Αντόνιο Ντε Νίγκρις, σαν μακάβριο ψέμα… (photos+videos)

Μια γυναίκα που δεν μιλούσε ούτε ελληνικά, ούτε αγγλικά έψαχνε απεγνωσμένα βοήθεια… Το «βυσσινί αλογάκι» ήταν το μόνο που μπορούσε να αφουγκραστεί την αγωνία της, αφού το νυχτερινό του χλιμίντρισμα είχε προμηνύσει για μία ακόμα φορά το μεγάλο κακό που παραμόνευε.

Η Σόνια Ντε Νίγκρις, έκανε απέλπιδες προσπάθειες να επικοινωνήσει με κάποιον από την ομάδα της Λάρισας, καθώς ο 31χρονος σύζυγος της Αντόνιο ανέπνεε με δυσκολία.

Η απόπειρα να μιλήσει με τον Γκαστόν Κάσας, συμπαίκτη του Αντόνιο Ντε Νίγκρις στους «βυσσινί», έπεσε στο κενό, αναγκαζόμενη έτσι να στραφεί σε μέλος της διοίκησης για να ζητήσει βοήθεια. Από τον τόνο περισσότερο της φωνής της κατάλαβε πως κάτι σοβαρό συνέβαινε, καλώντας αμέσως ασθενοφόρο να πάει στο σπίτι του επιθετικού της Λάρισας, όμως ήταν ήδη αργά…

Το ταξίδι…

Ο Αντόνιο Ντε Νίγκρις, πριν από τρία χρόνια, άφηνε την τελευταία του πνοή καθ΄ οδόν για το νοσοκομείο και το αλογάκι της ΑΕΛ θα ξεκινούσε ένα ακόμα ταξίδι σαν άλλος φτερωτός Πήγασος προς τη γειτονιά των αγγέλων με δυσβάσταχτη αποστολή να τον μεταφέρει στο περίφημο κλαμπ του Παραδείσου…

Γεννημένος Πρωταπριλιά, η τραγική είδηση του θανάτου του ακούστηκε σαν ψέμα, όμως επιβεβαίωσε πως η ζωή σκαρώνει πιο εύκολα φάρσες. Αντίθετα ωστόσο με τις πρωταπριλιάτικες, αυτή ήταν τόσο μακάβρια που ξεπέρασε σε καλπασμό και την πιο αφεγγή φαντασία. Αυτή που είχε φροντίσει να αφήσει πίσω του προ πολλού το δάνειο το οποίο η Λάρισα ήταν καταδικασμένη να πληρώνει με αίμα των παιδιών της… Ένα δάνειο που μοιάζει αιώνια ανεξόφλητο…

Πρωταγωνιστής σε μία ακόμα παραπομπή θανάτου στον «κάμπο των δακρύων», ο «Τάνο» ήταν η μεταγραφή επιθετικού που έψαχνε η επουράνια ενδεκάδα των… «βυσσινί» αγγέλων (Θόδωρος Πασσιάς, Γκιγιέρμο Ντάους, Δημήτρης Κουκουλίτσιος, Δημήτρης Μουσιάρης, Μάκης Λυγούρας, Σταύρος Κάσας, Αντρέα Ζέρμα, Λευτέρης Μήλος, Γιώργος Μητσιμπόνας, και συμπληρώθηκε με τον Παναγιώτη Μπαχράμη ) που παίζει πλέον φαβορί σε γήπεδα που φωτίζει φως «αιώνιο»…

Προδομένος από την καρδιά του…

Ο Μεξικανός επιθετικός, όχι μόνο δεν έζησε την ποδοσφαιρική περιπέτεια που αναζητούσε στην Ελλάδα, αλλά είχε ραντεβού με τον θάνατο, στον οποίο φάνηκε συνεπής λόγω ενός προβλήματος στην καρδιά, την ύπαρξη του οποίου γνώριζε…

Το καμπανάκι είχε χτυπήσει από τη θητεία του στο τουρκικό πρωτάθλημα, όμως η αγάπη του για το ποδόσφαιρο τον είχε αναγκάσει να κλείσει τα αυτιά…

«Έπασχε από δυσπλασία στην καρδιά και οι εξειδικευμένοι καρδιολόγοι μας είπαν στον παίκτη ότι το πρόβλημα το είχε εκ γενετής και ότι εμφάνιζε μυοκαρδιοπάθεια», ήταν χαρακτηριστικά τα λόγια του γιατρού της Άνκαρασπορ, Μπουράκ Κουμπαρατζίογλου, ισχυριζόμενος πως εκτός από τον ίδιο, ενημέρωσε και την τουρκική ομοσπονδία ποδοσφαίρου για τους κινδύνους που διέτρεχε αν συνέχιζε να παίζει ποδόσφαιρο.

