Γιατί παντού υπάρχει ένας μύθος… (video + photos)

Αμούστακο παιδί το 1987 ο Γιώργος Αφρουδάκης αναζητούσε ένα άθλημα για να ασχοληθεί. «Είχα ένα μικρόβιο με τον αθλητισμό, αρκετά έντονο. Ψαχνόμουν κάπου να γραφτώ, αφού ήταν η εποχή που η Ελλάδα είχε κερδίσει το Ευρωπαϊκό στο μπάσκετ και όλοι μεγαλώσαμε με μία μπάλα στις αυλές. Έτυχε εκείνη την εποχή να πηγαίνω για μπάνιο στην Βάρκιζα κι ένας φίλος του πατέρα μου, του είπε ότι η Βουλιαγμένη είχε πολύ καλό πόλο. Ο πατέρας μου ασχολιόταν με το πόλο σε πολύ ερασιτεχνικό επίπεδο και έτσι, πήγα και γράφτηκα», θυμάται.

Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά, φαίνεται πως έκανε την καλύτερη επιλογή. Ο «Άφρου» σήμερα γίνεται 35 ετών και μέσα από το πόλο τα έχει ζήσει όλα, Ολυμπιάδες, Παγκόσμια, Ευρωπαϊκά με την Εθνική Ελλάδας, πρωταθλήματα, Κύπελλα, Ευρωπαϊκό και ατομικές διακρίσεις σε συλλογικό επίπεδο. «Τη στιγμή που βάζω το γκολ στο Μόντρεαλ και κλειδώνει το μετάλλιο στο Παγκόσμιο, ήταν από τις πιο ευχάριστες στιγμές, τη θυμάμαι πολύ έντονα. Ήταν η μεγάλη χαρά του γκολ», ξεχωρίζει ο Γιώργος Αφρουδάκης ως μία από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές στην καριέρα του.

Στις 25 Νοεμβρίου 2005 στη Νέα Σμύρνη, πέτυχε το χιλιοστό του γκολ στην Α1 πόλο και έξι χρόνια μετά, δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα, αφού συνεχίζει να σκοράρει… Αυτό, εξάλλου, έκανε με όποιο σκουφάκι κι αν φορούσε στην καριέρα του, της Βουλιαγμένης αρχικά, του Πανιωνίου, του Ολυμπιακού και τώρα του Παναθηναϊκού.

Η κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1997 με τη Βουλιαγμένη, αλλά και το χάλκινο μετάλλιο στο Μόντρεαλ το 2005 με την Εθνική, είναι στιγμές, αλησμόνητες για τον ίδιο αλλά και για την ιστορία της ελληνικής υδατοσφαίρισης. Πώς να τις ξεχάσει άλλωστε, αφού το 1997 όπως αναφέρει, «ο κόσμος είναι αυτό που μου έχει μείνει από τότε, ήταν κάτι που εκείνη την εποχή δεν το περιμέναμε. Η Βουλιαγμένη δεν είχε την οπαδική δυναμική όπως έχει σήμερα ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός ή οι επαρχιακές πόλεις. Είχε γεμίσει το κολυμβητήριο και ήταν η πρώτη φορά που είχα νιώσει εθνικά υπερήφανος, αφού εκτός από επιτυχία της Βουλιαγμένης ήταν και εθνική. Οι Έλληνες αγωνιζόμασταν απέναντι σε μία διάσημη ομάδα με ακριβοπληρωμένους παίκτες. Τα δικά μας συμβόλαια ούτε μεροκάματο δεν ήταν και όλο αυτό έμοιαζε με παραμύθι. Δεν ήμασταν επαγγελματίες, το πόλο δεν είχε λεφτά, τα κασέ ανέβηκαν τα επόμενα χρόνια, μπορεί και χάρη σε αυτήν την επιτυχία, από τότε έμπαιναν και καινούρια παιδιά στο πόλο. υμάμαι ότι στην απονομή είχαμε τραγουδήσει όλοι μαζί τον Εθνικό ύμνο, λες και ήταν επιτυχία της Εθνικής».

