Γυρίσαμε... τον χρόνο με τον Αντώνη Βλοντάκη

Η δεκαετία που πέρασε, θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τον Ολυμπιακό… Ευρωπαίο. Η ανδρική ομάδα πόλο του Πειραιά, έχοντας ως γούρικο σταθμό τη Βουδαπέστη, το 2001 πανηγύρισε για πρώτη φορά στην ιστορία της την πρόκριση στο Final 4 του τότε, Κυπέλλου Πρωταθλητριών, ενώ το 2002 σήκωσε την ευρωπαϊκή κούπα, στο νησί της Μαργαρίτας.

Σαν σήμερα, λοιπόν, ο Αντώνης Βλοντάκης και οι συμπαίκτες του είχαν πάρει το αεροπλάνο της επιστροφής ως θριαμβευτές, αφού το προηγούμενο βράδυ, είχαν κερδίσει την Φερεντσβάρος με 9-7, σε κολυμβητήριο της ουγγρικής πρωτεύουσας και είχαν προκριθεί στο Final 4 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, που διεξήχθη αργότερα στο Ντουμπρόβνικ. Στην κροατική πόλη, ο Ολυμπιακός απέκλεισε την Ποζίλιπο στα ημιτελικά, ενώ στον τελικό ηττήθηκε με 8-7 από την «οικοδέσποινα» Γιουγκ, σε ένα «καυτό» κολυμβητήριο, με τον διαιτητή να ακυρώνει «καθαρό» γκολ του Θοδωρή Χατζηθεοδώρου, λίγο πριν τη λήξη της κανονικής διάρκειας του αγώνα και να στερεί από τον Ολυμπιακό την υλοποίηση του μεγάλου ονείρου...

Το Οnsports κάνει ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο, συντροφιά με τον Αντώνη Βλοντάκη και θυμάται όλες εκείνες τις «θρυλικές» στιγμές.

«Ήταν σαν να είχαμε κατακτήσει κάτι πολύ σπουδαίο»

«Ήταν για εμάς πολύ σπουδαίο, το θυμάμαι πολύ έντονα.. Πόσο πολύ θέλαμε να βρεθούμε στο Final 4. Το είχαμε κυνηγήσει και την προηγούμενη χρονιά χωρίς επιτυχία, υπό τις οδηγίες του Νικόλα Στάμενιτς. Θυμάμαι πως μετά τη νίκη επί της Φερεντσβάρος ήταν σαν να είχαμε κατακτήσει κάτι πολύ σπουδαίο», αναπολεί μερικά χρόνια μετά ο έμπειρος φουνταριστός.

«Θυμάσαι ποιοι ήσασταν τότε στην ομάδα;», ήταν η επόμενη ερώτηση και μπορεί ο Αντώνης Βλοντάκης να αστειεύτηκε αρχικά με το… μνημονικό του, αλλά η μνήμη του βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο: «Βολτυράκης, Θωμάκος, Κραβαρίτης, Χατζηθεοδώρου, ο Κροάτης που είχαμε τότε, ο Ψύχος, ο Σιμάκος, ο Χατζής, θυμάμαι όλα τα παιδιά…». Πλατανίτης, Γιάγγκος, Ντόγκας, Βαφειάδης, Λαγωνικάκης και Μαρούλης να συμπληρώσουμε εμείς, ήταν οι επιλογές του Ντράγκαν Ματουτίνοβιτς για την αποστολή της Βουδαπέστης.

«Ο συνδυασμός Ματουτίνοβιτς - Στάμενιτς βγάζουν τον τέλειο προπονητή»

Ο Αντώνης Βλοντάκης έπλεξε το εγκώμιο του τότε προπονητή του, Ντράγκαν Ματουτίνοβιτς αλλά και του Νικόλα Στάμενιτς, με τον οποίο είχε δουλέψει τα δύο προηγούμενα χρόνια: «Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Για δύο χρόνια είχαμε δουλέψει με τον κορυφαίο κατ’ εμέ προπονητή του κόσμου, τον Νικόλα Στάμενιτς. Μας έμαθε το πόλο από την αρχή και είχε ένα πολύ σπουδαίο ρόλο στην επιτυχία αυτής της ομάδας. Βρήκε παίκτες που είχαν απίστευτη δίψα για διάκριση. Όταν ήρθε ο Ματουτίνοβιτς, πρόσθεσε και κάτι ακόμα, αν έπρεπε δηλαδή να φτιάξω τον τέλειο προπονητή θα έλεγα πως θα ήταν ένας συνδυασμός του Ματουτίνοβιτς με τον Στάμενιτς. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία της ομάδας, μας έκανε να πιστέψουμε πως είμαστε οι καλύτεροι, πως είμαστε «άνθρωποι», είχε έναν περίεργο τρόπο να μας το μεταδίδει. Μας έδινε τρομερή αυτοπεποίθηση».

