Ο ανύπαρκτος σχεδιασμός της πολυμετοχικότητας!

Συνεχίζοντας λοιπόν από εκεί που σταματήσαμε και συγκεκριμένα από το πώς στήθηκε –ή πιο σωστά πως διαλύθηκε- το ποδοσφαιρικό κομμάτι του Παναθηναϊκού. Και κάνοντας αρχή από το θέμα του προπονητή.
Και ο προπονητής λοιπόν, εντάχθηκε σ’ αυτό που λέγαμε και στα προηγούμενα. Δηλαδή, ποτέ δεν είδαμε τον προπονητή σαν βασικό εργαλείο αυτού που θέλαμε να φτιάξουμε. Ακριβώς γιατί δεν είχαμε ποτέ στο νου μας, τι ακριβώς θέλουμε να φτιάξουμε. Τι σόϊ ομάδα δηλαδή, πώς να παίζει, με τι φιλοσοφία και σύστημα και ποια προοπτική.

Επελέγη λοιπόν ο Τεν Κάτε. Εδώ θα πω κάτι. Τα τόσα χρόνια που έχω βουτήξει σ’ αυτή την ιστορία με όποιο τρόπο κι αν έχω βουτήξει, με έκαναν να καταλάβω ένα πράγμα σε σχέση με τους προπονητές. Το ότι δηλαδή, επί της ουσίας, δεν υπάρχουν καλοί και κακοί προπονητές. Αλλά υπάρχουν οι συνθήκες και το πλαίσιο λειτουργίας στο οποίο καλείται να δουλέψει κάθε προπονητής και στην τελική το τι του ζητάνε να κάνει οι άνθρωποι της ομάδας.

Ήρθε λοιπόν ο Τεν Κάτε. Και ήρθε κατ’ ευθείαν από την Τσέλσι. Έστω και σαν βοηθός. Και με τις προηγούμενες παραστάσεις του από την Μπαρτσελόνα. Έστω και σαν βοηθός πάλι και πιστέψτε με δεν ήταν εκεί το πρόβλημα.

Και κατεβαίνει λοιπόν ένας τέτοιος άνθρωπος από το αεροπλάνο στην Ελλάδα και τι δηλώνει επί της ουσίας;

Τι… δεν είναι. Και για την ακρίβεια μάλιστα, γιατί… δεν είναι ο… Πεσέϊρο.

Έτσι ακριβώς. Ήταν τέτοια η αρρώστια και τέτοιο το κλίμα στο οποίο λειτουργούσε με το «καλημέρα» ο πολυμετοχικός Παναθηναϊκός, που όποιος ερχόταν έπρεπε πρώτα να δίνει διαπιστευτήρια όχι ποδοσφαιρικά… αλλά επικοινωνιακά και κυρίως να χρησιμοποιείται για να… δικαιολογήσει, όσα λεγόντουσαν την προηγούμενη χρονιά του… ιερού πολέμου στον Παναθηναϊκό.

Κατεβαίνει λοιπόν από το αεροπλάνο ο Τεν Κάτε και δηλώνει. Γεια σας… δεν κάνω ροτέϊσιον !!! Γεια σας δεν θέλω να κερδίζω με… 1-0 !!! Γεια σας… ζήτω ο κόσμος της ομάδας !!!
Αυτές ήταν οι δηλώσεις του Τεν Κάτε μόλις ήρθε στην Ελλάδα. Δηλαδή του ανθρώπου, αντί να του πουν τέτοια ομάδα θέλουμε να μας φτιάξεις, έτσι θέλουμε να γίνει ο Παναθηναϊκός, σ’ αυτό ντο βάθος χρόνου με αυτή την προοπτική, τον έβαλαν να πει γιατί… δεν θα κάνει ότι έκανε ο… Πεσέίρο.

Φυσικά αν έλεγαν τότε κάπου στην Ευρώπη, ότι ήρθε ένας προπονητής από την Τσέλσι και την Μπαρτσελόνα και δήλωσε… δεν θα κάνω ροτέϊσιον, δεν θα κερδίζω 1-0 και… ζήτω ο κόσμος, μπορείτε εύκολα να φανταστείτε τι θα έλεγαν. Άσε που ακόμα ο ιστορικός του παρόντος και του μέλλοντος, αναζητάει το που ακριβώς και σε ποια ομάδα εφαρμόστηκαν αυτές οι… σοφές ποδοσφαιρικές…. Φιλοσοφίες και τακτικές.
Απλά όμως, με το καλημέρα ο Τερν Κάτε έδειξε, πως ήρθε όχι για να φτιάξει ομάδα, άλλωστε ποτέ δεν του το ζήτησε κανείς, αλλά απλά για να… διεκπεραιώνει ότι του ζητούσε η διοίκηση.