Ένα ρίσκο του 5%-6%, το οποίο ωστόσο ο Ντε Νίγκρις δεν δίστασε να πάρει, προκειμένου να μην προσγειώσει το όνειρό του…

Να αγωνιστεί στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής με τα χρώματα του Μεξικό, όπως είχε αποκαλύψει ο ίδιος στις 21 Οκτωβρίου… Ένα όνειρο που πριν πάρει μαζί του βρήκε καταφύγιο κουρνιάζοντας στη φιλόξενη αγκαλιά της Λάρισας, αφού οι Τούρκοι δεν ήταν διατεθειμένοι να επωμιστούν το βαρύ φορτίο (το πρόβλημά του αποτέλεσε τροχοπέδη στην επιστροφή του στην Άνκαρασπορ - ομάδα στην οποία είχε αγωνισθεί από τον Ιανουάριο του 2008 ως τον Δεκέμβριο του 2008, προερχόμενος από την Γκαζιάντεπσπορ, ομάδα του τουρκικού Νότου από όπου τον Αύγουστο του 2006 είχε ξεκινήσει η τουρκική περιπέτειά του – από την Ανκαραγκουτσού που τον αποδέσμευσε…).

Βαριά η ευθύνη

«Ακολουθήθηκε η διαδικασία που προβλέπεται από το Παγκόσμιο Πρωτόκολλο Εξετάσεων. Η διαπιστωθείσα πάχυνση τοιχωμάτων μυοκαρδίου, για την οποία είχαμε ενημερωθεί από τον ίδιο τον ποδοσφαιριστή, είναι συμβατή με αθλητή και διαγνώσθηκε σε φυσιολογικά και εντός επιτρεπτών ορίων μεγέθη έπειτα από περαιτέρω διερεύνηση. Δεν είχαμε άλλη ενημέρωση για το ιατρικό ιστορικό του ποδοσφαιριστή, είτε από τον ίδιο είτε από οποιονδήποτε άλλο θεσμικό ή μη παράγοντα, ώστε να προβούμε σε επιπλέον εξειδικευμένες εξετάσεις», ανέφερε μεταξύ άλλων η ανακοίνωση της ΠΑΕ ΑΕΛ, την ίδια ώρα που ο πρόεδρός της Κώστας Πηλαδάκης μεμφόταν την ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Τουρκίας έχοντας επιστρέψει εσπευσμένα από την Αμερική : «Έπρεπε να μας ενημερώσει για το ότι ο ποδοσφαιριστής δεν είχε άδεια να αγωνισθεί στο πρωτάθλημα λόγω προβλήματος υγείας».

Κάτι που έγινε γνωστό μετά τον θάνατό του αφού οι Τούρκοι επικαλέστηκαν ιατρικό απόρρητο το οποίο σύμφωνα με τον Έλληνα ιατροδικαστή που έκανε τη νεκροψία, Χρήστο Κραβαρίτη έδωσε το δικαίωμα στον ποδοσφαιριστή να αποφασίσει ο ίδιος για το μέλλον του. «Η καρδιά του Ντε Νίγκρις ήταν ταλαιπωρημένη, ο παίκτης σίγουρα είχε ενοχλήσεις στη διάρκεια της καριέρας του και τα ευρήματα που υπάρχουν αποδεικνύουν ότι είχε χρόνιο καρδιακό πρόβλημα. Οι Τούρκοι γιατροί τήρησαν το ιατρικό απόρρητο και έδωσαν το δικαίωμα στον ποδοσφαιριστή να εργάζεται παίρνοντας αυτός το ρίσκο», ήταν χαρακτηριστικά τα λόγια του που δεν άργησαν να ξεσηκώσουν εύλογες αντιδράσεις.

