Οι μεγάλοι... αδικημένοι της «Χρυσής Μπάλας»! (photos+videos)
Με αφορμή τον... παραγκωνισμό του Φρανκ Ριμπερί, το Onsports παρουσιάζει δέκα από τους πλέον... αδικημένους ποδοσφαιριστές στην ιστορία του θεσμού της «Χρυσής Μπάλας»
Κοιτάζοντας κανείς το σύνολο των ψήφων για τη «Χρυσή Μπάλα» του 2013, καταλαβαίνει πως οι προπονητές και οι παίκτες που κλήθηκαν να επιλέξουν τον κορυφαίο, δεν υπολογίζουν σε τίτλους και στις επιδόσεις της ομάδας του υποψήφιου. Αντίθετα με τους δημοσιογράφους, που στη συντριπτική πλειοψηφία τους επέλεξαν τον Φρανκ Ριμπερί, όλοι οι υπόλοιποι έμειναν... πιστοί στη μεγάλη μάχη Μέσι-Ρονάλντο και έδωσαν το βραβείο στον Πορτογάλο σούπερ σταρ της Ρεάλ Μαδρίτης.
Τρίτος και... καταϊδρωμένος, ο Ριμπερί έμεινε να αναρωτιέται τι ακριβώς πρέπει να κάνει ένας παίκτης για να τιμηθεί με τη «Χρυσή Μπάλα». Απάντηση που να είναι 100% εύστοχη δεν υπάρχει και απόδειξη αυτού, η παρακάτω λίστα, αποτελούμενη από δέκα εκ των πλέον αδικημένων ποδοσφαιριστών στην ιστορία του θεσμού της «Χρυσής Μπάλας».
Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα – Μουντιάλ 1986, 4 Πρωταθλήματα Ιταλίας, 1 Κύπελλο UEFA
Τρεις λέξεις, κάποτε ολόκληρη η ελπίδα ενός έθνους να «καρφιτσώσει» το όνομά του στον παγκόσμιο χάρτη. Ο άνθρωπος-σύμβολο της σύγχρονης κουλτούρας της Αργεντινής, ένας «μάγος» του χορταριού και της στρογγυλής θεάς που δεν υπολόγιζε αντιπάλους, αγνοούσε το κατεστημένο σε κάθε τι με το οποίο ασχολιόταν, αδιαφορούσε για τη γνώμη των άλλων και κοιτάζοντας την ζωή του, ένας μπορεί να πει πως «και πολύ καλά έκανε». Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο «πίμπε ντ’ όρο», ο άνθρωπος που σήκωσε ένα ολόκληρο Παγκόσμιο Κύπελλο έχοντας μονάχα τον Μάριο Κέμπες παρτενέρ, δεν πήρε ποτέ «Χρυσή Μπάλα». Ούτε καν την Δευτέρα, όταν η FIFA απένειμε στον Πελέ το βραβείο, τιμής ένεκεν επειδή την εποχή που έπαιζε το βραβείο δεν επιτρεπόταν να δοθεί σε μη Ευρωπαίο (σ.σ. αν εξαιρέσουμε τον Αλφρέδο ντι Στέφανο που θεωρούταν και Ισπανός εκτός από Αργεντίνος).
Ράιαν Γκιγκς – 13 Πρωταθλήματα Αγγλίας, 2 Champions League, 957 συμμετοχές με τη Γιουνάιτεντ
Ο άνθρωπος που δίνει σάρκα και οστά στην έννοια Premier League, ο σύγχρονος βασιλιάς του αγγλικού ποδοσφαίρου και ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές των τελευταίων 30 ετών. Κι όμως, ο Ράιαν Γκιγκς δεν έκανε ποτέ «τη χρονιά της χρονιάς» για να τιμηθεί με το ύψιστο ατομικό βραβείο, παρότι είναι ίσως ο πιο σταθερός –βάσει τίτλων και απόδοσης- ποδοσφαιριστής της 50ετιας! Το παλμαρέ του θυμίζει θησαυροφυλάκιο, η λίστα με τα ρεκόρ του χωράει μόνο σε βιβλία, αλλά η «Χρυσή Μπάλα» δεν είναι στο προσωπικό του... μουσείο. Μάλλον δεν τον απασχολεί ιδιαίτερα όταν κοιτάζει τα 13 μετάλλια Πρωταθλητή Αγγλίας που κρέμονται στη βιβλιοθήκη του.
Φρανκ Λάμπαρντ – 3 Πρωταθλήματα Αγγλίας, 1 Champions League, Κορυφαίος σκόρερ της Τσέλσι
Για κάποιο... περίεργο λόγο, κανείς δεν συνήθισε ποτέ να αποθεώνει τον Φρανκ Λάμπαρντ. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν θα τελειώσει την καριέρα του ως ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία της Τσέλσι, ένας από τους καλύτερους σύγχρονους Άγγλους ποδοσφαιριστές στην ιστορία και εκ των μεγαλύτερων παικτών της Premier League στον 21ο αιώνα. Ήταν στην τελική τριάδα για τη «Χρυσή Μπάλα» το 2005 αλλά τερμάτισε δεύτερος πίσω από τον Ροναλντίνιο, σημειώνοντας τουλάχιστον 20 γκολ σε όλες τις διοργανώσεις κάθε χρονιά από το 2006 έως και το 2010.
