Η υπέρβαση της Σάλκε

Η εκκωφαντική νίκη της Σάλκε στο Μιλάνο επιβεβαίωσε για πολλοστή φορά ότι οι βραδυές Champions League είναι απρόβλεπτες ανεξαρτήτως αντιπάλων. Η Ιντερ, περσινή πρωταθλήτρια, είναι η ίδια ομάδα που νίκησε κατά κράτος την Μπάγερν προ τριών εβδομάδων. Δεν σημαίνει ότι σε μια μέρα άλλαξε επίπεδο, ούτε φυσικά ότι η Σάλκε έγινε… Μπαρτσελόνα. Ετσι είναι όμως το… είδος του ποδοσφαίρου από κλαμπ που μπαίνουν στο τερέν για να χαρούν το παιχνίδι, να προσφέρουν θέαμα, αφήνοντας σκοπιμότητες κατά μέρος.

Η Σάλκε δεν φοβήθηκε το μέγεθος του αντίπαλου, παρότι η εμπειρία των περισσότερων παικτών της υπολείπεται αισθητά των πολυταξιδεμένων «νερατζούρι». Είχε όμως παίκτες με διάθεση διάκρισης και περίσσιο πάθος. Ο πλέον… αφηνιασμένος, ένας 19χρονος Ελληνας που μετρά μόλις οκτώ μήνες παρουσίας στη Μπουντεσλίγκα. «Ο Κυριάκος είναι από τη φύση του έτσι, δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι συμπαρέσυρε αρκετούς συμπαίκτες του που έχουν περισσότερη εμπειρία». Τα λόγια για τον Παπαδόπουλο έρχονται απ’ τον κόουτς Ραλφ Ράντιγκ, που επανέκαμψε στο κλαμπ, έπειτα από πέντε και κάτι χρόνια, διαδεχόμενος τον ανεπιθύμητο Μάγκατ.

Τα 5 γκολ σε εκτός έδρας Ευρωπαϊκό ματς ήρθαν πρώτη φορά για τη Σάλκε αν και το 5-2 δεν αποτελεί την ευρύτερη νίκη της. Υπάρχει ένα 4-0 επί της Μαγιόρκα του Ετό πριν 10 χρόνια. Εκείνη τη σεζόν πρωτοεμφανίστηκε στο Τσάμπιονς Λιγκ με την πρεμιέρα να αποτελεί τραυματική εμπειρία ελέω Παναθηναϊκού. Οι πράσινοι επικράτησαν στην «Αουφ Σάλκε Αρένα», Σεπτέμβριο του 2001, με 2-0 και σκόρερ τους Βλάοβιτς, Μπασινά.

Αποκλείστηκε απ’ τη συνέχεια τερματίζοντας τέταρτη στο γκρουπ ελπίζοντας την επόμενη φορά να τα πάει καλύτερα. Οντως, η Σάλκε κάθε φορά κάνει ένα βήμα πιο μπροστά. Το σεζόν 2005-06 έμεινε μεν Τρίτη στο γκρουπ, συνέχισε στο ΟΥΕΦΑ και έφτασε ως τα ημιτελικά, χάνοντας εν τέλει το εισιτήριο για τον τελικό απ’ τη Σεββίλη.
Χάνοντας. Δύο χρόνια μετά στη 3η συμμετοχή της στο θεσμό κατάφερε να φτάσει ως τα προημιτελικά υποκύπτωντας στην ανωτερότητα της Μπαρτσελόνα καθώς έχασε 1-0 και στα δύο ματς.

Φέτος, η Σάλκε παρά τις έντονες εσωτερικές διαμάχες, έχει καταφέρει να ξεπεράσει τις υψηλές προσδοκίες των οπαδών της. Περιμένει ήδη την Ντούισμπουργκ στον τελικό του Κυπέλλου –άρα μπορεί να ξαναβγεί στην Ευρώπη- και είναι η μοναδική της χώρας που συνεχίζει στο Τσάμπιονς Λιγκ. Την υπέρβαση, να φτάσει στα ημιτελικά, μπορεί να την πετύχει απέναντι σε μια ομάδα που είχε απεναντί της, στον μοναδικό Ευρωπαϊκό τελικό που έχει συμμετάσχει.

Οι «βασιλικοί» το 1997, είχαν νικήσει στον πρώτο τελικό του ΟΥΕΦΑ 1-0 την Ιντερ, ο Ζαμοράνο έφερε ισορροπία στη ρεβάνς, αλλά στα πέναλτι οι Γερμανοί επικράτησαν με 4-1 και πήγαν το τρόπαιο στο Γκεζελκίρχεν, μοναδικό διεθνές που κοσμεί την αίθουσα τροπαίων του συλλόγου. Εκείνη η ομάδα του Ολλανδού Στέφενς βασιζόταν στο Λέμαν, στον Βίλμοτς και στον αρχηγό Ολαφ Τον.

Η τωρινή έχει νιάτα κι έναν σπουδαίο σκόρερ. Ο Ραούλ έφτασε με το χθεσινό γκολ τα 70 στο Τσάμπιονς Λιγκ κι απέδειξε, στην παρθενική σεζόν του στη Σάλκε, ότι δεν πτοήθηκε ούτε απ’ το άγνωστο της Μπουντεσλίγκα, ούτε απ’ τα 34 χρόνια του.

Η Ιντερ ακόμη ζαλισμένη απ’ τις δύο ηχηρές σφαλιάρες σε διάστημα τριών ημερών μετρά μόλις 21 ήττες στα170 εντός έδρας ματς στην Ευρωπαϊκά Κύπελλα. Η βαρύτερη πάντως δεν ήταν η χθεσινή! Είχε…καταφέρει να διασυρθεί απ’ την Αρσεναλ, Νοέμβριο του 2003, σ ένα ματς από το σκορ μέχρι το 85’ ήταν 2-1 υπέρ των Λονδρέζων, οι οποιοι έγιναν… κανονιέρηδες και σκόραραν τρείς φορές ως το φινάλε για να γραφτεί εκείνο το απίθανο 1-5!