«Το ιατρικό απόρρητο είναι θέμα επιστημονικής ηθικής. Πάνω απ΄ όλα είναι η ζωή του ποδοσφαιριστή. Χίλιες φορές να εγκαλούσε η επιστημονική κοινότητα κάποιον για καταπάτηση ιατρικού απορρήτου παρά για απόκρυψη μιας τόσο σημαντικής πληροφορίας που θα οδηγούσε έναν ποδοσφαιριστή στον θάνατο», θα απαντήσει ο υπεύθυνος του ιατρικού τιμ της Λάρισας Αντώμης Τσάγκαλης αφήνοντας παράλληλα αιχμές για τον καρδιολόγο Θανάση Ζαφειρόπουλο που: «έκανε τις εξετάσεις του Ντε Νίγκρις στην Αθήνα και έκρινε πως δεν συντρέχει λόγος περαιτέρω εξετάσεων σχετικά με τη μερική πάχυνση στα τοιχώματα της καρδιάς»…

Ακόμη και ο αδελφός του Άλντο ντε Νίγκρις, ποδοσφαιριστής της Μοντερέι (ομάδα στην οποία ξεκίνησε την καριέρα του ο Αντόνιο), εξομολογήθηκε σε συνέντευξη Τύπου μια ημέρα μετά τον θάνατο του Αντόνιο πως: «η οικογένεια γνώριζε το πρόβλημά του αλλά πιστεύαμε ότι δεν θα ήταν μοιραίο. Μας είχαν προειδοποιήσει για την κατάστασή του αλλά θεωρήσαμε ότι ήταν ένα πρόβλημα ήσσονος σημασία, κάτι φυσιολογικό».

«Τι θα τρώει στον Παράδεισο ο μπαμπάς;»

Άλλοι πάλι υποστηρίζουν πως το… καμπανάκι γιγαντώθηκε σε πένθιμη καμπάνα, καθώς «ως ένας αλτρουιστής βιοπαλαιστής» πάσχιζε για να εξασφαλίσει το μέλλον της αγαπημένης του γυναίκας και της μονάκριβης κορούλας του. Οι τελευταίες έμελλε να είναι και οι τραγικές φιγούρες της ιστορίας…

«Προσπάθησα να βρω παρηγοριά στην πραγματικότητα και στις μνήμες. Τώρα, έχω επικεντρωθεί στη Μιράντα (σ.σ. την πεντάχρονη κόρη της). Είναι η προτεραιότητά της ζωής μου. Δεν είχε ζήσει ποτέ στο Μοντερέι και τώρα πάει στο νηπιαγωγείο», θα εκμυστηρευτεί σε μια συγκλονιστική συνέντευξη μερικούς μήνες αργότερα η Σόνια, αναμοχλεύοντας μνήμες από εκείνη τη νύχτα που στιγμάτισε ανεξίτηλα τη ζωή της: «Τον άκουγα να ροχαλίζει και ξαφνικά, το πρόσωπό του έπεσε στον ώμο του. Άναψα το φως και έφερα οινόπνευμα νομίζοντας ότι είχε λιποθυμήσει. Όμως, δεν αντέδρασε. Δεν μου επέτρεψαν να μπω στο ασθενοφόρο μαζί του. Αργότερα στο νοσοκομείο είδα μια νοσοκόμα που έβγαινε από το χώρο όπου ήξερα ότι ήταν ο Αντόνιο, γνωρίζοντας επίσης ότι δεν υπήρχε άλλος ασθενής. Κρατούσε μια φιάλη με φυσιολογικό ορό και αυτό με καθησύχασε. Άνοιξα την πόρτα και είδα ένα λευκό σεντόνι πάνω του και ένας γιατρός μού έδωσε τα πράγματά του, μου χτύπησε την πλάτη και μου είπε στα αγγλικά ότι λυπάται για την απώλεια. Η ώρα ήταν τέσσερις τα ξημερώματα και δεν ήξερα τι να κάνω. Προσπάθησα να μιλήσω με τα αδέρφια του Αντόνιο και μίλησα με τον Άλντο. Όταν επέστρεψα στο σπίτι ήταν ήδη εκεί αστυνομικοί και δημοσιογράφοι. Η ομάδα είχε ειδοποιήσει την πρεσβεία και έναν ψυχολόγο…».