Κι εκεί άρχισε το πανηγύρι. Μιλάμε ότι τέτοιο ποδοσφαιρικό πλιάτσικο και βίαιη διάλυση των πάντων, δεν έχει ξαναγίνει σε ποδοσφαιρκή ομάδα. Ο Παναθηναϊκός αντί να χτίσιε, έβαλε σαν πρώτο του μέλημα να… διαλύσει. Να διαλύσει ότι υπήρχε. Απλά και μόνο για να… ικανοποιήσει τα αισθήματα εκδίκησης ενός κομματιού της εξέδρας και των ΜΜΕ. Κι αυτό αντανακλάστηκε και στις ποδοσφαιρικές επιλογές του. Επιλογές που έγιναν χωρίς κανένα απολύτως σύστημα και προγραμματισμό.

Παίρναμε παίκτες για να πάρουμε και για να δείξουμε ότι τώρα παίρνουμε ενώ παλιά δεν παίρναμε. Διώξαμε παίκτες, όχι με κριτήριο την αξία τους, αλλά με βάση το… ποιος του έφερε και… τίνος παιδιά θεωρούνταν.
Αποτέλεσμα; Σε σύντομο χρονικό διάστημα, να φτιαχτεί ένα τόσο ανορθολογικό ρόστερ, χωρίς κανένα σχεδιασμό και ανήμπορο ουσιαστικά και πρακτικά να μπορεί να ανταποκριθεί σε οποιοδήποτε σύγχρονο σύστημα ποδοσφαίρου. Ταυτόχρονα, ξοδεύτηκαν απίστευτα ποσά, χωρίς ποτέ επί της ουσίας να καλυφθούν τα πραγματικά κενά που υπήρχαν στην ομάδα. Κάτι από το οποίο ΠΟΤΕ δεν μπόρεσε να απαλλαχθεί ο Παναθηναϊκός και κάτι που ακόμα και σήμερα τον ταλαιπωρεί αγωνιστικά.

Και για να το κάνουμε πιο συγκεκριμένο.

Ο Παναθηναϊκός μόλις ολοκληρώθηκε το… χτίσιμο ή πιο σωστά η διάλυση του ρόστερ του, παρουσίαζε την εξής απίστευτη εικόνα παρά τα λεφτά που ξοδεύτηκαν.
Δεν είχε και δεν έχει ακόμα τερματοφύλακα κλάσης. Στα τρία αυτά χρόνια αποκτήθηκαν ΤΕΣΣΕΡΑ ΔΕΞΙΑ ΜΠΑΚ (Γκάμπριελ, Μελίσης, Σεϊταρίδης, Μαρίνος) ενώ υπήρχαν ήδη Βύντρα, Νίλσον και είχε μόνο ΕΝΑ αριστερό μπακ.

Έφυγαν οι Μόρις, Γκονζάλες, Παπαδόπουλος, οι οποίοι ανεξάρτητα από τον λόγο για τον οποίο έφυγαν και που θα τον εντοπίσει σύντομα ο… ιστορικός του παρόντος και του μέλλοντος, αγωνιστικά και παικτικά, οι δύο πρώτοι τουλάχιστον, δεν αναπληρώθηκαν ποτέ, ακόμα και μέχρι σήμερα.

Ταυτόχρονα. Ρίξαμε τα πολλά λεφτά, για να πάρουμε το αστέρι και τον κράχτη, τον Ζιλμπέρτο δηλαδή, απλά και μόνο γιατί αυτός μας έκατσε και όχι γιατί στην συγκεκριμένη θέση αναζητούσαμε τον μεγάλο παίκτη. Άλλωστε στην θέση αυτή, ο Παναθηναϊκός όχι απλά είχε ήδη τρεις παίκτες, αλλά λίγες μέρες μόλις πριν είχε ξοδέψει περίπου πέντε εκατομμύρια ευρώ για να… αποκτήσει τα δικαιώματα του Μάτος που όχι μόνο έπαιζε στην συγκεκριμένη θέση, αλλά τον καθαρίσαμε με συνοπτικές διαδικασίες και αισχρούς και προσβλητικούς για το ήθος και την ιστορία του Παναθηναϊκού μεθόδους.

