Στα βήματα των διάσημων μπαμπάδων μάγων της μπάλας (videos+photos)

Ακόμα και πέραν των φίλων της μπάλας τα ονόματα Ζινεντίν Ζιντάν , Ριβάλντο, Ρομάριο, Πάολο Μαλντίνι και λιγότερο εκείνα των Γκεόργκι Χάτζι, Πάτρικ Κλάιφερτ  και Ράφαελ Φαν ντε Σαρ είναι γνωστά και επίσης λατρεμένα.

Και κάποιοι φερέλπιδες νεαροί που έχουν την κληρονομιά των σπουδαίων αυτών επωνύμων τολμούν να αναζητήσουν στα ίδια μονοπάτια με τους προαναφερθέντες γονείς τους το δικό τους πεδίο δόξης λαμπρόν.
Το αν τα …γονίδια έχουν τον πρώτο λόγο ή είναι θέμα ανατροφής  και σκληρής δουλειάς και οι ποδοσφαιρικές ικανότητες  αυτό είναι λίαν αμφιλεγόμενο θέμα.

Όμως οι Ένζο  και Λούκα Ζιντάν , Ριβαλντίνιο, Ρομαρίνιο,   Κρίστιαν  Μαλντίνι και ένα σωρό άλλοι νεαροί με βαριά …ονόματα όχι μόνον στην ταυτότητα  αλλά και τη  φανέλα  έχουν  το θάρρος να επιλέξουν το ίδιο μετερίζι με τους τεράστιους γονείς τους.

Μάλιστα ο 2ος από την εν λόγω λίστα είχε τη μοναδική εμπειρία του να αγωνιστεί πλάι στον πατέρα του πρωταθλητή κόσμου με τη Βραζιλία το 2002 πρώην άσου των Μπαρτσελόνα, Μίλαν , Ολυμπιακού και ΑΕΚ.

Είναι  η νέα φουρνιά των τέκτων που επιθυμεί να δράσει στο σπορ στο οποίο διέπρεψαν οι πατεράδες τους καθώς η εν λόγω  επιλογή δεν αποτελεί απλά  φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης αλλά είναι μία και από παλιά, όχι συχνή αλλά αναμφίβολα «ζωντανή» στη διαδρομή των δεκαετιών πρακτική.

Όταν η επόμενη γενιά βελτιώνει την κληρονομιά

Μάλιστα ένας από τους εν λόγω περήφανους μπαμπάδες ,που βλέπουν τα παιδιά τους να θέλουν επίσης να κάνουν όνομα και οι ίδιοι στην παγκόσμια ποδοσφαιρική οικογένεια , το έχει  πράξει και αυτός στο παρελθόν, και μάλιστα με εξαιρετική επιτυχία.

Ο λόγος φυσικά για τον τεράστιο Πάολο Μαλντίνι που έγινε η σημαία της Μίλαν στις δεκαετίες του 90 και τις αρχές της νέας χιλιετίας   ακολουθώντας τα βήματα του επίσης σπουδαίου άσου  των «ροσονέρι» Τσέζαρε και αμφότεροι με διαφορά δεκαετιών  σήκωσαν το σημαντικότερο των ευρωπαϊκών τροπαίων. Με τον γιό όμως να ξεπερνάει κατά πολύ τον διάσημο πατέρα του σε αξία αλλά και σε σύνολο επιτυχιών τόσο με την ομάδα του Μιλάνου όσο και την εθνική Ιταλίας (στην οποία συνυπήρξαν ως καπιτάνο και προπονητής αντίστοιχα) γράφοντας το όνομα του με πολύ πιο μεγάλα γράμματα στην παγκόσμια ποδοσφαιρική  Ιστορία από ότι ο  μεγαλύτερος  της ποδοσφαιρικής οικογένειας Μαλντίνι.
Το σημαντικότερο ως τώρα τουλάχιστον των μελών της αποτελεί μια από τις ομολογουμένως όχι και τόσο σπάνιες …  εξαιρέσεις στις οποίες ο κληρονόμος αφήνει  για τους δικούς του απογόνους  μεγαλύτερο μερίδιο δόξας.