Ενώ με πόνο ψυχής θα συμπληρώσει χωρίς κανένας να έχει το δικαίωμα να την αμφισβητήσει: «Δεν ήταν ποτέ άρρωστος. Η καρδιά του ήταν λίγο μεγαλύτερη και κάθε έξι μήνες έκανε εξετάσεις. Δεν ήξερα ότι θα μπορούσε να πεθάνει για το τίποτα. Πονάω τόσο πολύ. Ποτέ δεν θα τολμούσε να ρισκάρει να μας αφήσει μόνες μας αν ήξερε τον κίνδυνο…», πριν συνεχίσει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τα λόγια που είπε στην κόρη της η οποία μέσα στην αθωότητα των τεσσάρων χρόνων της τη ρώτησε τι θα τρώει εκεί ο μπαμπάς της: «Ίσως η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν έπρεπε να ενημερώσω την Μιράντα. Άρχισα να της μιλώ… ‘’Ξέρεις πως θέλει να μας βλέπει ο μπαμπάς’’, της είπα όταν της εξήγησα… Μην κλαις. Ο μπαμπάς θέλει πάντα να μας βλέπει χαρούμενες από τον παράδεισο που βρίσκεται και θα είναι μαζί μας από εκεί ψηλά. Με ρώτησε τι θα τρώει εκεί και τι θα κάνει με τις κακές λέξεις. Της απάντησα ότι ο Θεός δεν θα έχει πρόβλημα και δεν θα είναι εκνευρισμένος με τον μπαμπά της»…

Δάκρυα…

Ο Ντε Νίγκρις πρόλαβε και αγωνίστηκε μόλις έξι παιχνίδια με τη «βυσσινί» φανέλα (μέχρι το τέλος του α΄ γύρου, οπότε και συμπληρώθηκαν 40 ημέρες από τον θάνατό του, οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΛ αγωνίζονταν με την τρίτη εμφάνιση που έφερε ως βάση στο σύνολό της το μαύρο χρώμα και μαύρα περιβραχιόνια), ενώ η κόκκινη κάρτα που δέχθηκε κόντρα στον Άρη στην τελευταία του παράσταση εντός γηπέδου θαρρείς και ήθελε να συναγωνιστεί σε αδικία τον θάνατο που παραμόνευε… Τη Μοίρα με αυτά που επεφύλασσε στον ίδιο και τους δικούς του ανθρώπους... Τα δάκρυα που έπνιξαν πάλι τη Λάρισα βυθίζοντας σε πένθος το ελληνικό ποδόσφαιρο…

Όπως εκείνα που χύθηκαν στην είσοδο της Θύρας 3 του «Αλκαζάρ» όπου είχε στηθεί ειδικός βωμός, ώστε οι φίλοι της ΑΕΛ (που συγκέντρωναν παράλληλα χρήματα στη μνήμη του, με σκοπό να δοθούν σε ίδρυμα για παιδιά με σοβαρά νοσήματα άπορων οικογενειών στο Μοντερέι του Μεξικό) και όχι μόνο, να απευθύνουν το ύστατο χαίρε στον δικό τους «Τάνο»…

Όπως εκείνα που ελευθερώθηκαν από τα μάτια του αδελφού του Άλντο μετά το νικητήριο γκολ που πέτυχε με τη φανέλα της Μοντερέι μία ημέρα πριν την κηδεία του, ξεσπώντας: «Δεν του αφιερώνω απλώς αυτό το γκολ, αλλά θα του αφιερώσω και ολόκληρη τη ζωή μου από εδώ και στο εξής γιατί ήταν ένα παράδειγμα για όλους. Ξέρω πως ήταν μαζί μας σήμερα. Πλέον είναι δίπλα στο Θεό, ένας άγγελος που θα μας προσέχει», ενώ είχε συνοδέψει ο ίδιος (μαζί με τον πατέρα του) τη σορό του πίσω στο Μεξικό, με έξοδα του Πηλαδάκη, ο οποίος πλήρωσε κανονικά το υπόλοιπο του συμβόλαιο του αδικοχαμένου άσου στην οικογένειά του (περίπου 150.000 ευρώ).