Οι διακρίσεις του Έλληνα φουνταριστού, είχαν ξεκινήσει από πολύ παλιά: «Θυμάμαι το πρώτο πρωτάθλημα που κατακτήσαμε με το εφηβικό το 1991. Ήταν αρκετά μεγάλη έκπληξη για εκείνη την εποχή, αφού ήμασταν μικρότεροι σε ηλικία, γεννηθέντες του '76 και παίζαμε με αυτούς του '74 και ενώ δεν ήμασταν φαβορί καταφέραμε και το κατακτήσαμε. Ήταν η πρώτη έντονη στιγμή που θυμάμαι να χαίρομαι τόσο».

Τα βήματά του αργότερα, ακολούθησαν και τα δύο του αδέρφια, ο Ζάχος και ο Χρήστος, με τους οποίους έχει αγωνιστεί πολλές φορές εκτός από συμπαίκτης και αντίπαλος. Αυτές οι στιγμές δεν είναι και οι πιο ευχάριστες… «Ήμασταν στο παρελθόν μια παρέα στη Βουλιαγμένη που είχαμε μεγαλώσει μαζί και ήμασταν σαν οικογένεια και πάντα μου έκανε αρνητική εντύπωση όταν αγωνιζόμουν αντίπαλος με κάποιο από τα παιδιά από εκείνη την ομάδα. Στη συνέχεια αυτό ξεπεράστηκε και με βοήθησε αργότερα και με τα αδέρφια μου, γιατί το είχα νιώσει με εκείνα τα παιδιά στη Βουλιαγμένη, πρωτίστως. Το πιο δύσκολο ήταν με τον Χρήστο, γιατί ο Ζάχος έπαιζε σε ομάδες που είχαμε μεγάλη διαφορά δυναμικότητας πριν τον Παναθηναϊκό, δεν είχε να κρύψει κάτι το μεταξύ μας παιχνίδι. Με τον Χρήστο ήταν πέρσι το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, επίσης όταν ήταν στον Εθνικό και εγώ στον Ολυμπιακό, αγώνες όπου διακυβεύονται συμφέροντα και δεν είναι το πιο ευχάριστο να παίζεις κόντρα με τον αδερφό σου».

Σε περίπτωση πάντως που οι συμπαίκτες του «αρπαχθούν» στον αγώνα με τον αδερφό του, ο «Άφρου», δεν θα το παίξει... μεγάλος αδερφός. «Θα βοηθήσω να βρεθεί λύση. Όλους τους συμπαίκτες μου τους νιώθω σαν οικογένειά μου κι όταν τσακώνονται δύο μέλη στην οικογένειά μου, προσπαθώ να βρω την χρυσή τομή. Το ίδιο και στην αντίστοιχη περίπτωση», δήλωσε.

Η καριέρα του Αφρουδάκη μετρά είκοσι και πλέον χρόνια και ο δρόμος δεν ήταν πάντα στρωμένος με… δάφνες. «Αυτό που περνούσαμε μέχρι να φτάσει η στιγμή να λάβουμε μέρος σε μία μεγάλη διοργάνωση, Ολυμπιάδα, Παγκόσμιο, αυτοί οι τρεις μήνες της επίπονης διαδικασίας ήταν πολύ δύσκολη. Πιο έντονα ήταν στην Ολυμπιάδα της Αθήνας, είχαμε δουλέψει πάρα πολύ, μπορεί να ήταν και ένας από τους λόγους που στο τέλος μείναμε από δυνάμεις. Η ομάδα είχε κουραστεί πάρα πολύ, δεν είχαμε μείνει καθόλου σπίτι μας, από τις αρχές του Μάη ήμασταν με μία βαλίτσα στο χέρι. Μεγάλος Γολγοθάς… Θέλαμε και πιο ψηλά από την τέταρτη θέση αλλά ήταν μεγάλη επιτυχία αν αναλογιστεί κανείς ότι δέκα χρόνια πριν, δεν το πιστεύαμε καν».

Και μπορεί το μετάλλιο να χάθηκε στην Ολυμπιάδα αλλά ήρθε το 2005 στο Μόντρεαλ στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα. «Ήταν σίγουρα η καλύτερη εθνική, αν και όσο περνάνε τα χρόνια, πιστεύω ότι εκείνη η Εθνική τελικά δεν πήρε όσα άξιζε, θα μπορούσε παραπάνω μετά από μία πορεία έξι – επτά χρόνων τόσο καλή. Το μετάλλιο για εμάς ήταν μία δικαίωση, αφού αυτό θα μπορούσε να είχε συμβεί στην Αθήνα και στη Βαρκελώνη, δεν το πήραμε δύο φορές αλλά τελικά το κερδίσαμε στο Μόντρεαλ. Τώρα που περνάνε τα χρόνια και σκέφτομαι πιο καθαρά, εκείνη η ομάδα είχε να κερδίσει πιο πολλά από ό,τι τελικά κέρδισε, το μετάλλιο δεν ήταν αμελητέο, είχαμε γράψει ιστορία», τονίζει ο 35χρονος πολίστας.

