Ο Κώστας Γκόντζος ανοίγει το φάκελο «Πολυμετοχικός Παναθηναϊκός»

Πως έφτασε ο Παναθηναϊκός μέχρι εδώ; Τι έγινε στην τριετία της πολυμετοχικότητας; Γιατί απέτυχε το εγχείρημα που γέννησε τις μεγαλύτερες και περισσότερες ελπίδες και προσδοκίες στον κόσμο του Παναθηναϊκού;

Οι εξελίξεις των ημερών, δίνουν την ευκαιρία για μια σειρά συζητήσεις, που σε συνθήκες αγωνιστικής δράσης και ταχύτατης εναλλαγής παραστάσεων και γεγονότων, αντικειμενικά δεν μπορούν να γίνουν. Ή τουλάχιστον, δεν μπορούν να γίνουν με την άνεση και το καθαρό μάτι, που μπορείς να τις κάνεις σε χρονικές περιόδους πιο ήσυχες και ήρεμες όπως αυτή τώρα.

Ο Παναθηναϊκός λοιπόν, καθώς περί ου ο λόγος, έφτασε σε ένα σημείο πια, που όλοι συμφωνούν ανεξάρτητα από τις αιτίες που ο καθένας πιστεύει γι’ αυτό. Και το σημείο αυτό δυστυχώς, είναι το χειρότερο από κάθε άποψη στην ιστορία αυτού του μεγάλου συλλόγου.

Το αποτέλεσμα αυτό, ήρθε σαν η… κατάληξη του εγχειρήματος της πολυμετοχικότητας, ενός εγχειρήματος, που γέννησε τεράστιες και απίστευτες ελπίδες στον κόσμο του Παναθηναϊκού, όσο και άλλες τόσες συζητήσεις και διαφωνίες αντίστοιχα.

Αυτή την ιστορία λοιπόν, των τριών χρόνων της πολυμετοχικότητας και το πως έφτασε ο Παναθηναϊκός ως εδώ, θα αρχίσουμε να συζητάμε από σήμερα και σε τέσσερα περίπου ακόμα άρθρα.
Και κατ’ αρχήν  για να εξηγούμαστε.

Το ότι ο Παναθηναϊκός έφτασε στο σημείο που βρίσκεται τώρα, φαντάζομαι όλοι συμφωνούν πως –χρονικά τουλάχιστον- είναι το αποτέλεσμα της τριετούς ύπαρξης της πολυμετοχικότητας σ’ αυτόν. Για να βοηθηθούμε όλοι στην συζήτηση, δεν εξετάζουμε, σ’ αυτό το σημείο προς το παρόν- το ποιος έφταιξε ή το τι έφταιξε.

Απλά αναφέρουμε το αντικειμενικό γεγονός. Το σε τι κατάσταση δηλαδή βρίσκεται από όλες τις απόψεις –ποδοσφαιρικά, διοικητικά, οικονομικά- ο σύλλογος αυτή την στιγμή, που συμπίπτει θέλουμε δεν θέλουμε, με την λήξη ουσιαστικά της τριετούς θητείας της πολυμετοχικότητας. Έτσι τουλάχιστον όπως την γνωρίσαμε και την μάθαμε όλοι πριν τρία χρόνια.

Το γεγονός αυτό λοιπόν, δεν χωράει συζήτηση. Ο Παναθηναϊκός αντί να εκτοξευτεί και να απλωθεί… σε άλλους γαλαξίες, όπως ήταν το όνειρο και η ελπίδα κάθε οπαδού του, έφτασε αυτή την στιγμή να συζητάει ακόμα και για πρωτοδικεία, ενώ σε διοικητικό και ποδοσφαιρικό επίπεδο, δίνει μάχη καθημερινά προκειμένου να κρατηθεί όρθιος.

Το ερώτημα επομένως είναι, γιατί έφτασε ο Παναθηναϊκός σ’ αυτό το σημείο. Τι έγινε αυτά τα τρία χρόνια και οι ελπίδες των εκατομμυρίων οπαδών του, μετατράπηκαν σε οργή, πίκρα, αδιαφορία για να μην χρησιμοποιήσω ακόμα βαρύτερους χαρακτηρισμούς;

Θα προσπαθήσουμε λοιπόν, σ’ αυτό το ερώτημα να βοηθήσουμε να δοθούν κάποιες απαντήσεις, Προσπαθώντας όσο μπορούμε, να στηριχθούμε σε ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΑ γεγονότα και καταστάσεις και όχι σε προσωπική άποψη και θέση για πρόσωπα και πράγματα.