Όπως εκείνα που πότισαν την επομένη το γήπεδο της Μοντερέι όπου ψάλθηκε η νεκρώσιμος ακολουθία παρουσία περισσότερων από 35.000 φίλων του συλλόγου, οι οποίοι κουνούσαν λευκά μαντήλια, αλλά και αντιπροσωπίας τόσο της διοίκησης της θεσσαλικής ομάδας, όσο και των οργανωμένων οπαδών της.

Δάκρυα που σβήνουν την ακόρεστη δίψα ενός… τέρατος που τρέφεται με «σάρκες» αθλητών και συνεχώς γιγαντώνεται στον βωμό του κέρδους, επιβάλλοντας τις καρδιές να δουλεύουν στο όριο… Και κάποτε, μετά από ανερυθρίαστη υπερέκθεση στον αδυσώπητο κόσμο της ασταμάτητης προπόνησης και των ανελέητων αγώνων, έρχεται η ώρα που οι άτυχοι επιλαχόντες πληρώνουν τον ακριβό φόρο στον αγώνα κόντρα στην ανθρώπινη φύση. Γίνονται μάρτυρες μιας σύγχρονης ανθρωποθυσίας, την ίδια ώρα που η καρδιά στέλνει μηνύματα παραπονούμενη. Και κάνεις πως τάχα δεν ακούς, λυγίζει, χάνεται, προκαλώντας ρίγη συγκίνησης…

Μόνο που της μητέρας του Ντε Νίγκρις, Λετίσιας ήταν κάτι παραπάνω από συγκίνηση. Ήταν… δάκρυα που έβγαιναν και πάλι από την ψυχή της κατά τη διάρκεια της τελετής που πραγματοποιήθηκε στο σχολείο που πήγαινε μικρός ο Αντόνιο ένα χρόνο μετά τον χαμό του...

«Μπορεί να μας άφησε σωματικά, αλλά είναι πάντα στην καρδιά μας. Ήταν πολύ καλός γιος, υπόδειγμα πατέρα. Έχουμε έναν άγγελο να μας προστατεύει από ψηλά», ήταν τα λόγια που κατάφερε να ψελλίσει, την ίδια ώρα που στην αυλή του ινστιτούτου «Las Brisas» είχε στηθεί μικρή εξέδρα με φωτογραφία του Ντε Νίγκρις και δεκάδες προσωπικά του αντικείμενα με τους μικρούς μαθητές να αποτίνουν κατ' αυτόν τον τρόπο το δικό τους φόρο τιμής, ενώ στην είσοδο του κτιρίου αναγραφόταν: «σαν μαθητής πέρασες 12 χρόνια στο σχολείο. Τώρα θα είσαι μαζί μας για πάντα».

Για πάντα συντροφιά με τους υπόλοιπους «βυσσινί αγγέλους» στο «κλαμπ του παραδείσου»…

«Στη βυσσινί μας γειτονιά σε χρόνια περασμένα, μεγαλουργήσανε παιδιά, που φύγανε χαμένα.
Μέσα από εκείνο το χαμό, γεννήθηκε η ελπίδα, ζωντάνεψε ένα όνειρο, στη βυσσινί πατρίδα.
Της ΑΕΛ μας παλικάρια, μας αφήσατε, τα κλειδιά του παράδεισου τα κερδίσατε.
Το μυαλό και τη καρδιά μας τα ποτίσανε, με τη δόξα που στη Λάρισα χαρίσατε.
Όλοι εμείς στα χαμηλά, την ώρα του αγώνα, κοιτάμε εσάς εκεί ψηλά, που παίζετε ακόμα το βυσσινί μας όνειρο, που χτίστηκε, με πόνο σας το αφιερώνουμε για πάντα μες στο χρόνο.
Της ΑΕΛ μας παλικάρια μας αφήσατε τα κλειδιά του παραδείσου τα κερδίσατε.
Το μυαλό και τη καρδιά μας τα ποτίσανε με τη δόξα, που στη Λάρισα χαρίσατε. Της ΑΕΛ μας παλικάρια πώς μας λείψατε»...