Ο πράσινος άρχοντας των δαχτυλιδιών! (photos+videos)
Αν μετά από πολλά χρόνια, θελήσει κανείς να σκιαγραφήσει την προσωπικότητα του «άρχοντα των δακτυλιδιών», Ζέλικο Ομπράντοβιτς, θα χρειαστεί πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα και πάρα πολλές λέξεις, για να εξηγήσει τι ακριβώς ήταν αυτό που τον έκανε μοναδικό.
Η προπονητική του ικανότητα; Είναι αυταπόδεικτη. Οκτώ ευρωπαϊκούς τίτλους δεν διαθέτει κανένας άλλος, επομένως είναι και με τη… βούλα ο πιο επιτυχημένος Ευρωπαίος προπονητής όλων των εποχών. Εχει όσους τίτλους διαθέτει η… Ρεάλ Μαδρίτης. Και τους έχει κερδίσει με κάθε δυνατό τρόπο. Ως το απόλυτο φαβορί, ως το απόλυτο αουτσάιντερ, με ομάδες - δυναμίτη αλλά και ομάδες μέτριες, με παίκτες σούπερ σταρ, αλλά και με παίκτες άγνωστους, παίρνοντας συντριπτικές διαφορές, ή αφήνοντας… ξερό τον αντίπαλο στο τελευταίο δευτερόλεπτο.
Η οξυδέρκειά του από τον πάγκο; Εχει «γυρίσει» τόσα πολλά παιχνίδια που έμοιαζαν χαμένα, κάνοντας τους αντιπάλους να παραμιλάνε και τους φίλους της ομάδας του να παραληρούν, που πλέον δεν χρειάζεται παρά απλώς να αφήσει τους αριθμούς να μιλήσουν γι’ αυτόν. Το πασίγνωστο πια… μελιτζανί χρώμα που παίρνει όταν κοουτσάρει τα παιχνίδια, εξετάζοντας την κάθε λεπτομέρεια του αγώνα, αλλάζοντας συστήματα και σχήματα την κατάλληλη στιγμή, οι άμυνες για σεμινάριο που έχει εφαρμόσει και οι υποδειγματικές αντιδράσεις της ομάδας του τα τελευταία δευτερόλεπτα αποδεικνύουν ότι δεν μιλάμε για κάποιον… τυχαίο.
Η ικανότητά του να «πλάθει» παίκτες και να τους μετατρέπει από ταλέντα σε αστέρια πρώτου βεληνεκούς; Δεν χρειάζεται να ψελλίσει κανείς συγκεκριμένα ονόματα… Άπαντες τού είχαν ανέκαθεν τυφλή εμπιστοσύνη. Ηταν μια σχέση δάσκαλου - μαθητή, πατέρα - παιδιού. Μια σχέση φιλίας και απόλυτου σεβασμού σ’ αυτόν που γνώριζαν πως θα βγάλει τα καλύτερα στοιχεία τους πάνω στο παρκέ. Γι’ αυτό αφήνονταν ολοκληρωτικά στα χέρια του να τους «πλάσει» με τον τρόπο που ο ίδιος πίστευε ότι είναι ο καλύτερος. Γι’ αυτό και του αφιέρωναν κάθε καλάθι, κάθε νίκη, κάθε προσωπική τους επιτυχία. Επειδή ακριβώς γνώριζαν ότι την οφείλουν σ’ αυτόν.
Η διαχείριση των παικτών του σε αντοχές αλλά και σε ψυχολογία; Ποιος αμφιβάλλει ότι αν ο Μπατίστ για παράδειγμα έχει καταφέρει να παίζει τόσα χρόνια μπάσκετ σε τόσο υψηλό επίπεδο οφείλεται και στη δική του ικανότητα να διακρίνει πότε πρέπει να χρησιμοποιεί, πότε να πιέζει αλλά και πότε να δίνει ανάσες στους παίκτες του; Αλλά και ποιος δεν αναγνωρίζει ότι έχει τον τρόπο να ξυπνάει τον εγωισμό και το φιλότιμο των παικτών του, όταν δει πως εκείνοι χαλαρώνουν ανεπίτρεπτα σε μια κρίσιμη στιγμή; Η συνέντευξη Τύπου - ΜΝΗΜΕΙΟ μετά από έναν (κερδισμένο κιόλας) αγώνα με την Πρόκομ, όπου ελάχιστοι από τους παίκτες του στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και ο ίδιος επιχείρησε να τους «ταρακουνήσει» λέγοντας πως είναι αποφασισμένος να συνεχίσει με μόλις 5-6 απ’ αυτούς που, όμως, θα σέβονται πραγματικά την προσπάθεια της ομάδας, αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Η καθολική αναγνώρισή του; Σε μια χώρα που τα δίπολα ζουν και βασιλεύουν και οι κόντρες μεταξύ των οπαδών βρίσκονται σε ημερήσια διάταξη, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς κατάφερε κάτι πραγματικά μοναδικό: Να λατρεύεται σαν θεός από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, που είναι κάτι φυσιολογικό, αλλά να είναι σεβαστή η προσωπικότητα και η προπονητική του ευφυΐα και από τους αντιπάλους. Ακόμα κι αυτοί κατά βάθος λαχταρούσαν να βρίσκεται στον πάγκο της δικής τους ομάδας.
