1987-2017 30 χρόνια από το Ευρωμπάσκετ!

Συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από το έπος του 1987 όταν η Ελλάδα «τρέλανε» όλη την Ευρώπη και το μπάσκετ μπήκε για τα καλά στη ζωή μας κι από τότε δεν ξαναβγήκε ποτέ!

Σαν σήμερα η Εθνική μπάσκετ έγραψε ιστορία, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ. Kόντρα σε όλα τα προγνωστικά η Ελλάδα κατάφερε να ανέβει στο πιο ψηλό σκαλοπάτι βάζοντας την πορτοκαλί μπάλα μια και καλή στα σπίτια μας.

Το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα αφού απέκλεισε την Γιουγκοσλαβία στον ημιτελικό, κατάφερε να υποτάξει και την Σοβιετική Ένωση στην παράταση του τελικού με 103-101 (89-89κ.α).

Το τουρνουά αυτό χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα πιο δύσκολα όλων των έποχων. Γιατί; Λόγω της συνύπαρξης τεράστιων ομάδων οπως η Σοβιετική Ένωση των Βάλντις Βάλτερς, Αλεξάντερ Βόλκοφ, Σαρούνας Μαρτσουλιόνις, Βλαντίμιρ Τκατσένκο, της Γιουγκοσλαβίας των Ντράζεν Πέτροβιτς, Βλάντε Ντίβατς, Ράτζα, της Ισπανίας των Χουάν Αντόνιο Σαν Επιφάνιο "Έπι", Κάνδιδο Σιμπίλιο, Αντρές Χιμένεθ, της Ιταλίας των Αντονέλλο Ρίβα, Ρομπέρτο Μπρουναμόντι, Βάλτερ Μανίφικο.

Παρόλα αυτά: ΤΙΠΟΤΑ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ... ΜΑΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ!

14 Ιουνίου 1987: Μπαλκόνι, καρπούζι, Καμπούρης και… κλάμα!

Του Νίκου Συρίγου

Στο σπίτι της φαμίλιας Συρίγου, στο σπίτι μας, αλλάζαμε τηλεόραση συνήθως πριν από κάποιο Μουντιάλ. Το καλοκαίρι του 1987 για κάποιον ανεξήγητο λόγο, ο κυρ-Σπύρος αγόρασε μια ITT Schaub Lorenz. Mια καφέ, μεγάλη και έγχρωμη (φυσικά), από αυτές που ήθελαν όχι απλά ένα «σεμεδάκι» αλλά ολόκληρο… τραπεζομάντιλο για να την καλύψεις. Θυμάμαι, είχε ένα μαύρο «κομπιούτερ» με 12 (ή μήπως 16;) κανάλια που μου φαινόταν μαγικό. Ταυτόχρονα και τρομακτικό, αφού ο φόβος μην πέσει κάτω και σπάσει ήταν από τους μεγαλύτερους της ζωής μου… Μέχρι να εξοικειωθούμε με αυτό, κάθε φορά που το έπιανα στα χέρια μου έτρεμα… Πάλι καλά να λες που δεν σούταρα εγώ τις βολές αντί για τον Καμπούρη… Μα τον μπαγάσα να μην τρέμει καθόλου! Αλφαδιά και οι δύο… Αλλά βιάζομαι. Μονίμως.

Το βράδυ της 14ης Ιούνη του 1987, το βράδυ του τελικού είχαμε πιάσει από νωρίς θέσεις. Ο κυρ-Σπύρος, η μάνα μου (που είχε αλλεργία σε κάθε τι αθλητικό), η γιαγιά-Ελένη, ο Κούλης (ο μικρός αδερφός μου) κι εγώ… Πριν αρχίσει το ματς, κόψαμε, λάθος ο πατέρας μου έκοψε, καρπούζι ώστε να δροσιστούμε. Έκανε ζέστη. Πολλή ζέστη… Ανοίξαμε και τις δύο μπαλκονόπορτες να κάνει ρεύμα… Η τηλεόραση μέσα από τη μπαλκονόπορτα και όλη η οικογένεια απ΄έξω. Δεν ήξερα πολλά από μπάσκετ τότε… Ήμουν κι εγώ παιδί του ’87. Τότε που έγινε η σπίθα πυρκαγιά. Τότε που μάθαμε όχι μόνο τη δωδεκάδα της Εθνικής αλλά κι αυτή των Σοβιετικών… Όλη!