Το μεγάλο τουρλουμπούκι όμως, έγινε από την μέση και μπροστά. Εκεί στην κυριολεξία π[έρασε πραγματική αντιποδοσφαιρική λαίλαπα στον Παναθηναϊκό.
Στην τούρλα λοιπόν του στόπερ χάμερ –άλλη πικραμένη ιστορία και αυτή- κανένας δεν ενδιαφέρθηκε ουσιαστικά και σεν έστησε ένα στοιχειώδες ισορροπημένο ρόστερ, που να μπορεί να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των συστημάτων που έπαιζαν οι εκάστοτε προπονητές του Παναθηναϊκού. Και δεν πιάνω καν εδώ την πικραμένη ιστορία του στόπερ, καθώς έχει καταντήσει πια ανέκδοτο. Πήραμε πέντε αν δεν κάνω λάθος στόπερ στα τρία αυτά (Βαρζίνιακ, Καντέ, Ντέϊβιντ, Μελίσης, Μπίαρσμιρ, Μπουμσόνγκ) χρόνια και ακόμα θέλουμε στόπερ κλάσης.

Αλλά τέλος πάντων για να γυρίσουμε στην μεσοεπιθετική γραμμή. Ο Παναθηναϊκός με την ολοκλήρωση της λαίλαπας της πρώτης χρονιάς και τον ουσιαστικό παροπλισμό του Ίβανσιτς ο οποίος έφτασε να χρησιμοποιείται μέχρι και… αριστερό μπακ για να του σπάσουμε τον τσαμπουκά, έφτασε να παρουσιάζει την αξής απίστευτη εικόνα. Συγκεκριμένα θα πρέπει να είχε τουλάχιστον έξι με εφτά παίκτες που έπαιζαν επί της ουσίας στην ίδια θέση (Κάρα, Νίνης, Κλέϊτον. Ρουκάβινα, Γκάμπριελ κατά συνθήκη, Χριστοδουλόπουλος και πάει λέγοντας) και δεν είχε ΟΥΤΕ ΕΝΑ κλασσικό πλάγιο και για δεξιά και για αριστερά. Μιλάμε πραγματικά για απίστευτο ποδοσφαιρικό κατόρθωμα.

Όσο για την επίθεση; Εκεί τώρα που τα βλέπουμε με πιο ψυχρό μάτι, έγινε απίστευτο πλιάτσικο. Συγκεκριμένα ο Παναθηναϊκός ολοκλήρωσε την σεζόν προ της πολυμετοχικότας, με τους εξής επιθετικούς στο ρόστερ του. Σαπλπιγγίδης, Παπαδόπουλος, Ν’ Ντόϊ, Μάντζιος, Ποστίγκα, Μανούτσο.

Μετά το… στήσιμο της νέας ομάδας, ο Παναθηναϊκός είχε απομείνει με Σαλπιγγίδης, τον Μάντζιο υπό διωγμόν άσχετα αν μετά ο Τεν Κάτε αναγκάστηκε να τον επιστρατεύσει στο Τσάμπιονς Λιγκ και… Ροντρίγκο Σόουζα.
Επί της ουσίας δηλαδή, με τον εξής ένα τον… Σαλπιγγίδη. Πίάστ’ αυγό και κούρεφτο δηλαδή.

Αυτός ο ποδοσφαιρικός παραλογισμός, σημάδεψε κυριολεκτικά το αγωνιστικό προφίλ του Παναθηναϊκού τα επόμενα χρόνια, Κι όσο κι αν οι προσθήκες του πραγματικά μεγάλου Σισέ και του Λέτο την δεύτερη χρονιά, μπάλωσαν κάπως τα πράγματα, η ουσία ήταν μία και μοναδική.

Ο Παναθηναϊκός έφτιαξε ένα ρόστερ, το οποίο επί τρία χρόνια προσπαθεί να παίξει μπάλλα αξιώσεων, χωρίς τερματοφύλακα κλάσης, με ένα ριστερό μπακ ΣΥΝΕΧΩΣ τρία χρόνια και… έξι δεξιά μπακ, χωρίς στόπερ κλάσης και κυρίως, προσπαθούσε να παίξει 4-3-3 και 4-2-3-1 χωρίς κέντρο, με ένα μόνο κλασσικό πλάγιο και με ένα πάντα επιθετικό χωρίς καμία σοβαρή εναλλακτική λύση για την συγκεκριμένη θέση και στα τρία αυτά χρόνια.

Η συνέχεια αύριο...