Η λατρεία από τους φίλους του «τριφυλλιού»; Πρέπει να είναι ο μοναδικός ίσως προπονητής στην Ελλάδα που δεν γνωρίζει τι θα πει αποδοκιμασία. Σε μια χώρα που ακόμα και οι σπουδαίοι αποκαθηλώνονται πανεύκολα και σε ένα χώρο, τον αθλητικό, που ο προπονητής είναι το πιο εύκολο εξιλαστήριο θύμα, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς απόλαυσε στα 13 χρόνια που βρισκόταν στον «πράσινο» πάγκο μόνο την αγάπη και το χειροκρότημα. Ακόμα και τις χρονιές (που βέβαια ήταν ελάχιστες...) που η ομάδα δεν πέτυχε τους στόχους που είχε θέσει στο ξεκίνημα της σεζόν, ακόμα και σε αγώνες που μια ήττα πλήγωνε το γόητρο (πρωτίστως) της ομάδας, για τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τους παίκτες του, το χειροκρότημα παρέμενε το ίδιο ζεστό, το όνομά του ηχούσε το ίδιο έντονα στα συνθήματα και τα τραγούδια τους και το χέρι τους παρέμενε σταθερά στο ύψος της καρδιάς, για να δείξει ότι αυτό που οι φίλοι του «τριφυλλιού» μοιράζονται μαζί του είναι μια σχέση μοναδική. Γιατί ήξεραν καλά πως ακόμα και μια απώλεια, ήταν μια μικρή παρένθεση, ένα διάλειμμα για τα μεγάλα που θα έρθουν στην πορεία. Κι εκείνος ουδέποτε τους διέψευσε.
Αυτός ήταν - είναι - ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Αν ζούσε στην Αμερική, θα είχε γίνει ταινία. Αν δούλευε στο ΝΒΑ τα δαχτυλίδια θα ήταν αληθινά και όχι μεταφορικά. Τον είπαν κάποτε «Γκαστόνε» και ο χαρακτηρισμός τον ακολουθούσε για χρόνια, μέχρι που κάποια στιγμή δικαιολογημένα εξανέστη: «Μετά από τόσα χρόνια και τόσους τίτλους δεν μπορεί να είμαι Γκαστόνε!», είπε χαρακτηριστικά κάποια στιγμή και είχε απόλυτο δίκιο. Οι τίτλοι και οι επιτυχίες του αποδεικνύουν ότι κάθε άλλο παρά τυχερός ήταν. Ικανός είναι η μία και μόνη κατάλληλη λέξη.
Και είναι αυτή η ικανότητά του μαζί με την τεράστια προσωπικότητά του που θα μνημονεύονται και στα επόμενα χρόνια ως το απόλυτο παράδειγμα της επιτυχίας. Βλέπετε στον Παναθηναϊκό βρήκε όλα όσα ήθελε, όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για να προχωρήσει στο χτίσιμο μιας ομάδας που έμελλε να αφήσει εποχή στο ευρωπαϊκό και φυσικά το ελληνικό μπάσκετ.
Οσοι τον έζησαν όλα αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα και στον πάγκο του «τριφυλλιού» είναι βέβαιο ότι θα κρατήσουν φυλαγμένες στην καρδιά τους τις ευχάριστες στιγμές (θα δυσκολευτούν, άλλωστε, πολύ να θυμηθούν δυσάρεστες…) και την αγάπη που ένοιωσαν γι’ αυτόν.
Το ιδανικό γι’ αυτούς, θα ήταν να παραμείνει για πάντα στο «τριφύλλι». Όμως, όλα τα πράγματα, ακόμα και τα πιο υπέροχα, κάνουν τον κύκλο τους. Κι αν είναι γραφτό, μπορεί κάποια στιγμή ένας νέος κύκλος να αρχίσει, όπως ξεκάθαρα ευχήθηκε και η ΚΑΕ Παναθηναϊκός στη σημερινή της ανακοίνωση για τη λήξη της συνεργασίας των δύο πλευρών.
Αν όχι, άπαντες θα κρατήσουν κάτι πολύτιμο που κανείς δεν μπορεί να το πάρει και που θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο στο DNA τους: Τις αναμνήσεις και τους τίτλους...
O «Ζοτς των δακτυλιδιών»
Πρωταθλήματα: 11 με τον Παναθηναϊκό (2000, 2001, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011), 1 με την Παρτιζάν (1992)
Κύπελλα: 7 με τον Παναθηναϊκό (2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2011), 1 με την Παρτιζάν (1992)
Ευρωλίγκα: 5 με Παναθηναϊκό (2000, 2002, 2007, 2009, 2011), 1 με Παρτιζάν (1992), 1 με Μπανταλόνα (1994), 1 με Ρεάλ Μαδρίτης (1995)
Σαπόρτα: 1 με Ρεάλ Μαδρίτης (1997), 1 με Μπενετόν Τρεβίζο (1999)
Εθνική Γιουγκοσλαβίας/Σερβίας: Δύο χρυσά (Ευρωμπάσκετ 1997, Μουντομπάσκετ 1998), 1 αργυρό (Ολυμπιακοί Αγώνες 1996), 1 χάλκινο (Ευρωμπάσκετ 1999)