Και των Γιουγκοσλάβων επίσης, μην σου πω και των Ισπανών… Σφουγγάρι το μυαλό μάζευε τις αναμνήσεις σαν το νερό. Η φωνή του Φίλιππου στην περιγραφή. Μάγκικη και ωραία. Χωρίς κορώνες. Ο Ανδρέας, η Μελίνα, ο Σαρτζετάκης… ΠΑΣΟΚ… Σακάκια με βάτες, μαλλί περμανάντ… Η Μαρινέλα… 30 χρόνια πίσω και πιστεύω ότι θυμάμαι κάθε ατάκα του Συρίγου: Ο τίμιος γίγαντας, το τριπλό σπάσιμο του Γκάλη στον αέρα, η ιδρωμένη μπάλα, όχι τρίποντο-όχι τρίποντο… Θα τα βλέπει από ‘κει πάνω ο μουσάτος και θα λέει «είναι να γελάει κανείς»… Το ματς πόντο-πόντο. Ο Γιαννάκης τρώει την αγκωνιά από τον Τσατσένκο και πέφτει κάτω… Άλλος στη θέση του θα έκανε τρεις μέρες να σηκωθεί. Αυτός ούτε ζαλίστηκε. Ο Φάνης της ΟΜΑΔΑΣ. Ο Φασούλας και τα νεύρα του.

Ο Καρατζάς με τον Λινάρδο να βλέπουν από τον πάγκο. Ο Μέμος με την τρέλα του. Ο Λιβέρης, που ήταν η καψούρα του μικρού. Για 2-3 χρόνια κουρευόταν όπως ο Ανδρίτσος… Ο Φιλίππου, ο άτυχος. Ο Σταυρόπουλος και ο Ρωμανίδης, πάντα έτοιμοι… Και ο Γκάλης… Ο πιο κοντός γίγαντας!Οι βολές του Ανδρίτσου. Οι δύσκολες.

Γιατί έπρεπε να τις βάλει και τις δύο. Και τις έβαλε. 89-89. Παράταση. Η κυρά-Λένη προσπαθεί να με ηρεμήσει… Από τότε, από πάντα. «Μην στεναχωριέσαι αγόρι μου, θα κερδίσουμε». Παράτα. Πάλι πόντο-πόντο. Ψυχοβγάλτες. Μπάσιμο ο Μέμος. Δοκάρι. Ριμπάουντ ο Καμπούρης. Φάουλ. Βολές! 101-101… Ο Αργύρης φυσάει τα δάχτυλα του την ώρα που όλη η Ελλάδα κρατάει την ανάσα της. Μέσα η πρώτη. 102-101… Μέσα και η δεύτερη! 103-101… Οι Σοβιετικοί κατεβάζουν τη μπάλα. Γρήγορα. Ο Γιοβάισα πάει να μας «σκοτώσει». Ο καλός θεούλης βοηθάει την Ελλάδα…

