζια. Το πρώτο του τέρμα με τη φανέλα των «μπιανκονέρι» ήρθε την αμέσως επόμενη αγωνιστική με αντίπαλο τη Ρετζιάνα, όπου αγωνίστηκε και πάλι ως αλλαγή. Η πρώτη του εμφάνιση ως βασικός, θα έμενε για πάντα χαραγμένη στη μνήμη των φίλων της ομάδας, αλλά και στη δική του. Κι αυτό, γιατί σημείωσε το πρώτο χατ-τρικ της καριέρας του απέναντι στην Πάρμα. Στην πρώτη του χρονιά στην ομάδα, μπορεί να μην οδήγησε ακριβώς το σύλλογο στον πρώτο του τίτλο, ύστερα από οκτώ χρόνια, ωστόσο σίγουρα είχε μία μικρή συμβολή. Η συνέχεια βέβαια, ήταν ανάλογη.

Με τους «μπιανκονέρι» σήκωσε οκτώ πρωταθλήματα, ένα Champions League, και ένα διηπειρωτικό. Η καλύτερή του παραγωγικά χρονιά ήταν το 1997-98, όταν και σημείωσε 21 τέρματα στη Σέριε Α’ και δέκα στο Champions League. Το τέρμα του στον τελικό της διοργάνωσης απέναντι στη Ντόρτμουντ, δεν ήταν αρκετό για να αλλάξει τη ροή του αγώνα, με τους «κιτρινόμαυρους» να επικρατούν 3-1.

Από τότε, ωστόσο, η παρουσία του «Πιντουρίκιο» στην ομάδα, ήταν κάτι παραπάνω από απαραίτητη. Τον Οκτώβριο της σεζόν 1998-99 τραυματίστηκε σοβαρά στο γόνατο σε αναμέτρηση με την Ουντινέζε, με αποτέλεσμα να μείνει εκτός σεζόν. Χωρίς την παρουσία του η «Γηραιά Κυρία» αδυνατούσε να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και τελικά τερμάτισε στην 6η θέση της βαθμολογίας.

Αυτό που χαρακτήρισε τον Ντελ Πιέρο όλα αυτά τα χρόνια της καριέρας του, ήταν το γεγονός ότι μπορούσε να παίξει σε αρκετές θέσεις της μεσοεπιθετικής γραμμής. Στο ξεκίνημα της καριέρας του, ήταν περιφερειακός επιθετικός για να περάσει πίσω από τους επιθετικούς στην εξέλιξή του. Επί παρουσίας Μαρσέλο Λίπι στον πάγκο της Γιουβέντους, αγωνίστηκε με μεγάλη επιτυχία πίσω από το δίδυμο, Ραβανέλι - Βιάλι. Μετά απ’ αυτούς, βρέθηκε στην τριάδα μαζί με τους Ζινεντίν Ζιντάν και Φίλιπο Ιντζάγκι, ενώ στη συνέχεια με τους Νέντβεντ και Τρεζεγκέ. Όλα τα πρόσωπα άλλαζαν, κατά τη διάρκεια των σεζόν στην ομάδα, εκτός από τον μεγάλο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο.

Σύμφωνα με τους ειδικούς, η καλύτερη χρονιά του ήταν το 2005-06 όταν και πέτυχε 20 τέρματα σε όλες τις διοργανώσεις. Εκείνη την περίοδο η συνεισφορά του ήταν πολύ μεγαλύτερη. Ο Φάμπιο Καπέλο είχε εξηγήσει πως τον χρησιμοποιούσε ως αλλαγή για να γυρνάει τα παιχνίδια. Βέβαια, η σχέση τους, ποτέ δεν ήταν… ζεστή  και αυτό αποδείχθηκε με τη φυγή του Ιταλού τεχνικού: «Αν ο Καπέλο έμενε στην ομάδα, εγώ θα είχα αποχωρήσει», είχε αποκαλύψει τότε ο Ντελ Πιέρο.

Την ίδια σεζόν ο Ντελ Πιέρο ισοφάρισε το ρεκόρ του Ζοσέ Αλταφίνι, καθώς πέτυχε έξι τέρματα ερχόμενος από τον πάγκο στο τελευταίο παιχνίδι της σεζόν. Στις 10 Ιανουαρίου του 2006 ο Ιταλός διεθνής έγινε ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Γιουβέντους, πετυχαίνοντας χατ-τρικ στο παιχνίδι με τη Φιορεντίνα, φτάνοντας τότε τα 185 τέρματα. Το προηγούμενο ρεκόρ το είχε ο θρυλικός Τζιαμπιέρο Μπονιπέρτι που είχε 182 τέρματα για την ομάδα.

