El classicο: Μes que un derby (videos+photos)

Ασφαλώς και η αναμέτρηση των Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα είναι κάτι περισσότερο από ένα παιχνίδι μεταξύ δύο μεγάλων αντιπάλων. Είναι μία κόντρα δύο διαφορετικών και αντικρουόμενων, τουλάχιστον στη μη αμιγώς ποδοσφαιρική του διάσταση, φιλοσοφιών και πραγματικοτήτων.
Έχουν ήδη συμπληρωθεί 112 χρόνια από τότε (13 Μαΐου του 1902) που η  μόλις λίγων  ομάδα της Μαδρίτης αντιμετώπισε  στο πλαίσιο των ημιτελικών του Κονκούρσο Μαδρίδ την δεκαετίες μετέπειτα αιώνια της αντίπαλο και δίχρονη τότε Μπαρτσελόνα η οποία  έχοντας και  λεγεωνάριους στη σύνθεση της  επικράτησε 3-1.

Όλα κυλούσαν φυσιολογικά στις αναμετρήσεις των δύο ομάδων  μέχρι τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο το 1936 και την αιματοβαμμένη άνοδο στην εξουσία του στρατηγού Φράνκο που  λίγα χρόνια αργότερα έμελλε να αποτελέσει την αρχή της  τεράστιας κόντρας ανάμεσα στις δύο ομάδες.
Εκείνη της Μαδρίτης υποστηριζόμενη από τον δικτάτορα εκπροσωπούσε πλέον τον ισπανικό συγκεντρωτικό , την δεξιά (και την άκρα μορφή της) ενώ αυτή της Βαρκελώνης την καταλανική διάθεση για εθνική και πολιτική ελευθερία, την αριστερά και την αναρχία.

Και τα εκρηκτικά αυτά συστατικά λίγα χρόνια   πυροδότησαν το 1943 στη διάρκεια της αναμέτρησης των δύο ομάδων μία τεράστια ποδοσφαιρική φωτιά  που συνεχίζει να καίει άλλοτε μανιασμένα άλλοτε λιγότερο έντονα μέχρι και σήμερα.

Ήταν στο πλαίσιο του Κόπα ντελ Χενεραλίσιμο , το τότε κύπελλο Ισπανίας, μία από τις πολλές εκδηλώσεις οι οποίες διεξάγονταν υπό το …στενό μαρκάρισμα του  επί δεκαετίες δικτάτορα της μεγαλύτερης σε έκταση και πληθυσμό χώρας της Ιβηρικής Χερσονήσου. Η Μπάρτσα νίκησε στην έδρα της  , το θρυλικό «Λες Κορτς» 3-0 στο πρώτο ματς αλλά το 2ο στη Μαδρίτη ήταν αυτό που ξεκίνησε το μίσος και εκτόξευσε σε πρωτοφανή ύψη την αντιπαλότητα των δύο «στρατοπέδων».

Η Ρεάλ σάρωσε 11-1 την αντίπαλο της προηγούμενη μάλιστα 8-0 πριν ολοκληρωθεί το πρώτο μέρος αλλά η απειλητική προς τους παίκτες των φιλοξενούμενων επιστολή από στενό συνεργάτη του Φράνκο και η άρνηση ουκ ολίγων εξ αυτών να επιστρέψουν στο γήπεδο στο 2ο δημιούργησε ένα σκηνικό που σημάδεψε για πάντα στη συνέχεια την αντιπαλότητα τους και συνέβαλε αναμφίβολα στο αποτέλεσμα εκείνο που εφημερίδα της εποχής χαρακτήρισε  «απαράδεκτο και  αφύσικο».