Αν το έβλεπα τώρα θα αναρωτιόμουν «μα γιατί δεν έδωσε εντολή για φάουλ ο Πολίτης;». Τότε απλά έβλεπα… Και προσευχόμουν. Τέλος. Αγκαλιαζόμαστε και φιλιόμαστε όλοι! Ψέματα. Πριν τις αγκαλιές έχω πέσει κάτω στα μάρμαρα και κλαίω. Από ευτυχία. Εθνική υπερηφάνεια. Ο «πελαργός» της IBM πανηγυρίζει κι αυτός στην οθόνη. ΕUROPE. The Final Countdown! Tιρινίνι-τιρινίνινι! Μετά Ζορμπάς. Συρτάκι. Μετά η απονομή. Ο Γιαννάκης δαφνοστεφανωμένος… Το Κύπελλο ψηλά. Τι Κύπελλο δηλαδή; Σαν σαλατιέρα ήταν… Αλλά στα μάτια μας έμοιαζε Ιερό Δισκοπότηρο…. Και μετά στο δρόμο! Όλη νύχτα… Όλη η Ελλάδα. Το 1987 μας ένωσε… Μια πατρίδα που ο διχασμός φυτρώνει παντού. Δυο άνθρωποι-τρεις γνώμες αλλά μια Εθνική! Του ’87… 12 ΘΕΟΙ…

Για χρόνια. 30 χρόνια τώρα… Η αρχή… Η γενιά της αλλαγής έγινε γενιά του ’87. Λογικό. Η αλλαγή δεν ήρθε ποτέ. Το μπάσκετ όμως όχι απλά ήρθε αλλά ρίζωσε. Έγινε το εθνικό μας σπορ. Από εκείνο το βράδυ και μετά παντού βλέπαμε καλάθια. Κι ας ήταν το πεζούλι ενός παραθύρο ή ένα καφάσι… Κάθε σπίτι ήταν κι ένα γήπεδο. Κάθε δωμάτιο και ένα Στάδιο «Ειρήνης και Φιλίας»… Δυο ώρες μετάδοση και να τη θυμάσαι σαν το «Πάτερ Ημών»… Είναι δυνατόν; Όχι… Είναι το αδύνατον που γίνεται δυνατόν… Είναι Ελλάδα. Τριάντα χρόνια από το θαύμα. Τριάντα χρόνια θαύματα… Τότε 11, τώρα 41… Τότε γιος, τώρα μπαμπάς... Τότε η κυρά-Λένη τώρα η Ελένη… Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν… Μπαλκόνι, καρπούζι, τηλεόραση… Ελλάδα… Αχ Ελλάδα…

Το ακατόρθωτο και τα βαφτίσια

Του Νίκου Καλαμπάκα

Όσοι από εμάς ζήσαμε τον άθλο του 1987 δεν είμαστε απλά τυχεροί, αλλά ευλογημένοι. Μιλάμε για εποχές αγνές που ο κόσμος ζούσε την επιτυχία της εθνικής ομάδας μακριά από την οπαδική τοξίνη που ζούμε πλέον. Εποχές ρομαντικές, αγνές και όμορφες.

Ήταν τότε που η παρέα των Γκάλη, Γιαννάκη, Καμπούρη, Φιλίππου, Ανδρίτσου, Φασούλα, Ιωάννου, Χριστοδούλου, Ρωμανίδη, Καρατζά, Λινάρδου και Σταυρόπουλου μας έκανε να ζήσουμε για πρώτη φορά το συναίσθημα της εθνικής υπερηφάνειας σε μια τόσο μεγάλη αθλητική διοργάνωση.

Έστειλαν ένα ολόκληρο έθνος ταξίδι σε πελάγη ευτυχίας, πραγματοποιώντας το ακατόρθωτο, κάτι που δε φανταζόταν κανείς όταν ξεκινούσε το Ευρωμπάσκετ. Έχουν περάσει 30 ολόκληρα χρόνια από εκείνη την ημέρα που βαφτίσαμε τον ξάδερφό μου τον Αντρέα.

Τώρα που το σκέφτομαι, πως μεγαλώνουμε τόσο γρήγορα;

Flashback: 14 Ιουνίου 1987. Εγώ και όλο μου το σόι είχαμε δώσει ραντεβού στην Ιερά Μονή της Αναλήψεως στα Βριλήσσια. Η θεία μου η Δήμητρα και ο Στελάρας βάφτιζαν τον ξάδερφό μου τον Αντρέα.

