Ο ήρωας των Βρετανών Sir Steve Redgrave (photos+videos)

Στην διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004, ένας Βρετανός που έμοιαζε με τουρίστα με την παντόφλα και την βερμούδα και ένα πολύ ευγενικό χαμόγελο, σταματούσε ανά τρία μέτρα και υπέγραφε αυτόγραφα. Εκεί όμως ήταν συγκεντρωμένη η ελίτ της παγκόσμιας κωπηλασίας και ο κύριος που σε ένα «αγύμναστο μάτι» θα έμοιαζε με περαστικό, ήταν ο Sir Steve Redgrave. Ο ιππότης της Βασίλισσας της Αγγλίας με τα πέντε χρυσά ολυμπιακά μετάλλια.

Ο Βρετανός κωπηλάτης βραβεύτηκε στις (23/12) για την προσφορά του στον αθλητισμό με το έπαθλο του BBC «Lifetime Achievement Award». Δεν χρειαζόταν, ωστόσο, αυτό το βραβείο για να καταλάβει ο Ρεντγκρέιβ ότι έχει αποτελέσει πρότυπο στην κωπηλασία της χώρας του και όχι μόνο.

Το λέει η καθημερινή επαφή του με τους αθλητές, οι ατέλειωτες προσκλήσεις να μιλήσει σε Πανεπιστήμια, σε απονομές τίτλων και στις περισσότερες αθλητικές εκδηλώσεις που αφορούν στον βρετανικό αθλητισμό και την εικόνα του προς τα έξω.

Αυτό το δυσλεκτικό παιδί που στράφηκε στα 13 του στην κωπηλασία, κατόπιν σύστασης του καθηγητή του των Αγγλικών αρχικά κατέκτησε το χρυσό στην τετράκωπο άνευ στο Λος Άντζελες (1984), και στη δίκωπο άνευ στη Σεούλ (1988). Εκεί θα μπορούσε να σταματήσει… στις δάφνες του.

Αλλά επέμεινε για να μετάσχει και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 στην Βαρκελώνη. Εκεί η υγεία του παραλίγο να τον αναγκάσει να παραιτηθεί αφού 10 βδομάδες πριν τους Αγώνες διεγνώσθη ότι πάσχει από ελκώδη κολίτιδα. Δεν τρόμαξε, το πάλεψε και συνεχίζει να… μάχεται με το θηρίο αφού όπως εξηγεί: «Είναι δύσκολο να ζεις με αυτήν την ασθένεια επειδή το έντερο είναι πολύ ευαίσθητο και χάνεις πολύ αίμα. Ακόμα ζω με αυτό και παίρνω καθημερινά φάρμακα για να το ελέγχω».

Κατέβηκε κανονικά στους Αγώνες και πήρε -φυσικά- το χρυσό στην δίκωπο άνευ πηδαλιούχου. Μιας και το πήρε απόφαση πήγε ως και την Ατλάντα το 1996, παραμένοντας τέσσερις σεζόν αήττητος, από το 1993 ως το 1996. Πήρε το τέταρτο χρυσό στην ίδια βάρκα και έκανε την περίφημη δήλωση: «Όποιος με δει σε βάρκα έχει την άδειά μου να με πυροβολήσει».

Ευτυχώς δεν τον πήρε κανείς στα σοβαρά και γλύτωσε το… μπαμ, αφού ο πειρασμός του 5^ου ολυμπιακού μεταλλίου ήταν μεγάλος και τον ξαναέβαλε σε βάρκα.

Όλα αυτά τα χρόνια δίπλα του ήταν ο συναθλητής του Μάθιου Πίνσετ και έζησε από κοντά όλα όσα πέρασε ο Ρεντγκρέιβ για να φτάσει ως εδώ. «Πέρασε την οικογένειά του και το σώμα του μέσα από την κόλαση για να πετύχει ό,τι πέτυχε. Αν σταματούσε μετά την Ατλάντα δεν θα τον θυμόντουσαν τώρα», έχει πει για τον φίλο και συναθλητή του.

Για να φτάσει όμως στο 5^ο συναπτό χρυσό, πέρασε πρώτα από την κόλαση καθώς το 1997 σε ηλικία 35 ετών διεγνώσθη να πάσχει από διαβήτη! Η καριέρα του εννιά φορές παγκόσμιου πρωταθλητή έφτασε στο τέλος. Ή μήπως όχι;

Υπό στενή ιατρική παρακολούθηση αγωνίστηκε ξανά, και στο ηλιόλουστο Σίδνεϊ το 2000 πήρε το περίφημο πέμπτο του χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς στην τετράκωπο άνευ πηδαλιούχου μαζί με τους Pinsent, Tim Foster και James Cracknell.

Τιμήθηκε το 1987 και το 1997 από τη Βασίλισσα με τον χρυσό σταυρό του τάγματος της αυτοκρατορίας (ή κάτι τέτοιο) και το 2001 ήρθε η ώρα να σκύψει κάτω από το σπαθάκι της Ελισάβετ. Ο Ιππότης Sir Στ Ρεντγκρέιβ είχε κάνει το απόλυτο. Ετσι, αποσύρθηκε από την ενεργό δράση και ίδρυσε το ταμείο The Steve Redgrave Fund, συγκεντρώνοντας περισσότερα από πέντε εκατομμύρια λίρες για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Η Οργανωτική επιτροπή των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου τον έχρισε εκπρόσωπό της και έχει αναλάβει το κομμάτι της αξιοποίησης της αθλητικής παράδοσης της χώρας. Ηταν ένας τρόπος να του πει «ευχαριστώ» για την προσφορά του στην διαδικασία ανάληψης.

Κι όλα αυτά ενώ λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες θα κλείνει μόλις τα 50 του χρόνια.