Goal-keep-er… going

Καθότι τα «Νο 1» των γηπέδων μας ουδέποτε αποτελούσαν το «Νο 1» στόχο των ξένων σκάουτερ.

Ο τελευταίος, που βγήκε από την Ελλάδα στο εξωτερικό -και μετά έκλεισε η πόρτα ερμητικά πίσω του- ήταν ο Κώστας Χαλκιάς, ο οποίος τον Ιανουάριο του 2005, σε ηλικία 30 χρονών, με τη μεσολάβηση του Βέλιμρ Ζάετς, υπέγραψε στην Πόρτσμουθ.

Με μπόι 2 μέτρα όλοι πίστευαν ότι θα «έπιανε» στην Πρέμιερ Λιγκ. Γρήγορα διαψεύστηκαν. Από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση κάτω από τα δοκάρια, σε ένα ματς του  Κυπέλλου Αγγλίας κόντρα στην Σαουθάμπτον, τον πήρε η κάτω βόλτα.

Κάποιες άστοχοι έξοδοι και μερικά κοροϊδίστικα γκολ κλόνισαν την εμπιστοσύνη του προπονητή, Χάρι Ρέντναπ προς το πρόσωπό του. Έτσι μέχρι τον Δεκέμβριο αγωνίστηκε σε μόλις 5 ματς και στη συνέχεια παραχωρήθηκε δανεικός στην Μουρθία.

Από την Αγγλία έφυγε με τη ρετσινιά του «πρωταθλητή του κεμπάμπ», που του είχε κολλήσει ο αθυρόστομος Ρέντναπ. Ούτε στην Ισπανία στέριωσε. Έκανε δυο εμφανίσεις για να δικαιολογήσει και η διοίκηση την μεταγραφή και στο τέλος της σεζόν πήρε τον δρόμο του γυρισμού προς την πατρίδα (Άρης).

Αντίθετα με τον Χαλκιά στην Αγγλία έκανε -εντελώς αθόρυβα- καριέρα ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος. Ο γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1978 γκολκίπερ, υπήρξε στέλεχος των μικρών εθνικών ομάδων, όταν αγωνιζόταν με τη φανέλα της Καλαμάτας.

Ξενιτεύτηκε το 2002. Αρχικά στην Πορτογαλία (Φαρένσε) και την επόμενη χρονιά στην Αγγλία. Δέχτηκε να δοκιμαστεί από την Χάρτλπουλ, ομάδα της 3ης κατηγορίας, κι αφού έπεισε τον προπονητή Νιλ Κούπερ, υπέγραψε συμβόλαιο.

Ούτε και ο ίδιος φανταζόταν ότι θα έμενε 7 χρόνια στο νησί. Δεν έπαιξε ποτέ στην Πρέμιερ Λιγκ αλλά πάντα βρισκόταν μια ομάδα στις παρακάτω κατηγορίες για να του δώσει δουλειά, πρώτου ή δεύτερου τερματοφύλακα.

Κάπως έτσι έβγαζε το ψωμί του παίζοντας για λογαριασμό των Χάρτλπουλ, Κόβεντρι, Σουόνσι, Κάρντιφ, μέχρι που το περασμένο καλοκαίρι αποφάσισε πως ήρθε πια ο καιρός  να επιστρέψει στην Ελλάδα (Κέρκυρα).

Η επιτυχία της Εθνικής στο Euro2004 έκανε τους ξένους ατζέντηδες να στρέψουν το βλέμμα τους στην ελληνική αγορά.  Ο Δημήτρης Ελευθερόπουλος ήταν ένας από τους τυχερούς της ευτυχούς αυτής συγκυρίας.

Το καλοκαίρι εκείνο η πρωτάρα στη Serie A, Μεσίνα, που αναζητούσε τερματοφύλακα, χτύπησε την πόρτα του 28χρονου Ελευθερόπουλου, ο οποίος είχε συμπληρώσει μια 10ετία στον Ολυμπιακό και ήθελε να δοκιμάσει τις δυνάμεις του εξωτερικό.

Η διαδρομή του στην Ιταλία υπήρξε εντυπωσιακή, καθώς με μόλις 10 εμφανίσεις στη Σιένα, πήρε μεταγραφή για τη Μίλαν. Στους «ροσονέρι» δεν έπαιξε ποτέ, ούτε και στη Ρόμα, στην οποία δόθηκε δανεικός.

Έζησε ωστόσο την ελίτ του κάλτσιο, προπονήθηκε δίπλα σε αστέρια παγκόσμιας λάμψης, βίωσε την οργάνωση των μεγάλων ιταλικών ομάδων πριν επιστρέψει στις μικρές (Άσκολι, Σιένα) με τις οποίες ολοκλήρωσε το 5ετή κύκλο του στα ξένα και επαναπατριστεί (Γιάννενα).

Ο Φάνης Κατεργιαννάκης δεν είχε την  τύχη του Ελευθερόπουλου, με τον οποίο μαζί άφησαν το λιμάνι και κίνησαν για την Ιταλία. Τριαντάρης ήδη και διεθνής (ρεζέρβα στο Euro2004) «βρήκε στέγη» στην Κάλιαρι.

Στη Σικελία ξεκίνησε καλά αλλά προοδευτικά έχασε τη θέση του κάτω από τα δοκάρια και παραχωρήθηκε στη Σεβίλη, όπου θέση δεν βρήκε ποτέ, καθώς είχε μπροστά του τους Νοτάριο και Εστέμπαν. Το 2005 τα μάζεψε και γύρισε στην Ελλάδα (Ηρακλής).

Το ελληνικό ποδόσφαιρο μπορεί να μην εξάγει τερματοφύλακες αλλά στις εισαγωγές γίνεται χαμός στο… τελωνείο. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι 9 από τις 16 ομάδες της Α΄ Εθνικής στηρίζονται σε ξένα χέρια.

Από τον πρωταθλητή Ολυμπιακό (Πάρντο-Ισπανός) μέχρι τον ουραγό Πανσερραϊκό (Ράντοβαν-Κροάτης  αρχικά, Φερνάντεζ-Πορτογάλος στη συνέχεια) οι περισσότερες ομάδες ξεκινούν την 11αδα τους με αλλοδαπούς στο τέρμα.

Η ΑΕΚ με τον Σάχα (Αργεντινός), ο Αστέρας Τρίπολης με τον Ντεγκρά (Αργεντινός), η Καβάλα με τον Γκαλίνοβιτς (Κροάτης), ο Ολυμπιακός Βόλου με τον Γιακούποβιτς (Ελβετός), ο Πανιώνιος με τον Μάχο (Αυστριακός), η Ξάνθη με τον Γκσμπούρνινγκ (Αυστριακός), η Λάρισα με τον Τσοντοφάλσκι (Σλοβάκος).

Εκτός από αυτούς στην Ελλάδα βγάζουν μεροκάματο ως «ρεζέρβες» άλλοι 10 ξένοι τερματοφύλακες. Κάποιοι από τους οποίους, όπως ο Κρέσιτς (Κροάτης) προωθούνται μάλιστα συχνά στη θέση του βασικού ανεβάζοντας κι άλλο την σχετική αναλογία.

Κατόπιν τούτου, οι Τζόρβας, Σηφάκης, Μιχαηλίδης, Κωνσταντόπουλος, Ελευθερόπουλος, Δασκαλάκης, Χαλκιάς θα πρέπει να αισθάνονται και εθνικά υπερήφανοι, που υπερασπίζονται τις εστίες τους (κυριολεκτικά και μεταφορικά).