H αποκαθήλωση ενός ειδώλου (photos+videos)

Κάποιες από αυτές έχουν συνδεθεί με κορυφαίες στιγμές της ποδοσφαιρικής του  καριέρας, με τρόπαια, παγκόσμια κύπελλα, διεθνή καταξίωση. Κάποιες άλλες με τους κατά καιρούς «εφιάλτες» του. Και δυστυχώς στην πολυτάραχη ζωή του, έχει ζήσει πολλούς απ’ αυτούς.  Υπάρχει όμως μία ημερομηνία που μπορεί,  πέραν πάσης αμφιβολίας, να χαρακτηριστεί ως ορόσημο για την «αρχή του τέλους». Είναι η ημερομηνία που σφράγισε την αποκαθήλωση ενός ειδώλου.

Κι αυτή δεν είναι άλλη από την 17^η Μαρτίου. Σαν σήμερα, 21 ακριβώς χρόνια πριν, στις 17 Μαρτίου 1991 ο κορυφαίος, σύμφωνα με τους περισσότερους,  ποδοσφαιριστής που ανέδειξε το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, συλλαμβάνεται θετικός σε αντιντόπινγκ κοντρόλ μετά τον νικηφόρο αγώνα της Νάπολι επί της Μπάρι (1-0). Η ουσία που ανιχνεύθηκε στον οργανισμό του διάσημου Αργεντινού μεσοεπιθετικού ήταν η κοκαϊνη και η τιμωρία που ακολούθησε ήταν η 15μηνη αποβολή από τα γήπεδα.

Ποτέ κανείς δεν έμαθε - και πιθανότατα δεν θα μάθει… -  αν ο Μαραντόνα επηρεάστηκε τόσο πολύ από την δόξα και τη φήμη που βίωσε, ώστε ξέφυγε από τα όριά του, πλησίασε επικίνδυνα το φως, σαν την πεταλούδα που καίει τα φτερά της και αυτό ήταν το βαρύ «τίμημα» που κλήθηκε να πληρώσει.

Ούτε αν έπεσε θύμα της, ασυγχώρητης από πλευράς της ιταλικής Μαφία, ενέργειάς του να ζητήσει από τον ιταλικό Νότο να σταθεί στο πλευρό της Εθνικής Αργεντινής στον  ημιτελικό μεταξύ Αργεντινής – Ιταλίας  στο Μουντιάλ του 1990, εκεί όπου με τον αποκλεισμό της «Σκουάντρα Ατζούρα» χάθηκαν τα  εκατομμύρια που είχαν τοποθετηθεί πάνω στην Ιταλία, στο στοίχημα.

Οποια εκδοχή κι αν ισχύει, για το μεγάλο αστέρι  του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, για το καμάρι της Νάπολι,  είχε αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.

Ο Μαραντόνα αγαπήθηκε πολύ στη Νάπολι και την αγάπησε επίσης. Λατρεύτηκε σαν Θεός, υπήρξε το απόλυτο ίνδαλμα, ακόμα κι όταν οι φήμες για την εξωγηπεδική του ζωή οργίαζαν. Αγωνίστηκε σ’ αυτήν επτά χρόνια, από το 1984 μέχρι το 1991 και κατέκτησε δύο πρωταθλήματα (1987, 1990), ένα κύπελλο (1987) και ένα σούπερ καπ (1990), καθώς και ένα κύπελλο ΟΥΕΦΑ (1989). Την οδήγησε στο πρώτο της πρωτάθλημα ένα χρόνο μετά τον δικό του θρίαμβο στο Μουντιάλ του Μεξικού. Δύο χρόνια μετά είναι η ώρα και για την ευρωπαϊκή καταξίωση της ιταλικής ομάδας που κατακτά το κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Στο Μουντιάλ του 1990 ο Μαραντόνα παίρνει μέρος ως πρωταθλητής Ιταλίας για δεύτερη φορά. Βρίσκεται στον κολοφώνα της δόξας του, λατρεύεται από όλους και προσωπικά φιλοδοξεί να σηκώσει ένα ακόμα παγκόσμιο τρόπαιο μέσα στη χώρα όπου έζησε τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας του. Το πρόβλημα είναι ότι το ίδιο επιθυμούν και οι διοργανωτές.

Ο Μαραντόνα φοράει τη φανέλα της Εθνικής Αργεντινής γνωρίζοντας ότι έχει στο πλευρό του ολόκληρη την Νάπολη. Ο δεσμός τους είναι άρρηκτος. Είναι ο άνθρωπος που επέτρεψε στους Ναπολιτάνους να ονειρευτούν ξανά. Τους πώρωνε όχι μόνο με το μαεστρικό παιχνίδι του, αλλά και με την πληθωρική προσωπικότητά του.

Για τον φτωχό ιταλικό Νότο αποτελούσε την ενσάρκωση της ελπίδας, τον μικρό που ορθώνει το ανάστημά του απέναντι στα μεγαθήρια του σνομπ ιταλικού Βορρά. Αυτή άλλωστε ήταν και η προτροπή του προς τους οπαδούς της Νάπολι, όταν τους ζήτησε να σταθούν στο πλευρό του στο Μουντιάλ και όχι στο πλευρό της «Σκουάντρα Ατζούρα»: «Μην ξεχνάτε τι τραβάτε από τους βόρειους, που έχουν συγκεντρωμένο όλο τον πλούτο της χώρας. Θυμηθείτε πώς σας φέρονται όταν πηγαίνετε να δουλέψετε στις φάμπρικες του Μιλάνο και του Τορίνο».