Ραούλ Γκονζάλες – 6 Πρωταθλήματα Ισπανίας, 3 Champions League, Κορυφαίος σκόρερ της Ρεάλ Μαδρίτης
Όσες δεκαετίες κι αν περάσουν, το σίγουρο είναι πως ο Ραούλ Γκονζάλες θα παραμένει ένα από τα σύμβολα της Ρεάλ Μαδρίτης. Ρέκορντμαν συμμετοχών και γκολ της «βασίλισσας», κάτοχος 3 Champions League, 6 Πρωταθλημάτων και 4 Κυπέλλων Ισπανίας, υποψήφιος για τη «Χρυσή Μπάλα» του 2001 η οποία κατέληξε τελικά στον Μάικλ Όουεν. Είναι παράδοξο το γεγονός ότι δεν προτάθηκε για το βραβείο άλλη χρονιά, παρότι είναι ένας από τους μεγαλύτερους σκόρερ στην ιστορία του αθλήματος. Πιθανότατα επειδή η εθνική Ισπανίας στις μέρες του δεν κατάφερε τίποτα σημαντικό.
Μίκαελ Λάουντρουπ – 7 Πρωταθλήματα (5 Ισπανίας, 1 Ιταλίας, 1 Ολλανδίας), 1 Πρωταθλητριών
Ο άνθρωπος που ενέπνευσε τον Αντρές Ινιέστα να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Αυτό είναι αρκετό για να καταλάβει κανείς πόσο μεγάλος ποδοσφαιριστής ήταν ο τωρινός προπονητής της Σουόνσι. Ο Λάουντρουπ θεωρείται ένας από τους πιο χαρισματικούς επιθετικούς χαφ των τελευταίων δεκαετιών, ένας παίκτης που μάγεψε τα πλήθη με τις φανέλες της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ Μαδρίτης αλλά έζησε στη... σκιά του Μάρκο φαν Μπάστεν, χωρίς καν να βρεθεί στην τελική τριάδα για τη «Χρυσή Μπάλα» παρότι σάρωσε τους τίτλους και ονομάστηκε από πολλούς «θρύλους» του αθλήματος ως ο καλύτερος επιθετικός χαφ που έχει υπάρξει!
Φέρεντς Πούσκας – 10 Πρωταθλήματα (5 Ουγγαρίας, 5 Ισπανίας), 3 Πρωταθλητριών
Εκ των «τοτέμ» του αθλήματος, ένας άνθρωπος γεννημένος να σκίζει τα αντίπαλα δίχτυα, κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία της εθνικής Ουγγαρίας με 84 γκολ σε 85 αγώνες! Ο Φέρεντς Πούσκας έκανε κυριολεκτικά τα πάντα στην καριέρα του, αποτελώντας τον ηγέτη μιας εκ των πιο εντυπωσιακών εθνικών ομάδων στην ιστορία του αθλήματος και έναν από τους μεγαλύτερους παίκτες που έχουν φορέσει τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης. Το 1960 έχασε τη «Χρυσή Μπάλα» από τον Λουίς Σουάρες της Μπαρτσελόνα, ενώ το 1957 και το 1959 είδε τον συμπαίκτη του και παρτενέρ του στην επίθεση της Ρεάλ, Αλφρέδο ντι Στέφανο, να κατακτά δυο φορές το βραβείο.
Κένι Νταλγκλίς – 10 Πρωταθλήματα (4 Σκοτίας, 6 Αγγλίας), 3 Πρωταθλητριών
Στο γιγαντιαίο αφιέρωμα «100 Players who shook the KOP» ο Κένι Νταλγκλίς φιγουράρει στην κορυφή. Είναι μακράν ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής στην ιστορία της Λίβερπουλ, ένας από τους «θρύλους» του βρετανικού ποδοσφαίρου και εκ των μεγαλύτερων σκόρερ του αθλήματος. Κάτοχος τριών Κυπέλλων Πρωταθλητριών Ευρώπης, έφτασε κοντά στην... πηγή το 1983 αλλά τερμάτισε δεύτερος πίσω από τον βιρτουόζο της μπάλας, Μισέλ Πλατινί.