Περισσότερο  επιτυχημένος  από τον πατέρα του, έστω και με όχι μεγάλη διαφορά όπως στην περίπτωση του βετεράνου Ιταλού αμυντικού,  ήταν και ο  Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν γιός του θρυλικού  Χουάν Ραμόν, της λατρεμένης και στις τάξεις των οπαδών του Παναθηναϊκού «μάγισσας»  (La Bruja) που κατέκτησε τρία Κόπα Λιμπερταδόρες με την Εστουντιάντες στα τέλη της δεκαετίας του 70 πριν παραδώσει τη σκυτάλη στον σπουδαίο γιό του οποίος έκανε εξαιρετική καριέρα τόσο στην Ιταλία όσο και την  Αγγλία αποκτώντας με τη σειρά του το παρατσούκλι La Brujita ( μικρή μάγισσα).

Κατά πολύ ξεπέρασαν τους μπαμπάδες τους τόσο ο  νυν  άσος της Μπάγερν Τσάμπι Αλόνσο , ο  πρώτος σκόρερ όλων των εποχών για την Τσέλσι και νυν δανεικός στη Μάντσεστερ Σίτι Φρανκ Λάμπαρντ  τζούνιορ  και Σέρχιο Μπούσκετς γιοί των Μιγκέλ  Αλόνσο (μέσος της Σοσιεδάδ στα τέλη της δεκαετίας του 70, και τις αρχές του 80), Φρανκ Λάμπαρντ σίνιορ (διεθνής Άγγλος αμυντικός της Γουέστ Χαμ στη δεκαετία του 70) και  Κάρλες Μπούσκετς (γκολκίπερ της Μπαρτσελόνα στη δεκαετία του 90) αντίστοιχα.

Το αυτό και ο Ματίας Ζάμερ πρωταθλητής Ευρώπης με τη Δυτική Γερμανίας το 1996 ,  κάτοχος της «Χρυσής Μπάλας» την ίδια χρονιά και  θριαμβευτής με την Ντόρτμουντ στο Πρωταθλητριών την αμέσως επόμενη   σε σύγκριση με τον πατέρα του  Κλάους που υπήρξε επιτυχημένος παίκτης στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας με τη φανέλα της Ντιναμό Δρέσδης  περισσότερο από δύο δεκαετίες νωρίτερα.
Ένας ακόμα Γερμανός , προερχόμενος από το πάλαι ποτέ δυτικό της κομμάτι , ο Ούβε Ζέελερ αποδείχθηκε κατά πολύ ανώτερος από τον επίσης ποδοσφαιριστή  Έρβιν ενώ στο χορό της μπάλας έχει μπει και ο εγγονός του πρώτου Λέβιν Οζτουνάλι που έχει μπροστά του βουνά να ανέβει για να αμφισβητήσει τον παππού του.
Ποδοσφαιριστής ήταν και ο  Χέρμαν Χούμελς αλλά ο γιός Ματς είναι παγκόσμιος πρωταθλητής εδώ και λίγους μήνες και αυτό και μόνον αρκεί για να έχει κατά πολύ ξεπεράσει τον γονέα του.

Αν ψάξει κανείς θα βρει  σε κάθε γωνιά της γης παραδείγματα γιού να ακολουθεί και ενίοτε να ξεπερνά τον,  λίγο ως πολύ επιτυχημένο  στο δημοφιλέστερο παγκόσμια των σπορ, πατέρα του.

Το ίδιο όνομα  είχαν πατέρας και γιός Άλαν Μπολ με τον  τελευταίο όμως να ξεπερνά τον πρώτο κατά πολύ κύρια με τη συμμετοχή του στην ομάδα της παγκόσμιας πρωταθλήτριας το 1966 εθνικής Αγγλίας αλλά και όχι μόνον.

Πολύ πιο επιτυχημένη από του πατέρα του Χόρχε έκανε φυσικά ο Νταβίντ Τρεζεγκέ  τόσο με τη φανέλα της εθνικής Γαλλίας αλλά και σε συλλογικό επίπεδο ενώ  και ο συμπαίκτης του τελευταίου στους «τρικολόρ» Γιούρι Ντζοργκάεφ ο οποίος σίγουρα πέτυχε αρκετά παραπάνω από τον επίσης διεθνή Γάλλο άσο μπαμπά του Μιγκέλ.