Μία δεκαετία αργότερα μήλο της έριδος των δύο συλλόγων αποτέλεσε ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής, ο Αργεντίνος Αλφρέδο Ντι Στέφανο  ο οποίος με απόφαση της FIFA θα  έπρεπε να …μοιραστεί ανάμεσα τους (μία σεζόν  να φοράει τη φανέλα της μίας ομάδας και μία της άλλης). Αλλά  κόντρα στην πρωτοφανή ….σολομώντεια λύση της  παγκόσμιας ομοσπονδίας ήρθε ο δάκτυλος , σύμφωνα με την καταλανική πλευρά τουλάχιστον, του Φράνκο να στείλει την μετέπειτα θρυλική με τη φανέλα των Μαδριλένων «ξανθή σαΐτα»  στη Ρεάλ επειδή ο εγκάθετος του δικτάτορα στρατηγού πρόεδρος της  Μπαρτσελόνα  υποχώρησε στη διεκδίκηση του Λατινοαμερικανού άσου και τον άφησε να πάει στη μισητή πλέον αντίπαλο.

Ο Ντι Στέφανο αποτέλεσε μαζί με τον επίσης αλησμόνητο πλέον Φέρεντς Πούσκας την αιχμή του δόρατος για την πλέον δοξασμένη περίοδο της ομάδας της ισπανικής  πρωτεύουσας με τους πέντε διαδοχικούς τίτλους στο νεοφερμένο τότε Κύπελλο Πρωταθλητριών που χάρισαν στην ομάδα του το προσωνύμιο «βασίλισσα». Διαδρομή  θριάμβου στην οποία η Μπαρτσελόνα έβαλε τέλος το 1961 .

Με τεράστιους ποδοσφαιριστές να φορούν τις φανέλες των δύο ομάδων το «el classico» έκτοτε δεσπόζει στο ισπανικό ποδόσφαιρο  αλλά και την ακτινοβολία του να ξεπερνάει κατά πολλά τα σύνορα της Ισπανίας και να είναι ένα παγκόσμιο ποδοσφαιρικό γεγονός. Μάλιστα  η αναμέτρηση τους στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ του 2002 χαρακτηρίστηκε «ματς του αιώνα» και την παρακολούθησαν περισσότερο από μισό δισεκατομμύριο άνθρωποι σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
Σημαντικό κομμάτι στην αντιπαράθεση των δύο ομάδων αποτελεί και η …προδοσία κάποιων ποδοσφαιριστών που φόρεσαν τη φανέλα τόσο της μίας όσο και της άλλης.

Από τους Μπερντ Σούστερ και Μίκαελ Λάουντρουπ στις δεκαετίες του  80 και 90 αλλά και του νυν τεχνικού της Μπαρτσελόνα Λουίς Ενρίκε που προερχόμενος από τη Ρεάλ έκανε σπουδαία καριέρα στους Καταλανούς πρώτα ως ποδοσφαιριστής αλλά και πολλούς άλλους με τα ονόματα των Λουσιέν Μίλερ και  Χαβιέ Σαβιόλα να ξεχωρίζουν μεταξύ εκείνων που πήγαν  απευθείας από τη μία στην άλλη ενώ ουκ ολίγοι ακόμα πιο σπουδαίοι  υπήρξαν στη διάρκεια της καριέρας τους παίκτες και των δύο.

Αλλά η  πιο τρανταχτή περίπτωση  ανάλογης ….αυτομόλησης  (για τους φανατικούς οπαδούς των δύο αντιπάλων τουλάχιστον) ήταν αυτή του  λατρεμένου στους Καταλανούς Λουίς Φίγκο που το 2000 «τόλμησε» να  μεταπηδήσει στη Ρεάλ και η πρώτη του επιστροφή λίγους μήνες αργότερα στο «Καμπ Νου»  έχει μείνει  στην ιστορία των ντέρμπι ως η αποθέωση της οργής και του μίσους από τους οπαδούς μιάς από τις δύο ομάδες απέναντι σε ένα πρώην ίνδαλμα τους.