Πάολο Μαλντίνι – 7 Πρωταθλήματα Ιταλίας, 5 Πρωταθλητριών/Champions League
Σπάνια οι αμυντικοί κατακτούν τη «Χρυσή Μπάλα» αλλά αν υπήρχε ένας που θα έπρεπε να έχει τιμηθεί με αυτήν, σίγουρα είναι ο Πάολο Μαλντίνι. Πραγματοποιώντας μια καριέρα που όμοιά της δεν υπάρχει στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο τα τελευταία 50 χρόνια, ο Ιταλός κεντρικός αμυντικός έγραψε ιστορία με τη Μίλαν, φορώντας τη φανέλα της 21 συνεχόμενες σεζόν! Δεν σταμάτησε ποτέ να προσπαθεί για την ομάδα του, παίζοντας 902 (!) φορές και είναι δικαίως ο κορυφαίος αμυντικός της γενιάς του. Το 1994 τερμάτισε τρίτος πίσω από τους Χρίστο Στόιτσκοφ και Ρομπέρτο Μπάτζιο, ενώ το 2003 ήταν ξανά τρίτος πίσω από τους Πάβελ Νέντβεντ και Τιερί Ανρί. Λίγα χρόνια αργότερα ο Φάμπιο Καναβάρο απέδειξε για ποιο λόγο ο Μαλντίνι δεν τιμήθηκε με «Χρυσή Μπάλα», κατακτώντας το βραβείο ως αρχηγός της εθνικής Ιταλίας που πήρε το Μουντιάλ του 2006! Με την εθνική ο Μαλντίνι δεν πανηγύρισε τίτλο...
Τσάβι Ερνάντεθ – Μουντιάλ 2010, EURO 2008, 2012, 7 Πρωταθλήματα Ισπανίας, 3 Champions League
Οι τίτλοι που συνοδεύουν το όνομά του, στην ακριβώς από πάνω... αράδα, είναι ενδεικτικοί της επιρροής που είχε στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που έχει ζήσει στο... πετσί του την πίκρα του να ανταγωνίζεσαι τους Μέσι και Ρονάλντο για τη «Χρυσή Μπάλα», είναι αυτός. Ο αιώνιος «εργάτης» της Μπαρτσελόνα, Τσάβι Ερνάντεθ, έδωσε νέο νόημα στη θέση του κεντρικού χαφ. Χαρισματικός ποδοσφαιριστής, γεννημένος να πετύχει, ηγήθηκε της «χρυσής» εποχής της Μπαρτσελόνα και της εθνικής Ισπανίας, κατακτώντας τα πάντα! Τερμάτισε τρίτος στην ψηφοφορία για τη «Χρυσή Μπάλα» το 2009, το 2010 και το 2011. Δεν υπάρχει τρόπαιο που να μην έχει κατακτήσει.
Τιερί Ανρί – Μουντιάλ 1998, 4 Πρωταθλήματα (2 Αγγλίας, 2 Ισπανίας, 1 Γαλλίας), 1 Champions League
Το 2003 είδε τον Πάβελ Νέντβεντ να τον νικάει στη μάχη για τη «Χρυσή Μπάλα», με τον Τσέχο να έχει 190 πόντους και τον «Τιτί» 128. Τρία χρόνια αργότερα τερμάτισε τρίτος στη «Χρυσή Μπάλα» του 2006, πίσω από τους Φάμπιο Καναβάο και Τζιανλουίτζι Μπουφόν, με τους δυο Πρωταθλητές Κόσμου και τον αφήνουν ξανά μακριά από το βραβείο. Δυστυχώς για τον ίδιο και για τους περισσότερους ποδοσφαιρόφιλους βεβαίως, αφού ήταν κοινά αποδεκτό από όλους ότι ο Τιερί Ανρί αυτά τα χρόνια ήταν ο κορυφαίος στον κόσμο. Πολλές βραδιές έμοιαζε να είναι ασταμάτητος με τη φανέλα της Άρσεναλ και είναι μεγάλη αδικία το γεγονός ότι δεν τιμήθηκε με το ύψιστο ατομικό ποδοσφαιρικό βραβείο πριν ουσιαστικά τελείωσει την ανταγωνιστική καριέρα του.
Αντρές Ινιέστα – Μουντιάλ 2010, EURO 2008, 2012, 6 Πρωταθλήματα Ισπανίας, 3 Champions League
Το να υπονοήσει κανείς ότι ο Λιονέλ Μέσι δεν άξιζε τη «Χρυσή Μπάλα» του 2010, αποτελεί... ιεροσυλία από μόνο του. Από την άλλη, κοιτάζει κανείς όσα κατάφερε ο Αντρές Ινιέστα εκείνη τη χρονιά και αναρωτιέται αν θα έπρεπε να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο και να του δώσουμε το βραβείο. Παγκόσμιος Πρωταθλητής με την Ισπανία χάρη σε δικό του γκολ στον τελικό, Πρωταθλητής Ισπανίας, ένας από τους τρεις κορυφαίους παίκτες στον κόσμο. Κάτι τόσο ξεχωριστό όπως το ταλέντο του, είναι άδικο να μην έχει μια «Χρυσή Μπάλα» στο παλμαρέ του. Πιθανότατα δεν θα την κατακτήσει ποτέ, παρότι είναι ο... υπαρχηγός του Τσάβι Ερνάντεθ στη μεσαία γραμμή της «χρυσής» Μπαρτσελόνα που σάρωσε τα πάντα πριν λίγα χρόνια.
