Πέντε χρόνια μετά...
«Βαφτισμένος» στην κολυμπήθρα της ατυχίας, αρκετές φορές ο πόνος που ένιωθε στα πόδια του εξαιτίας των δύο πολύ σοβαρών τραυματισμών στον αχίλλειο τένοντα, ήταν αβάσταχτος.
Ήταν τότε που η ψυχραιμία πήγαινε περίπατο και οι ψίθυροι αγανάκτησης γιγαντωνόντουσαν σε κραυγές. Κραυγές πόνου που έδιναν το αναφαίρετο δικαίωμα στον Παναγιώτη Λαγό να σκεφτεί να τα παρατήσει όλα.
Αλλά δεν θέλησε ποτέ να κάνει έκπτωση στα όνειρά του. Ο δρόμος που έμελλε να ακολουθήσει η καριέρα του ήταν κακοτράχαλος, όπως ο δρόμος που οδηγεί από τη Θεσσαλονίκη στα Μετέωρα, εκεί ψηλά πέρα από τα κάστρα. Ο ίδιος δρόμος που έκανε καθημερινά ο πατέρας του, όντας οδηγός του λεωφορείου της γραμμής. Από αυτόν έμαθε να μην το βάζει κάτω, να παλεύει στα δύσκολα και δικαιώθηκε.
Για έναν ποδοσφαιριστή που επί σειρά ετών αποτέλεσε τον κορυφαίο αριστεροπόδαρο Έλληνα μέσο του ελληνικού πρωταθλήματος με την φανέλα του Ηρακλή και αποκτήθηκε με τις μεγαλύτερες προσδοκίες από τον «Δικέφαλο» της Αθήνας, το να μην παίζει ποδόσφαιρο ισοδυναμούσε με αργό θάνατο.
Στον οποίο όμως δεν παραδόθηκε ποτέ…
Έχοντας ανέβει τον προσωπικό Γολγοθά του, βουτώντας από εκεί ψηλά στην ατυχία, τώρα είναι καλά…
Θυσίασε τον εαυτό του προσφέροντας τραυματίας τις υπηρεσίες του στις ομάδες του και στην Εθνική Ελπίδων αλλά τώρα είναι καλά… Και μπορεί να το φωνάζει.
Ο Χιμένεθ όμως δεν περίμενε την κραυγή του. Με την έλευσή του στην ΑΕΚ, έδειξε να εμπιστεύεται τις ικανότητες του από την πρώτη στιγμή. Ο Λαγός ατσαλωμένος με πείσμα και υπομονή δεν είχε παρά να φανεί αντάξιος της εμπιστοσύνης του.
Παίζοντας στην φυσική του θέση, αυτή στα αριστερά του κέντρου, έχοντας υπομείνει ουκ ολίγους πειραματισμούς, οι εμφανίσεις του επιβραβεύτηκαν με ένα γκολ μετά από σχεδόν μια πενταετία.
Ήταν 12 Νοεμβρίου του 2006, όταν τον αισθάνθηκαν για τελευταία φορά τα δίχτυα, στο επιβλητικό 5-0 κόντρα στην Λάρισα.
Πέντε χρόνια αργότερα, το γκολ κόντρα στον Παναθηναϊκό σήμαινε κάτι πολύ περισσότερο.
Ήταν το εφαλτήριο της αναγέννησης τόσο στην καριέρα του, όσο και στην προσωπική του ζωή. Μια αναγέννηση που σιγά σιγά αρχίζει και αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Μαζί και η δικαίωση πρώτα για την ψυχή του, για τον ίδιο του τον εαυτό.
Πεπεισμένος ότι το άστρο του θα ανατείλει και πάλι, έχει να εκπληρώσει μία υπόσχεση που έδωσε στον πατέρα του όταν πήρε την μεταγραφή στην ΑΕΚ, στον άνθρωπό από τους ελάχιστους που ανέβηκαν στο πλοίο με αυτόν καπετάνιο και τη θάλασσα φουρτουνιασμένη.
Να του προσφέρει τη χαρά να τον δει αγωνιζόμενο σε γήπεδο με τέσσερα διαζώματα στις εξέδρες…