Όλα ήταν καλά στους προγραμματισμούς όμως αυτό που δεν υπολόγισε κανείς ήταν τα σχέδια των παικτών του Κώστα Πολίτη που εκείνο το καλοκαίρι έβαζαν για τα καλά το μπάσκετ σε κάθε ελληνικό σπίτι. Και εκείνη την ημέρα έπαιζαν τελικό, κόντρα στη Σοβιετική Ένωση.

Το ραντεβού για την εκκλησία είχε δοθεί στις 18.30 ενώ μετά θα ακολουθούσε και το γλέντι σε κάποιο εστιατόριο.

Ακόμα θυμάμαι την εικόνα στο σπίτι μας πριν ξεκινήσουμε από το Παγκράτι για τα Βριλήσσια: Εγώ να κλαίω και να χτυπιέμαι πεσμένος στα πατώματα με το καινούριο πουκαμισάκι και το σένιο παντελονάκι που μου είχαν αγοράσει για την περίσταση και τον πατέρα μου από πάνω να με διαβεβαιώνει ότι αν δεν τελειώσει ο αγώνας δεν θα πάει κανείς στη δεξίωση. Δυσκολεύτηκα να τον πιστέψω αφού εκείνες τις εποχές περνούσα αρκετές ώρες της ζωής μου σε οικογενειακά τραπέζια και ήξερα ότι όπου πάμε παίρνουμε μαζί και αντίσκηνο, οπότε εκείνη την ημέρα που δεν πηγαίναμε σε μια απλή γιορτή αλλά σε βάφτιση ήξερα ότι θα γυρίσω πίσω κοιμισμένος. Όπως καταλαβαίνετε ζούσα τον εφιάλτη μου.

Ήξερα ότι η Εθνική θα παίξει τελικό κι εγώ θα είμαι σε ένα τραπέζι και απλά θα παρακαλάω τον πατέρα μου κάθε τόσο να με πηγαίνει στο αυτοκίνητο να ακούω στο ράδιο τι γίνεται. Όμως ο Χρηστάρας ήξερε τι έλεγε αφού είχε υπολογίσει τους χρόνους και δεν αγχωνόταν καθόλου για τον αγώνα.

Όταν φτάσαμε στην εκκλησία και ανακατευτήκαμε με το σόι ένιωσα αμέσως πολύ καλύτερα. Με όποιο αρσενικό και να μιλούσα, είτε ξάδερφο είτε Θείο, όλοι μου εξέφραζαν τον ίδιο προβληματισμό όμως ήταν αρκετά χαλαροί αφού ο αγώνας ξεκινούσε περίπου μια ώρα μετά το μυστήριο, ενώ ως γνήσιοι Κρητικοί δεν είχε κανείς τους πρόβλημα να πάμε στο τραπέζι στις 11 το βράδυ. Έτσι και έγινε.

Ο Αντρέας πήρε και επίσημα το όνομά του και μετά τις ευχές οι μεγάλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, είπαν «Πάμε στον Χαρίτο» κι έπειτα καθένας έδινε οδηγίες ανασύνταξης στην κυρά και τα κοπέλια του.

Η διαδρομή Βριλήσσια – Χαλάνδρι πρέπει να έγινε το πολύ σε τρία λεπτά και όταν φτάσαμε στο σπίτι του θείου του Χαρίτου επικρατούσε το αδιαχώρητο.

Μικροί και μεγάλοι για πρώτη φορά ήμασταν συγκεντρωμένοι στον ίδιο χώρο και όλοι μας είχαμε καρφωμένα τα μάτια στην τηλεόραση. Ακόμα και οι ξαδέρφες μου που δεν ήταν και οι πιο εξοικειωμένες με τα σπορ είχαν κάτσει δίπλα μου και το ζούσαν μαζί μας.