Τα πατρικά επιτεύγματα  έχουν ξεπεράσει μεταξύ άλλων τόσο Μάριο Μάντζουκιτς (με τον πατέρα του Μάτο  να μην είναι κάτι το πολύ σπουδαίο διεθνώς) και ο Νάιτζελ Ντε Γιόνγκ της Μίλαν (γιός του  πρώην άσου της Αϊντχόφεν Τζέρι ) ενώ ο  επίσης Ολλανδός διεθνής Ντάλεϊ Μπλιντ έχει ήδη μπει σε τροχιά αμφισβήτησης της υπεροχής του πατέρα του Ντάνι στο ποδοσφαιρικό στάτους .

Αλλά και ο Ντιέγκο Φορλάν ευτύχησε στην μέχρι σήμερα καριέρα του να πάει πιο ψηλά το επώνυμο του από τον επίσης λίαν επιτυχημένο στη δεκαετία του 60 με τη φανέλα της Πενιαρόλ πατέρα του Πάμπλο.

Το αυτό και ο Πέπε Ρέινα που είναι αρκετά πιο …μπροστά από εκεί που μπόρεσε να φθάσει ο πατέρας του πρώην γκολκίπερ της Μπαρτσελόνα και της Ατλέτιο Μαδρίτης Μιγκέλ. 

Στην Ελλάδα το κορυφαίο παράδειγμα τέτοιας άτυπης  ενδοοικογενειακής μονομαχία πατέρα με γιό αποτελούν οι Άνθιμος και Μιχάλης  Καψής  μέλη της θρυλικής ομάδας του Παναθηναϊκού  που αγωνίστηκε στο «Γουέμπλεϊ» στον τελικό του  Πρωταθλητριών το 1971 και της θριαμβεύτριας στο EURO 2004 εθνικής μας ομάδας αντίστοιχα.
Μεγάλες μορφές του ποδοσφαίρου της Λευκορωσίας ευτύχησαν επίσης να γίνουν τόσο ο μπαμπάς Ιγκόρ όσο και ο γιός Αντρέι Στεπάνοφς.

Κορυφαίοι  μπαμπάδες, μετριότητες  οι διάδοχοι

Αν η συγκεκριμένη  λίστα  δεν έχει κι τόσα πολλά  ονόματα εκείνη των γιών που έμειναν στη σκιά των διάσημων μπαμπάδων τους είναι ασφαλώς πολύ μεγαλύτερη σε μέγεθος.

Αρχής γενομένης φυσικά από  τα παιδιά των αξεπέραστων Πελέ και Γιόχαν Κρόιφ. Ο Εντίνιο ως γκολκίπερ της Σάντος  ήταν αδύνατο να μπορέσει να αμφισβητήσει  ή έστω και πλησιάσει το …μέγεθος του «βασιλιά της μπάλας» αλλά και ο Ζόρντι Κρόιφ  να διεκδικήσει  ύψη ποδοσφαιρικά σαν τον υπέρτατο ιπτάμενο Ολλανδό.

Με τον πρώτο μάλιστα να έχει δραματική εξέλιξη στη ζωή του μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας καθώς καταδικάστηκε σε φυλάκιση  33 ετών τον περασμένο Μάιο για ξέπλυμα μαύρου χρήματος που ανήκε σε διακινητές ναρκωτικών.

Ουδέποτε ο Νάιτζελ Κλαφ θα μπορέσει να τοποθετήσουν το όνομα του πλάι στον αλησμόνητο του πατέρα Μπράιαν τόσο ως ποδοσφαιριστής και πολύ περισσότερο ως προπονητής.

Ουκ εν τω πολλώ το ... καλύτερο

Ούτε και ο Ρουί Άγκουας μπόρεσε να διεκδικήσει δάφνες ανάλογες με τον πατέρα του  Χοσέ, αστέρα της μεγάλης Μπενφίκα τη δεκαετία του 60,  ενώ το ίδιο ισχύει και για τον Πέτερ Μπόζσικ γιού του θρυλικού Γιόζεφ  αστέρα της τρομερής Χόνβεντ και της εθνικής Ουγγαρίας της δεκαετίας του 50.