Υπάρχει όμως φυσικά και η άλλη όψη του νομίσματος με το θερμό χειροκρότημα πρώτα των Μαδριλένων στο αείμνηστο Λόρι Κάνιγχαμ  μετά την εξαιρετική εμφάνιση του διεθνή Άγγλου επιθετικού στο νικηφόρο 2-0 της Ρεάλ μέσα στο «Καμπ Νου» το 1980. Τρία χρόνια μετά ήταν η σειρά των οπαδών των «μπλάνκος» να υποδεχθούν με ανάλογο τρόπο την μαγική ενέργεια του μεγάλου αποκτήματος των αντιπάλων Ντιέγκο Μαραντόνα στη διάρκεια αγώνα στο «Μπερναμπέου».

Κάτι ανάλογο επεφύλαξαν οι οπαδοί της Ρεάλ και στον Ροναλντίνιο για την απίστευτη εμφάνιση του τότε κορυφαίου παίκτη του πλανήτη  στο θριαμβευτικό 3-0 των Καταλανών μέσα στο σπίτι της αντιπάλου τους.
Ενδεικτικό  της …έχθρας τους και ο περιορισμός σε μόλις τρεις περιπτώσεις τις ισάριθμες τελευταίες δεκαετίες του εξαιρετικού εθίμου Pasillo που θέλει τη μία ομάδα να υποδέχεται με χειροκρότημα την αντίπαλο της πριν από τον αγώνα.

Όπως και αν  αναγνώσει κανείς την ιστορία της τιτανομαχίας των δύο κορυφαίων ισπανικών συλλόγων  και πλουσιότερων του κόσμου δεν μπορεί να μην σταθεί  εν μέσω έντονης αντιπαλότητας τους, εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων, στην παρουσία στις τάξεις των δύο ομάδων της μεγαλύτερης ίσως από οποιανδήποτε άλλη παγκόσμια ορισμένων από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών.

Τους Ντι Στέφανο, Πόύσκας, Τσέντο, Αμάνθιο, Πίρι,  Σαντιγιάνα, Χουανίτο, Ούγκο Σάντσεζ, Μπράιτνερ , Σούστερ, Ιβάν Ζαμοράνο,  Σαντσίς ,  Ραούλ, Ζιντάν, Ρονάλντο, Φίγκο, Όουεν, Μπέκαμ  και Κασίγιας  για τους Μαδριλένους , Κουμπάλα,  Κρόιφ, Νέεσκενς, Λίνεκερ,  Μαραντόνα, Χάτζι,  Ρομάριο, Στόιτσκοφ, Γκουαρδιόλα, Φίγκο, Ριβάλντο,  Ρονάλντο, Ροναλντίνιο,  Ανρί, Ετόο, Τσάβι, Ινιέστα, Πουγιόλ για να αναφέρουμε ορισμένους από τους ανθρώπους που έγραψαν  (και κάποιοι εξ αυτών συνεχίζουν να το κάνου), τρανή ιστορία στο ποδόσφαιρο.

Τεράστια κληρονομιά που συνεχίζουν και σήμερα τόσο οι σούπερ-σταρ των δύο ομάδων Κριστιάνο Ρονάλντο και Λιονέλ Μέσι, οι οποίοι εκφράζουν την  σε ατομικό επίπεδο επιτομή της αντιπαλότητας των δύο ομάδων,  αλλά και τόσοι και τόσοι επίσης μεγάλοι άσοι όπως οι Μπέιλ, Ροντρίγκεζ από τη μία Νεϊμάρ Ινιέστα και Σουάρεζ από την άλλη.  Με τη λίστα των μάγων της μπάλας ένθεν και ένθεν να είναι διαχρονικά τεράστια με μέγεθος και ασύγκριτη σε ποιότητα.
Μ’ όλους τους ανωτέρω παράγοντες να συνδράμουν ώστε το «el classico»  να διαθέτει μία διάσταση που το κάνει να ξεχωρίζει από  οποιοδήποτε άλλο από τα ουκ ολίγα σπουδαία των ποδοσφαιρικών ντέρμπι αν τω πλανήτη.