Η «εκδίκηση» του δεξιού μπακ

O …πρόγονος του πλάγιου μπακ, όπως τον ξέρουμε σήμερα, γεννήθηκε τη δεκαετία του 1950 στη Βραζιλία. Πρώτοι οι Βραζιλιάνοι, εφαρμόζοντας την τακτική 4-2-4, ξέφυγαν από τα καθιερωμένα πλαίσια του W-M και δημιούργησαν το ρόλο, που ερμηνεύουν  ιδανικά στις μέρες μας οι Μαϊκόν και Ντάνι Άλβες.

Το 1949 η Άρσεναλ έδωσε ένα φιλικό με την Φλουμινένσε και παρά το γεγονός ότι κυριάρχησε (5-1) στο παιχνίδι, το τέλος του βρήκε τους παίκτες της μέσα στην απορία. Αφού μάρκαραν όλους τους αντιπάλους τους, από πού στην ευχή είχε ξεφυτρώσει αυτός, που τους έβαλε το γκολ;

Έτσι ανακάλυψαν οι Άγγλοι τι εστί full back και, αφού προσάρμοσαν το ρόλο στα μέτρα τους, τον ενέταξαν στην τακτική του παιχνιδιού τους. Μάλιστα οι full back, Τζορτζ Κοέν και Ρέι Γουίλσον, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην επιτυχία που είχε η εθνική Αγγλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966.

Οι Βραζιλιάνοι, από την πλευρά τους, βλέποντας ότι μετά τους θριάμβους τους στο Μουντιάλ του 1958 και του 1962, δεν είχαν ανάλογη συνέχεια, αποφάσισαν περιορίσουν την επιθετικότητα των πλάγιων μπακ κατά το… ήμισυ.

Έτσι στο Μουντιάλ του 1970 εμφανίστηκαν με έναν δεξιό μπακ, που ήταν φουλ επιθετικός (Κάρλος Αλμπέρτο) και έναν αριστερό (Εβεράλντο), που λειτουργούσε περισσότερο ανασταλτικά. Αυτή τη φορά ακολούθησαν την ευρωπαϊκή πατέντα πάνω στη συμπεριφορά  των πλάγιων μπακ.

Την εποχή εκείνη οι περισσότερες εθνικές ομάδες από την Ευρώπη, που έπαιζαν με λίμπερο, χρησιμοποιούσαν στις δυο πτέρυγες, έναν μπακ, που διακρινόταν για τις  επιθετικές του αρετές και έναν  για το ατομικό μαρκάρισμα (ώστε να μπορεί να αγωνιστεί και ως δεύτερος στόπερ).

Η Ιταλία, για παράδειγμα είχε στο Μεξικό, τον Φακέτι και τον Μπούρνιτς, η Δ. Γερμανία στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974 , τον Μπράιτνερ και τον Φόγκτς ενώ η Ιταλία το 1982 τον Τζεντίλε και τον Καμπρίνι.  Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ο αριστερός μπακ ήταν ο επιθετικογενής και  ο δεξιός ο αμυντικογενής.

Ο Τζιανλούκα Βιάλι είχε τη θεωρία ότι ο δεξιός μπακ ήταν πάντα ο χειρότερος παίκτης σε μια ομάδα. Δεδομένου  ότι αν είχε μπόι και ήταν καλός στο μαρκάρισμα, οι προπονητές τον έκαναν στόπερ. Αν πάλι είχε τεχνικές ικανότητες τον προωθούσαν στη μεσαία γραμμή.  Συνεπώς για τη θέση του δεξιού μπακ απέμεναν όσοι υστερούσαν τόσο αμυντικά, όσο και επιθετικά.

Την τελευταία 20ετία ωστόσο οι δεξιοί μπακ πήραν την … εκδίκησή τους. Καθώς το παιχνίδι άλλαξε ξανά και σπουδαίοι ποδοσφαιριστές ήρθαν στο προσκήνιο (Ζορζίνιο, Τιράμ, Καφού, Ζανέτι κλπ ) ο ρόλος των δεξιών μπακ αναβαθμίστηκε. Βοήθησε σε αυτό η απόφαση των προπονητών να φέρουν τους εξτρέμ, πιο μέσα στο γήπεδο…

Έτσι οι πλάγιοι μπακ αποκτούν περισσότερο χώρο για να κινηθούν και να τρυπήσουν τον αντίπαλο από τα άκρα. Ωστόσο, από τη στιγμή, που μεγάλωσε το πεδίο δράσης τους, είναι ανάγκη να διαθέτουν και «μεγαλύτερα πνευμόνια» για να μπορούν να ανεβοκατεβαίνουν στο γήπεδο.

Ο Ντάνι Άλβες και ο Μαϊκόν, για παράδειγμα, είναι πάντα ανάμεσα στους παίκτες της Μπαρτσελόνα και της Ίντερ, αντίστοιχα, που τρέχουν τα περισσότερα χιλιόμετρα στους αγώνες των  ομάδων τους.

Από μόνα τους όμως τα «πνευμόνια» δεν είναι αρκετά για να ανταπεξέρθουν στις απαιτήσεις του ρόλου. Αυτοί οι παίκτες χρειάζεται να έχουν ακόμη ευστροφία, αντίληψη του παιχνιδιού, ταχύτητα, υψηλή τεχνική και άριστη φυσική κατάσταση.

Προσόντα που δεν ζητάμε από κανέναν άλλο ποδοσφαιριστή. Γι αυτό και στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο πλέον η αξία τους έχει εκτιναχθεί στα ύψη…