Και μπορεί εκείνη η Εθνική να μην κέρδισε όσα άξιζε, ωστόσο ο Γιώργος Αφρουδάκης δεν θα άλλαζε τίποτα, «ό,τι κατακτώ δεν το αλλάζω. Είμαι ευχαριστημένος για τις επιλογές που έχω κάνει, για όλη την πορεία. Σίγουρα ένα Ολυμπιακό μετάλλιο θα μου άρεσε, δεν μπορώ να πω ότι είναι κάτι που δεν με έχει στενοχωρήσει αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι. Πήρα το Παγκόσμιο μετάλλιο δεν το αλλάζω με κάτι άλλο ή με ένα Ολυμπιακό μετάλλιο, γιατί το κατέκτησα με την προσπάθεια τη δική μου και των συμπαικτών μου».

Ο ίδιος μπορεί να έχει στενοχωρηθεί για το Ολυμπιακό μετάλλιο που δεν έχει έρθει, ωστόσο ο Ομοσπονδιακός Ντράγκαν Άντριτς τον κάλεσε μετά από τρία χρόνια απουσίας και πάλι στην Εθνική Ελλάδας. Μετά την πρόκριση στο Ευρωπαϊκό, το προ- Ολυμπιακό τουρνουά θα είναι αυτό που θα χωρίζει τον Γιώργο Αφρουδάκη από το Λονδίνο. Αν ο «Άφρου» λάβει μέρος στους Αγώνες του 2012, θα γίνει ο δεύτερος Έλληνας αθλητής μετά τον Γιώργο Μαυρωτά που θα λάβει μέρος σε πέντε Ολυμπιάδες. «Είναι πολύ μακριά ακόμα. Σίγουρα είναι ένα επιπλέον, κίνητρο για μένα αλλά αποφεύγω να το συζητήσω για ευνόητους λόγους….», δήλωσε ο διεθνής πολίστας.

Άραγε ξεχάσαμε κάτι; «Άσε να κρατήσουμε κάτι για όταν σταματήσουμε….», απαντά χαριτολογώντας, ο 35χρονος πολίστας.

Γενέθλια χωρίς ευχές όμως δεν γίνονται, για αυτό απευθυνθήκαμε σε πρώην προπονητές, πρώην και νυν συμπαίκτες του, αλλά και αντιπάλους του για να μιλήσουν για τον Αφρουδάκη.

Γιώργος Μαυρωτάς (βετεράνος πολίστας): «Του εύχομαι να πάει και την πέμπτη του Ολυμπιάδα».

Νίκος Δεληγιάννης (τερματοφύλακας Ολυμπιακού): «Τον έχω στην κατηγορία των αθλητών που είναι μία ζωντανή ιστορία. Μετά από σαράντα χρόνια θα λένε… «όταν έπαιζε ο Αφρουδάκης». Είναι έμβλημα και για τη Βουλιαγμένη και για την Εθνική, γιατί μεγαλούργησε. Χωρίς να θέλω να μειώσω τους άλλους φουνταριστούς, η επιστροφή του Γιώργου στο παιχνίδι με τη Σλοβακία έδειξε μια άλλη ποιότητα στην ομάδα, ήταν φανερή η παρουσία του, ακόμα και στα 35 του. Οι ηλικίες βέβαια, δεν παίζουν ρόλο, αλλά είναι έμβλημα στο ελληνικό πόλο, σημαντική φυσιογνωμία και η γενικότερη στάση του στο χώρο μας, το δείχνει».

Γιάννης Γιαννουρής (προπονητής ΝΟΠ): «Του εύχομαι αρχικά να είναι καλά, να τα εκατοστήσει και να του μοιάσουν όσο γίνεται περισσότερα παιδιά, γιατί αθλητές σαν τον Γιώργο, βγαίνουν πολύ σπάνια. Τον Γιώργο τον θυμάμαι όπως ένας γονιός το παιδί του, αφού το ξέρω από μικρό παιδί, την παρουσία του στην πισίνα, την αθλητική του συμπεριφορά, τα θυμάμαι όλα».