Το σκάνδαλο Calciopolis

Η αίγλη της Γιουβέντους και το κύρος του ονόματός της κλονίστηκε το 2006, όταν αποκαλύφθηκαν συνομιλίες του Λουτσιάνο Μότζι με διαιτητές για να έχει η ομάδα του καλύτερη μεταχείριση.Η απόφαση της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Ιταλίας, ήταν να υποβιβαστεί η ομάδα στην τρίτη κατηγορία του ιταλικού πρωταθλήματος, με τις Φιορεντίνα και Λάτσιο να υποβιβάζονται στην 2η. Μετά από εφέσεις το μόνο που κατάφεραν οι «μπιανκονέρι» ήταν να αγωνιστούν τελικά στην δεύτερη τη τάξει κατηγορία, με τις υπόλοιπες ομάδες να αγωνίζονται κανονικά στην Σέριε Α’.

Με τον υποβιβασμό της ομάδας αρκετά μεγάλα αστέρια αποχώρησαν από την ομάδα, όπως ήταν οι Λιλιάν Τουράμ, Φάμπιο Καναβάρο, Πατρίκ Βιεϊρά, Τζιανλούκα Τζαμπρότι και Ζλάνταν Ιμπραΐμοβιτς. Αυτοί που έμειναν πιστοί και για πάντα στις καρδιές των «τιφόζι» της ομάδας ήταν οι Τζιανλουίτζι Μπουφόν, Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο, Πάβελ Νέντβεντ, Μάουρο Καμορανέσι και Νταβίντ Τρεζεγκέ.

Η επιστροφή στα σαλόνια

Μετά την άνοδο της Γιουβέντους, για αρκετούς μήνες ο «Πιντουρίκιο» ήταν σε συζητήσεις με τους διοικούντες την ομάδα για την ανανέωση του συμβολαίου του. Αυτή τελικά ήρθε με την πρόταση ανανέωσης να ισχύει μέχρι το καλοκαίρι του 2010. Ωστόσο,  η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Ο Κλαούντιο Ρανιέρι δεν τον υπολόγιζε ιδιαίτερα με αποτέλεσμα στη συνέχεια να μην κληθεί στην εθνική ομάδα της Ιταλίας.  Τον Φεβρουάριο του 2008 πέτυχε το νικητήριο τέρμα επί της Ρόμα με 1-0, ενώ σκόραρε και την επόμενη εβδομάδα δύο φορές κόντρα στη Λάτσιο, για να βρεθεί για δύο συνεχόμενες φορές στην καλύτερη ενδεκάδα της αγωνιστικής στη Serie A.

Στις 6 Απριλίου του 2008 έκανε ένα νέο ρεκόρ εμφανίσεων, καθώς ξεπέρασε τον Γκαετάνο Σιρέα που είχε 552 παιχνίδια με τη φανέλα της Γιουβέντους σε όλες τις διοργανώσεις. Στο τελευταίο παιχνίδι εκείνης της σεζόν στο ισόπαλο 3-3 με τη Σαμπντόρια, πέτυχε δύο τέρματα για να φτάσει τα 21 και να πάρει το βραβείο του πρώτου σκόρερ, ξεπερνώντας τους Τρεζεγκέ και Μποριέλο. Μάλιστα, έγινε ο πρώτος Ιταλός ποδοσφαιριστής που κερδίζει βραβείο πρώτου σκόρερ σε δύο συνεχόμενες χρονιές. Η πρώτη ήταν στη Σέριε Β’ και ύστερα ήρθε στην Σέριε Α’.

Σήμερα, η Γιουβέντους ταλανίζεται από τον απαράδεκτο τρόπο με τον οποίο η διοίκησή της συμπεριφέρθηκε στον κορυφαίο παίκτη που φόρεσε τη φανέλα της, με τους οπαδούς της ομάδας να περιμένουν με αγωνία την ημέρα της μεγάλης επιστροφής.

Και πάλι στα αστέρια

Η επιστροφή της «Γηραιάς Κυρίας» στους ομίλους του Champions League έφερε την ομάδα απέναντι στις Ρεάλ Μαδρίτης και Ζενίτ. Ο «Πιντουρίκιο» έκανε άμεσα εντύπωση πετυχαίνοντας ένα τρομερό τέρμα στον αγώνα κόντρα στη Ζενίτ. Στη συνέχεια, στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» με ένα… απίστευτο σόλο έκανε το 1-0, ενώ ακολούθως με απευθείας εκτέλεση φάουλ διαμόρφωσε το τελικό 2-0, που ήταν η πρώτη εκτός έδρας νίκη της Γιουβέντους από το 1962 επί της «βασίλισσας».