«Σαν να είχαμε κερδίσει τον τίτλο»

Οι πανηγυρισμοί για την πρόκριση στην τετράδα, είναι κάτι που οι πρωταγωνιστές εκείνης της ομάδας, δεν θα ξεχάσουν ποτέ: «Θυμάμαι πως ήταν σαν να είχαμε κατακτήσει κάτι. Σαν να είχαμε κερδίσει τον τίτλο… Είχαμε περάσει μόνο στο Final 4 και πανηγυρίζαμε τόσο πολύ, λες και είχαμε πάρει το τρόπαιο. Ήταν τεράστια η χαρά που είχαμε νιώσει. Τα πάντα μετά ήταν πιο απλά. Aπό το απόλυτο αουτσάιντερ, βρεθήκαμε στο Final 4», συνεχίζει ο Αντώνης Βλοντάκης, που αν και μόλις, 36 χρονών και εν ενεργεία πολίστας, θυμίζει κάτι «παππούδες», που διηγούνται τις ιστορίες της ζωής τους, δίνοντας μια «γλυκιά γεύση» στα λεγόμενά τους. «Ήμασταν μία ομάδα που δούλευε πολύ. Το σημαντικό ήταν η «χημεία», αφού για 4ο συνεχόμενο χρόνο, ο βασικός κορμός ήταν ο ίδιος. Υπήρχε απίστευτη ομοιογένεια, συνεννοούμασταν με κλειστά τα μάτια. Είχαμε αποκτήσει απίστευτη ψυχολογία και αυτοπεποίθηση, δεν είχαμε να χάσουμε κάτι, αντιμετωπίζαμε τους αγώνες σαν να είμαστε οι καλύτεροι, είτε ήμασταν το αουτσάιντερ, είτε το φαβορί. Μπαίναμε με την ψυχολογία, πως είμαστε καλύτερη ομάδα από εσάς και θα σας κερδίσουμε».

«Και μετά την Φερεντσβάρος, η Ποζίλιπο»

Και το ταξίδι συνεχίζεται… Από τη Βουδαπέστη «πετάμε» για το Ντουμπρόβνικ και τον ημιτελικό, με αντίπαλο τη Ποζίλιπο. «Ήταν μία κατάθεση ψυχής από την ομάδα μου. Αντιμετωπίζαμε την Ποζίλιπο και το θυμάμαι σαν τώρα, είχαμε παίξει εξαιρετικό παιχνίδι. Αποδεκατιστήκαμε από τις αποβολές γιατί είχαμε αρνητική διαιτησία, και νομίζω πως δεν κάνω λάθος, αλλά εάν έβγαινε ένας ακόμα παίκτης, τότε θα βάζαμε να παίξει και ο δεύτερος τερματοφύλακας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την απόκρουση που έκανε ο Μάκης Βολτυράκης στα τελευταία δευτερόλεπτα, στο σουτ του Ποστιλιόνε. Αν έμπαινε το συγκεκριμένο γκολ, τότε το παιχνίδι θα πήγαινε παράταση κι εκεί, δεν είχαμε καμία τύχη, από τη στιγμή που είχαμε αποδεκατιστεί με τις αποβολές και δεν είχαμε παίκτες», συνεχίζει ο Βλοντάκης.

«Παίζαμε σε όποια θέση και να μας έβαζες»

Τα ατού εκείνης της ομάδας, όπως σκέφτεται, έντεκα χρόνια μετά ο πολίστας πλέον της Χίου, ήταν: «…χαρακτηριστικό εκείνης της ομάδας ήταν πως δεν υπήρχαν ρόλοι. Εγώ ήμουν φουνταριστός μεν, ο Κραβαρίτης και ο Χατζής είχαν έφεση στα σουτ, ο Θωμάκος από τα δεξιά, αλλά όλοι παίζαμε σε όλες τις θέσεις. Θυμάμαι όταν αποδεκατιστήκαμε από τις αποβολές, μάρκαρα εγώ στον φουνταριστό και μπορούσαμε να αποδώσουμε σε όποια θέση και να μας έβαζες».