Οι μαμάδες έβγαιναν κάθε τόσο από την κουζίνα, άλλες φορές τρομαγμένες από τις φωνές κι άλλες για να χαρίσουν ένα κομπλιμέντο στον Γκάλη (κι ας ήξεραν μόνο το όνομά του) και κάποιες πιο extreme και με πλήρη άγνοια κινδύνου έλεγαν στους άντρες τους– θείους μου - «άντε πότε τελειώνει αυτό να πάμε στο κέντρο;». Πιο μετά κατάλαβαν φαντάζομαι και οι ίδιες πόσο άκυρες ήταν.

Η νύχτα απλωνόταν σιγά – σιγά, οι φωνές μας γίνονταν ολοένα και πιο έντονες και η Εθνική πλέον είχε πιστέψει κι επίσημα στο θαύμα. Λίγο πριν τις 10 το βράδυ ο Αργύρης Καμπούρης με ένα απαθές βλέμμα έστελνε την μπάλα χλατσωτή στο διχτάχι και ολόκληρη η Ελλάδα σηκωνόταν στους επτά ουρανούς. Αγκαλιές και φιλιά από όλους σε όλους, κάποιοι που είχαν πιει και μια ρακί παραπάνω είχαν βάλει τα κλάματα, ενώ εγώ δεν μπορούσα να μιλήσω για μια μέρα αφού είχα αφήσει το λαρύγγι μου στο πάτωμα.

Αργότερα πήγαμε όλοι παρέα να γλεντήσουμε τον Αντρέα. Η χαρά μας εκείνη την ημέρα ήταν διπλή.

Θυμάμαι μόνο ότι όσος κι αν ήταν ο ενθουσιασμός μας για τον αγώνα, όταν είδαμε τον μικρό ξάδερφο σε τόσο πρωταγωνιστικό ρόλο τα ξεχάσαμε όλα και χαμογελούσαμε μόνο για πάρτη του. Τώρα που το σκέφτομαι είναι τυχερός ο Αντρέας. Τέτοιο γλέντι σε βαφτίσια δεν πρέπει να είχε γίνει ποτέ!

«Όποιος διστάζει… χάνει»!

Η κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ το 1987 ήταν η πρώτη μεγάλη επιτυχία ελληνικής εθνικής ομάδας σε διεθνή διοργάνωση. Ένας άθλος που έδωσε το έναυσμα για την άνοδο της δημοτικότητας του μπάσκετ ενώ παράλληλα άνοιξε το δρόμο για νέες επιτυχίες στη χώρα μας τα επόμενα χρόνια και σε άλλα αθλήματα… Σήμερα συμπληρώνονται 30 χρόνια από το έπος του ’87 και οι μνήμες επιστρέφουν στους πρωταγωνιστές.

Ο Κώστας Πολίτης ανέλαβε προπονητής της Εθνικής Ελλάδος το 1982 και την καθοδήγησε στο Ευρωμπάσκετ του 1983. Στη συνέχεια κατέκτησε την 10η θέση στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας το 1986, που ήταν και η πρώτη αξιόλογη παρουσία της Εθνικής σε διεθνές επίπεδο. Έκλεισε την καριέρα του στην Εθνική με την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ της Αθήνας το 1987, μία κορυφαία στιγμή στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.

Ο Κώστας Πολίτης μίλησε αποκλειστικά στο Onsports και θυμήθηκε μερικές από τις στιγμές που σημάδεψαν ολόκληρη την ζωή του, τον Ιούνιο του 1987. «Ήταν μια επιτυχία απρόβλεπτη… Τεράστια! Σε εκείνο το τουρνουά ξεπεράσαμε τον εαυτό μας. Γνωρίζαμε τις δυνατότητες μας και πιστεύαμε πως θα τερματίσουμε ψηλά. Το είχαμε αποδείξει άλλωστε και στα φιλικά που είχαμε δώσει. Πιστεύαμε πολύ έντονα στην 4αδα. Την συνέχεια την ξέρετε…» εξομολογήθηκε αρχικά ο Έλληνας προπονητής ο οποίος στη συνέχεια ανέφερε:

«Το γεγονός ότι είχαμε τον κόσμο στο πλευρό μας, έδωσε μια άλλη ώθηση. Είχαμε όμως να αντιμετωπίσουμε μεγαθήρια της εποχής. Μόνο το όνομα τους σκόρπιζε δέος. Δεν φοβηθήκαμε όμως. Σεβαστήκαμε όλους τους αντιπάλους μας αλλά δεν υποτιμήσαμε τις δυνατότητες μας. Άλλωστε στο μπάσκετ όποιος διστάζει… χάνει! Σαν Έλληνες έχουμε μάθει να δίνουμε μάχες. Αυτό κάναμε και εμείς και στο τέλος δικαιωθήκαμε».