Πολλούς επίδοξους διαδόχους και μέσα στο γήπεδο ... έβγαλε ο περίφημος Αμπεντί Πελέ αλλά οι Αντρέ Αγιού, Τζόρνταν Αγιού και Ιμπραίμ  Αγιού  δεν μπορούν να συγκριθούν σε καμία περίπτωση με τον Γκανέζο κατά πολλούς κορυφαίο Αφρικανό ποδοσφαιριστή όλων των εποχών.

Κάτι ανάλογο και για τον Ίαν Ράιτ, ρέκορντμαν των σκόρερ στην ιστορία της Άρσεναλ πριν του πάρει τον τίτλο ο Τιερί Ανρί στα τέλη της περασμένης δεκαετίας, που είδε τους γιούς του Σόν Ρίτ Φίλιπς και Μπράντλεϊ Φίλιπς να κάνουν αξιόλογη καριέρα αλλά δίχως να μπορέσουν να πετύχουν όσα εκείνος.

Σπουδαίοι και οι δύο

Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις που πατέρας και γιός έφθασαν αμφότεροι πολύ ψηλά. Με σπουδαιότερους στην εν λόγω  «μονομαχία» τους Βαλεντίνο και Σάντρο Ματσόλα μεγάλες μορφές της σπουδαίας Τορίνο αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και της Ίντερ τη δεκαετία του 60 και 70 αντίστοιχα.

Ο γιός που αντικατέστησε τον πατέρα στην εθνική

Αλλά και οι Ισλανδοί Άρνορ και Έϊντουρ Γκούντγιονσεν που μάλιστα έγιναν οι πρώτοι πατέρας και γιός οι οποίοι αγωνίστηκαν στο ίδιο ματς με την εθνική ομάδα της χώρας τους (στο φιλικό με την Εσθονία το 1996 όταν ο πρώτος αντικαταστάθηκε από το βλαστάρι του).

Οι ποδοσφαιρικές οικογένειες  με πατέρα , γιό και ενίοτε και παππού ή εγγονό «επώνυμα»  μέλη του σπορ όσο  πάνε και πληθαίνουν . Άλλες με …ανατροπές και άλλες με πιο φυσιολογικές εξελίξεις. Όμως το βέβαιο είναι πως το γενεαλογικό δέντρο της μπάλας ανεξάρτητα με το πόσο μακριά και αστραφτερά είναι τα νέα του κλαδιά   συνεχίζει να βγάζει   κατά καιρούς  ίδιους καρπούς. Άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο γλυκούς που όχι σπάνια πέφτουν ο ένας δίπλα στον άλλο.

Υ.Γ. Αν κανείς θελήσει να ... «ντύσει» ηχητικά αυτό το θέμα το τραγούδι "πατέρας και γιός" του Κατ Στίβενς (νυν Γιουσούφ Ισλάμ) είναι η  πλέον καταλληλότερη επιλογή.

Ιδού η απόδοση της πρώτης στροφής των συγκλονιστικών του στοίχων:

Δεν είναι ώρα για αλλαγή
Απλά ηρέμησε και  δέξου του εύκολα
Είσαι ακόμα νέος , αυτό είναι το σφάλμα σου
Έχει τόσα πολλά να μάθεις
Βρες ένα κορίτσι, κάνε σπιτικό
Αν θέλεις μπορείς να παντρευτείς
Κοίταξε με είμαι ηλικιωμένος αλλά ευτυχισμένος
Ήμουν κι εγώ όπως είσαι εσύ τώρα και ξέρω πως δεν είναι εύκολο
Να είσαι ψύχραιμος όταν ανακαλύπτεις ότι κάτι τρέχει
Αλλά μη βιάζεσαι , σκέψου πολύ
Σκέψου όλα όσα έχεις
Γιατί εσύ μπορεί να είσαι ακόμα εδώ αύριο όχι όμως και τα όνειρα σου