Το 2009, η λήξη του συμβολαίου του Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο ήταν πλέον αρκετά κοντά και η διοίκηση του συλλόγου αποφάσισε να τού ανανεώσει το συμβόλαιο για ακόμα δύο χρόνια. «Είμαι χαρούμενος που είμαι στη Γιουβέντους και που είμαστε μία ανταγωνιστική ομάδα. Θέλω να παίζω όσο περισσότερο γίνεται με την ομάδα», είπε κατά την ανανέωσή του τότε.

Στις 14 Φεβρουαρίου του 2010, έκανε ρεκόρ συμμετοχών στην Ιταλία, φτάνοντας τις 445 στο πρωτάθλημα. Με το τέλος της σεζόν είχε ήδη ξεπεράσει τις 600 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις.

Η «μαύρη» στιγμή

Στις 18 Οκτωβρίου του 2011 η Γιουβέντους ανακοίνωσε την επικείμενη αποχώρηση του μεγάλου αυτού παίκτη στο τέλος της σεζόν. Το πρώτο του τέρμα σημειώθηκε στις 24 Ιανουαρίου 2012 στη νίκη με 3-0 επί της Ρόμα για το Κόπα Ιτάλια. Ο «Πιντουρίκιο» μετά το συγκεκριμένο παιχνίδι είχε εμφανιστεί έκπληκτος από το γεγονός ότι δεν τού έγινε πρόταση ανανέωσης, κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Αυτή ήταν ίσως μία από τις πιο άσχημες πράξεις της διοίκησης του συλλόγου.

Η Γιουβέντους τώρα

Την τελευταία τριετία η «γηραιά κυρία» βρίσκεται εκεί που ανήκει. Δηλαδή στην κορυφή του ιταλικού πρωταθλήματος παίρνοντας τρεις συνεχόμενους τίτλους και φτάνοντας τους… 32 στις καρδίες των φίλων της ομάδας και 30 επίσημα στην Ιταλία.

Τίτλοι:

Πρωταθλήματα Ιταλίας (30): 1905; 1926, 1931, 1932, 1933, 1934, 1935, 1950, 1952, 1958, 1960, 1961, 1967,1972,1973, 1975, 1977,1978, 1981, 1982, 1984, 1986, 1995, 1997, 1998, 2002, 2003, 2012, 2013, 2014

Κύπελλα Ιταλίας (9): 1938, 1942, 1959, 1960, 1965, 1979, 1983, 1990, 1995.
 
Σούπερ Κύπελλα Ιταλίας (6): 1995, 1997, 2002, 2003, 2012, 2013

Τσάμπιονς Λιγκ [Κύπελλο Πρωταθλητριών] (2): 1985, 1996.

Κύπελλο Κυπελλούχων (1): 1984.

Κύπελλα ΟΥΕΦΑ (3): 1977, 1990, 1993.

Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ (2): 1984, 1996.

Διηπειρωτικά (2): 1985, 1996.

Η Γιουβέντους με ελληνικές Ομάδες

Με Παναθηναϊκό (5-2-3)

1-1 (20/9/1961, Κύπελλο Πρωταθλητριών)
2-1 (27/9/1961 Κύπελλο Πρωταθλητριών)
4-0 (17/9/1980, Κύπελλο ΟΥΕΦΑ)
2-4 (1/10/1980, Κύπελλο ΟΥΕΦΑ)
0-1 (21/10/1987, Κύπελλο ΟΥΕΦΑ)
3-2 (4/11/1987, Κύπελλο ΟΥΕΦΑ)
1-0 (20/10/1992, Κύπελλο ΟΥΕΦΑ)
0-0 (4/11/1992, Κύπελλο ΟΥΕΦΑ)
2-1 (19/9/2000, Τσάμπιονς Λιγκ)
1-3 (8/11/2000, Τσάμπιονς Λιγκ)

Με Ολυμπιακό (5-2-2)

0-0 (20/9/1967, Κύπελλο Πρωταθλητριών)
2-0 (11/10/1967, Κύπελλο Πρωταθλητριών)
2-1 (3/3/1999, Τσάμπιονς Λιγκ)
1-1(17/3/1999, Τσάμπιονς Λιγκ)
3-1 (25/11/1999, Κύπελλο ΟΥΕΦΑ)
1-2 (7/12/1999, Κύπελλο ΟΥΕΦΑ)
2-1 (30/9/2003, Τσάμπιονς Λιγκ)
7-0 (10/12/03, Τσάμπιονς Λιγκ)
0-1 (22/10/14, Τσάμπιονς Λιγκ)

Με Άρη (2-0-0)

2-0(11/9/1966, Κύπελλο ΟΥΕΦΑ)
5-0(21/9/1966, Κυπελλο ΟΥΕΦΑ)

Με ΑΕΚ (2-0-0)

4-1 (6/4/1977, Α΄ ημιτελικός του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ)
1-0 (20/4/1977, Β΄ ημιτελικός του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