«Παλέψαμε το παιχνίδι σαν σκυλιά»

Και ήταν αλήθεια, ο Ολυμπιακός είχε ξεπεράσει όλα τα εμπόδια και είχε φτάσει στον τελικό. Εκεί, αντιμέτωπος με την «οικοδέσποινα» Γιουγκ, με το κολυμβητήριο να… βράζει από την παρουσία των Κροατών, οι «ερυθρόλευκοι» τα έδωσαν όλα για τη νίκη. «Η ατμόσφαιρα δεν περιγράφεται. Οι φίλαθλοι κρέμονταν σαν… σταφύλια σε ένα κολυμβητήριο - αρένα. Οι κερκίδες ήταν περιμετρικά, ωστόσο είχαμε τόσο πάθος για τη νίκη. Ήταν ένα ακόμα εξαιρετικό παιχνίδι από εμάς, σε τέτοιο σημείο που οι Κροάτες τα είχαν χάσει», σχολιάζει ο Βλοντάκης. Και συνεχίζει τη διήγηση: «Παλέψαμε αυτό το παιχνίδι σαν σκυλιά. Δεν μπορούσαμε να χάσουμε τον τελικό. Θυμάμαι την φάση με τον Χατζηθεοδώρου, βρέθηκε μακριά από το τέρμα, γύρω στα 6 μέτρα, το θυμάμαι σαν τώρα. Αν και δεξιόχειρας, κάνει ένα γυριστό σουτ με το αριστερό, σκάει η μπάλα και καταλήγει γκολ. Ένα κατάμεστο κολυμβητήριο, με χιλιάδες κόσμου, ξαφνικά μουγκάθηκε… Μπορούσες να ακούσεις και μια βελόνα να πέφτει. Και ξαφνικά, ο Σλοβένος διαιτητής, ο Μπόρις Μαργκέτα σφυρίζει κόντρα φάουλ στον Χατζηθεοδώρου. Ποτέ δεν κατάλαβε κανείς τι σφύριξε, όσες φορές και να το είδαμε μετά σε βίντεο. Ήταν ένα γυριστό σουτ με το αριστερό χέρι, που δεν το περίμενε κανείς. Ένα εξαιρετικό γκολ που δεν μέτρησε και οδηγήθηκε το παιχνίδι στην παράταση. Εκεί ο πιο τυχερός κέρδισε, με την Γιουγκ να σκοράρει στο τέλος στον παίκτη παραπάνω. Όλος, ο κόσμος μας έδινε συγχαρητήρια, μας έλεγαν ότι κανείς δεν μας περίμενε στον τελικό».

«Για τους άλλους ήμασταν «έκπληξη», όχι και για εμάς»

«…Εμείς ξέραμε τι είχαμε κάνει. Είχαμε παίξει εξαιρετικό πόλο και ήταν τόσο μεγάλη η αδικία. Μας στέρησαν την πρωτιά με ένα σφύριγμα του διαιτητή. Το επόμενο που θυμάμαι, είναι ότι βγήκαμε από το νερό όλοι μας βουρκωμένοι, στενοχωρημένοι, σκασμένοι, δεν θέλαμε να βλέπουμε τον Μαργκέτα. Δεν μπορούσαμε καν να πάρουμε ανάσα, ήμασταν τόσο διαλυμένοι από την κούραση. Χάσαμε όπως το χάσαμε κι ενώ είχαμε δώσει τα πάντα», ζει και πάλι εκείνες τις στιγμές ο Αντώνης Βλοντάκης.

«Εάν είχαμε κερδίσει τότε, δεν θα το είχαμε πάρει την επόμενη χρονιά»

Και το αεροπλάνο επιστρέφει στην Αθήνα… «Είμαι σχεδόν πεπεισμένος, τόσα χρόνια μετά, πως αν είχαμε καταφέρει τότε στην Κροατία να σηκώσουμε την κούπα, τότε έναν χρόνο μετά δεν θα είχαμε πάρει τον ευρωπαϊκό τίτλο στη Βουδαπέστη. Το γεγονός ότι χάσαμε όπως χάσαμε, μας είχε δώσει έξτρα κίνητρο. Νιώθαμε βαθιά την αδικία μέσα μας, ήμασταν τόσο πωρωμένοι και έτοιμοι για το επόμενο Final 4, που αντιμετωπίζαμε όλες τις ομάδες λες και ήταν Α2, «ελάτε να σας σκίσουμε», σκεφτόμασταν. Είχαμε κερδίσει όλες τις ομάδες στην Ευρώπη με 4 και 5 γκολ», λέει ο έμπειρος φουνταριστός.

Κλείνοντας αυτήν την συνέντευξη, τον ρωτήσαμε: «Eχεις αφήσει την εντύπωση πως πρέπει να είσαι πολύ «πλούσιος», και δεν αναφέρομαι στα οικονομικά οφέλη αλλά στις αναμνήσεις και σε αυτά που σου έχει χαρίσει ο αθλητισμός...». «Είμαι, αλλά κάθε χρονιά βρίσκεις κάτι καινούριο, σε όποια ομάδα και να πας…», κατέληξε.