Δημήτρης Σελετόπουλος (προπονητής Πανιωνίου): «Ο Αφρουδάκης ήταν ο παίκτης που πάνω κάτω με αντικατέστησε στην Εθνική. Μετά από μένα ήταν ο Τάσος Παπαναστασίου και μετά ο Αφρουδάκης. Μιλάμε για τον καλύτερο παίκτη των τελευταίων 10-15 ετών, με εξαιρετική διάρκεια και δυνατότητες, μεγάλο σκόρερ. Του εύχομαι κάθε επιτυχία και στην προσωπική του ζωή».

Δημήτρης Μάζης (πολίστας Ολυμπιακού): «Με τον Γιώργο με συνδέουν πολλά, αφού εκτός από την φιλία που έχουμε και αγωνιστικά βρεθήκαμε πολύ νωρίς μαζί και σε συλλογικό επίπεδο και στην Εθνική. Εκτός από τους καλύτερους παίκτες είναι και από τα καλύτερα παιδιά και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Έχει μεγάλη αξία σαν παίκτης και σαν άνθρωπος, είναι από τα παιδιά που θα κάνω παρέα και όταν σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε».

Κώστας Κοκκινάκης (πολίστας Παναθηναϊκού): «Πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους παίκτες που έχει βγάλει η Ελλάδα. Φοβερό παιδί και πολύ καλός χαρακτήρας. Του εύχομαι να έχει υγεία και να παίξει μία ακόμα Ολυμπιάδα».

Αντώνης Βλοντάκης (πολίστας Χίου): «Μεγάλος αθλητής, μεγάλος άνθρωπος. Ανέκαθεν αποτελούσε πρότυπο επαγγελματία. Είναι σκόρερ από κούνια, έχει εξαιρετική έφεση στο σκοράρισμα. Μεγάλος αθλητής για την ελληνική υδατοσφαίριση».

Γιάννης Θωμάκος (πολίστας Αργοστολίου): «Είναι ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών στη μεγάλη κατηγορία και για μένα από τους κορυφαίους στον κόσμο. Μεγάλη μου χαρά που έχω υπάρξει συμπαίκτης με τον «Άφρου», είναι πολύ ποιοτικός παίκτης και άνθρωπος. Καταπληκτικό παιδί, ο οποίος όλα αυτά τα χρόνια, ενώ παίζει σε κορυφαίο επίπεδο, εξακολουθεί να είναι παίκτης πρώτης γραμμής. Ταπεινός, σωστός στη συμπεριφορά του γενικότερα και θεωρώ ότι είναι κόσμημα για το αθλημα».

Θοδωρής Χατζηθεοδώρου (πολίστας Χίου): «35 χρόνια επιτυχίας. Ο Γιώργος είναι από τους σπουδαιότερους αθλητές, όχι απλά παίκτες που έχει αναδειχτεί στην χώρο της ελληνικής υδατοσφαίρισης αλλά στον ελληνικό αθλητισμό. Είναι ένας εργάτης καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του με απίστευτες ικανότητες, έχοντας φτάσει ήδη ένα αναρίθμητο ρεκόρ και συνεχίζει να το ανεβάζει, αφού είναι ο κορυφαίος σκόρερ όλων των εποχών. Σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο έχει σημειώσει τεράστιες επιτυχίες και είναι ένας παίκτης που πρέπει να αποτελεί πρότυπο για τη νέα γενιά που θέλουν να ασχοληθούν με το πόλο. Βλέποντας την πορεία του, κάνει ένα παιδί να ασχοληθεί με το πόλο και να πει, «θέλω να γίνω σαν τον Γιώργο Αφρουδάκη».

Μάνθος Βουλγαράκης (πολίστας Βουλιαγμένης): «Αυτή τη στιγμή για μένα είναι το τοτέμ του ελληνικού πόλο. Ένας αθλητής στο υψηλότερο επίπεδο για 16-17 χρόνια. Του εύχομαι χρόνια πολλά, με υγεία και ό,τι καλύτερο για αυτόν και την οικογένειά του».