Κατ’ αρχήν λοιπόν. Πιστεύω πως ο καλύτερος τρόπος για να βγάλουμε κάποια άκρη και να βοηθηθούμε όλοι στην κουβέντα μας, είναι να χωρίσουμε την τριετία της πολυμετοχικότητας, σε τρεις ενότητες.
Το ποδοσφαιρικό, το διοικητικό και τέλος το οικονομικό κομμάτι της όλης ιστορίας.

Και θα τα δούμε με αυτή ακριβώς την σειρά, γιατί κατά την γνώμη μου, αυτή είναι και η σειρά σπουδαιότητας του κάθε κομματιού. Καθώς θέλουμε δεν θέλουμε και αν δεν το έχουμε καταλάβει ακόμα στον κυκεώνα των συζητήσεων και των αντιπαραθέσεων που αποτελούν πια την καθημερινότητα αυτής της ομάδας, εξακολουθούμε πάντα να μιλάμε για μια ποδοσφαιρική ομάδα. Με όσα σημαίνει αυτό.

Κι εδώ είναι το πρώτο σημείο που ξεκίνησε λάθος η πολυμετοχικότητα.

Το ποδοσφαιρικό κομμάτι.

Και για την ακρίβεια, το ότι το ποδοφαιρικό κομμάτι, ποτέ δεν μπήκε και κυρίως δεν μπήκε απ’ την αρχή ΠΡΩΤΟ στην ιεραρχία των επιλογών και της δραστηριότητας του Παναθηναϊκού με το ξεκίνημα της πολυμετοχικότητας. Θα έλεγα μάλιστα, ότι έγινε ακριβώς το αντίθετο.

Το ποδοσφαιρικό κομμάτι, πέρασε σε εντελώς δεύτερο και τρίτο και τέταρτο πολλές φορές πλάνο. Αγνοήθηκε η αυτοτέλειά του και επί της ουσίας, υποτάχθηκε σε όλα τα υπόλοιπα. Το ποδοσφαιρικό κομμάτι, η λογική του, το πλάνο για την σύστασή του, αντί να είναι ο αυτοσκοπός και η έγνοια όλων, απεναντίας χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον για όλα τα υπόλοιπα.

Για τις διοικητικές κόντρες που προέκυψαν, για επικοινωνιακούς λόγους, για καθαρά αντιποδοσφαιρικά γεγονότα και επιλογές και γενικότερα, έμοιαζε να μην είναι ο πρωταγωνιστής, αλλά ο κομπάρσος και το… υποβοηθητικό στήριγμα του όλου εγχειρήματος.

Αποτέλεσμα; Να αγνοηθούν εντελώς οι ανάγκες του με βάση την καθαρά ποδοσφαιρική λογική, να μην συγκροτηθεί στην βάση ενός γενικότερου και πιο μακροχρόνιου προγραμματισμού, αλλά να αναλωθεί σε δημιουργία ομάδας «μιας χρήσεως» και «μιας σεζόν», ακριβώς, για να χρησιμοποιηθεί ως «στήριγμα» και «επιχείρημα» είτε θετικά είτε αρνητικά με βάση το πώς έβλεπε ο καθένας τα πράγματα. Με λίγα λόγια και σουμάροντας αυτή την πρώτη συζήτηση, να υποταχθεί εντελώς το ποδοσφαιρικό κομμάτι του Παναθηναϊκού, σε κινήσεις τακτικής στην σκακιέρα των εντυπώσεων –κατά κύριο λόγο- και των «όπλων» που χρησιμοποιούσε ο κάθε μέτοχος ή παράγοντας ή οπαδός, στις όποιες κόντρες του με τους άλλους.

Κι αυτό ακριβώς είναι που εξηγεί, τόσο τις επιλογές που έγιναν στην ομάδα τα τρία αυτά χρόνια, όσο και γενικότερα την νοοτροπία που επικράτησε στο εσωτερικό της.

Αλλά αυτές οι επιλογές, με συγκεκριμένα ονόματα και την λογική που κυριάρχησε στο ποδοσφαιρικό τμήμα στην συγκεκριμένη τριετία, είναι το αντικείμενο του επόμενου κομματιού σ’ αυτή την ενότητα περί πολυμετοχικού Παναθηναϊκού και πως φτάσαμε ως εδώ.