Το παιχνίδι γίνεται στην έδρα της Νάπολι, το Σαν Πάολο και το κοινό της πόλης διχάζεται. Πολλοί ακολουθούν το ίνδαλμά τους, υποδέχονται ψυχρά την Εθνική ομάδα της χώρας τους και χειροκροτούν την Εθνική Αργεντινής. Ο Τζουζέπε Μπέργκομι θα πει μετά τον αγώνα που βρήκε ηττημένη την διοργανώτρια του Μουντιάλ:  «Μόλις μπήκαμε μέσα στο γήπεδο για ζέσταμα, αμέσως νιώσαμε παράξενα. Ορισμένοι φίλαθλοι ήταν με την Αργεντινή, ενώ ο κόσμος δεν ήταν τόσο ζεστός όσο στο Ολίμπικο της Ρώμης».

Και αν ο κόσμος δεν ήταν ζεστός με την «Σκουάντρα Ατζούρα», το βέβαιο είναι πως δεν ήταν ψυχρός με την Αργεντινή. Το 1-1 είναι το αποτέλεσμα τόσο του κανονικού αγώνα όσο και της παράτασης και ο νικητής κρίνεται στα πέναλτι και στις δύο αποκρούσεις του Γκοϊκοετσέα στις εκτελέσεις των Ντοναντόνι και Σερένα.

Η Αργεντινή φτάνει στον τελικό, όμως τίποτα δεν θα είναι όπως παλιά. Χάνει το τρόπαιο από τη Γερμανία σε έναν από τους χειρότερους τελικούς της ιστορίας του Μουντιάλ, όπου ο Μεξικανός διαιτητής Μέντεζ αρνήθηκε πέναλτι στην Αργεντινή, δίνοντάς το με χαρακτηριστική ευκολία στην Γερμανία. Οι Ναπολιτάνοι αλλά και όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι θυμούνται ακόμα τα δάκρυα του Μαραντόνα για την αντιμετώπιση της ομάδας του από την διαιτησία. Ούτε εκείνοι, όμως, ούτε ο ίδιος, μπορούσαν να φανταστούν ότι τα χειρότερα δεν είχαν φτάσει ακόμα.

Λίγους μήνες μετά η αποκαθήλωση του «πίμπε ντ’ όρο» ήταν γεγονός. Η ντροπή που αισθάνεται απέναντι στους κατοίκους της πόλης που τον λάτρεψε όταν έγινε γνωστό ότι βρέθηκε ντοπαρισμένος, τον εμποδίζει να παραμείνει στη Νάπολι. Με τη λήξη της ποινής του παίρνει μεταγραφή για τη Σεβίλλη. Ευελπιστεί να κάνει ένα νέο ξεκίνημα, αλλά μάταια. Η καριέρα του ακολουθεί φθίνουσα πορεία. Ένα χρόνο μετά επιστρέφει στην Αργεντινή για να παίξει στην Νιούελς Ολντ Μπόις.

Είναι η χρονιά του Μουντιάλ της Αμερικής, το 1994. Με το περιβραχιόνιο του αρχηγού στο χέρι, προσδοκά να οδηγήσει την Αργεντινή στην κορυφή και τον εαυτό του ξανά στη δόξα που στερήθηκε. Στην πρεμιέρα κόντρα στην Ελλάδα κλέβει την παράσταση στο θρίαμβο της Αργεντινής με 4-0. Η «ιαχή της νίκης» μετά από το γκολ που επιτυγχάνει κόντρα στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, παραμένει μέχρι σήμερα αποτυπωμένη στo youtube ως το κύκνειο άσμα του κορυφαίου ποδοσφαιριστή που γέννησε ο πλανήτης. Οι φήμες μετά και τον αγώνα με τη Νιγηρία ότι είναι ντοπαρισμένος  με εφεδρίνη βγαίνουν αληθινές και ο ίδιος αποβάλλεται από το Μουντιάλ. Ένα χρόνο μετά επιστρέφει στη Μπόκα Τζούνιορς προσπαθώντας να χαρίσει στον εαυτό του μια αξιοπρεπή αποχώρηση. Ωστόσο και πάλι βρίσκεται θετικός σε κοκαϊνη σε έλεγχο ντόπινγκ, στις 29 Αυγούστου 1997 και υποχρεώνεται  να «κρεμάσει» τα παπούτσια του. Αυτό ήταν το τέλος. Η αρχή του τέλους, όμως, ήταν 20 χρόνια πριν, στις 17 Μαρτίου 1991, στη Νάπολι. Εκεί που ξεκίνησε, εκεί ουσιαστικά τελείωσε, η μεγάλη καριέρα του «πίμπε ντ’ όρο»…

Ο Μαραντόνα στη Νάπολι

«Μamma, ho visto Maradona»

Τελικός κυπέλλου ΟΥΕΦΑ 1989