Οι στιγμές πάντως του τελικού ήταν… ανατριχιαστικές! Δεν είχαν συνειδητοποιήσει καλά-καλά παίκτες και τεχνικό επιτελείο τι είχαν πετύχει και βρέθηκαν μια ανάσα από το βαρύτιμο τρόπαιο. Και λίγο πριν το τζάμπολ με την Σοβιετική Ένωση… προσήλωση στο στόχο: «Ήταν ένα παιχνίδι και ήμασταν αποφασισμένοι τα δώσουμε όλα. Μόλις ξεκίνησε το παιχνίδι δεν μπορούσες να σκεφτείς τίποτα. Στο τέλος φτάσαμε σε κάτι που έμοιαζε απλά… ακατόρθωτο. Κι όμως παλέψαμε με όλες μας τις δυνάμεις και δώσανε το έναυσμα για μεγάλες ανάλογες επιτυχίες, τόσο στο μπάσκετ αλλά και στα υπόλοιπα αθλήματα».

Οι ατάκες του έπους

Η φωνή του Φίλιππου Συρίγου ήταν αυτή που «έντυσε» τον άθλο του 1987.

Σας παραθέτουμε την κορυφαία ατάκα που ακούστηκε κατά τη διάρκεια του τελικού. Άλλωστε τα λόγια του ηχούν ακόμη στα αυτιά μας και δεν πρόκειται να τα ξεχάσουμε ποτέ.

Ήταν τα τελευταία δευτερόλεπτα της αναμέτρησης για τον τελικό του Ευρωμπάσκετ του 1987 ανάμεσα στην Εθνική ομάδα της Ελλάδας, απέναντι στην πανίσχυρη τότε Σοβιετική Ένωση. Ο Γκάλης κατεβάζει την μπάλα και αφού αλλάζει δυο - τρεις φορές πάσες με τον Ανδρίτσο, αυτός πασάρει στα 6 δεύτερα στον Ιωάννου.

Ο Ιωάννου ξεφεύγει και σουτάρει από το ύψος της βολής, αλλά αστοχεί... Εκεί ευτυχώς βρέθηκε ο Αργύρης Καμπούρης, ο οποίος κερδίζει φάουλ απο τον Γκομπόροφ και το δικαίωμα για 2 ελεύθερες βολές, 4 δεύτερα πριν την λήξη του μάτς. Η Ελλάδα έχει μια ιστορική ευκαιρία να νικήσει...το πλήθος ζητωκραυγάζει: «ΤΙΠΟΤΑ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΜΑΣ ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ!!!» και τότε ο Φίλιππος Συρίγος που μετέδιδε το ματς λέει το μνημειώδες: «Τίποτα τίποτα δε μας σταματά...Πραγματικά είμαστε τόσο κοντά....Η πρόκριση στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα....Αργύρης Καμπούρης....101 - 102...».

Την συνέχεια την ξέρετε, αλλά ποιος τη χορταίνει; Απολαύστε τη:

Τα ρεκόρ της διοργάνωσης

Το παιχνίδι της Σοβιετικής Ένωσης με την Γιουγκοσλαβία στην φάση των ομίλων του Ευρωμπάσκετ έμελλε να είναι και η τελευταία αναμέτρησή τους ως ενιαίες χώρες σε τελική φάση Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος.

Οι Σοβιετικοί, μετά από ένα χορταστικό ματς, νίκησαν με 100-93.

Πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης και MVP του 25ου Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος αναδείχθηκε ο Νίκος Γκάλης με 296 πόντους (37 μ.ο) αφήνοντας στην δεύτερη θέση τον «υιό» του «διαβόλου», τον αείμνηστο Μότσαρτ του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, Ντράζεν Πέτροβιτς με 22 πόντους μέσο όρο.

Οι Γιουγκοσλάβοι στον προημιτελικό με την Πολωνία έκαναν το δεύτερο καλύτερο ρεκόρ παραγωγής πόντων στην ιστορία των Ευρωμπάσκετ σημειώνοντας 128.

Ο Παναγιώτης Φασούλας ήταν ο πρώτος blocker της διοργάνωσης με 43 ενώ κορυφαίος assistman αναδείχθηκε ο Παναγιώτης Γιαννάκης με 17.

Την καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης αποτελούσαν οι δικοί μας Γκάλης και Φασούλας,οι Σοβιετικοί Μαρτσουλιόνις και Βολκόφ και ο Ισπανός Χιμένεθ.

Η Ελλάδα 30 χρόνια μετά

Τριάντα χρόνια μετά το έπος του 1987, ο πλανήτης Γη δεν έχει καμία ομοιότητα με εκείνα τα χρόνια. Από τις ταινίες που βλέπαμε, τα ρούχα που φορούσαμε, τα τραγούδια που ακούγαμε και τα αυτοκίνητα που οδηγούσαμε τίποτα δεν είναι ίδιο.

Γυρίζοντας την μηχανή του χρόνου 30 χρόνια πίσω, ψάξαμε και σας βρήκαμε τις συνήθειες του Έλληνα τότε και τώρα.

Πάμε λοιπόν να τις δούμε:

Ταινίες του 1987 / Ταινίες 2017

Καλημέρα Βιετνάμ / Ο Πόλεμος των Άστρων: Οι τελευταίοι τζεντάι

Full Metal Jacket / Μπλέιντ Ράνερ 2049

Φονικό Όπλο / Τζον Γουίκ 2

Ο Κυνηγός / Η πεντάμορφη και το τέρας

Κάτω από τη λάμψη του φεγγαριού / Γουόντερ Γούμαν

Ρόμποκοπ / Τρανσφόρμερς 5

Ολέθρια σχέση / Λόγκαν

Χελρέιζερ / Ο πλανήτης των πιθήκων

007: Με το δάχτυλο στη σκανδάλη / Κονγκ: Η νήσος του κρανίου

Σούπερμαν 4 / Σπάϊντερμαν: Homecoming

Τραγούδια 1987 - Τραγούδια 2017

Madonna - La isla Bonita / Selena Gomez – Bad Liar

Samantha Fox – Touch me / Gorillaz - "Saturnz Barz"

Pet shop Boys - It's a sin / Drake - "Passionfruit"

Whitesnake - Here I go Again / Lana Del Rey - "Love"

Bon Jovi - Livin on a prayer / Katie Perry - Chained to the rhythm

U2 - With or without you / Miley Cirus - Malibu

Los Lombos – La Bamba / Lady Gaga – The cure

Duran – Duran - Notorious / Maroon 5 - Cold

U got the look – Prince Subeme / La Radio – Enrique Inglesias

Europe – The final Countdown Europe / The final countdown (κάθε 14η Ιουνίου)

Ελληνικά 1987 - Ελληνικά 2017

Δήμου – Πάριος – Όλα για τον έρωτα / Οικονομόπουλος – Ο χαρακτήρας

Χάρις Αλεξίου – Εξαρτάται / Γονίδης – Υπάρχω κι εγώ

Πίτσα Παπαδοπούλου – Μη μιλάς / Vegas – Πιο δυνατά

Λ. Βελής - Με το στόμα γεμάτο φιλιά / Μενιδιάτης – Αδυναμία μου

Αντύπας – Ερωτεύομαι / Φουρέιρα – Μόνο για σένα

Αδερφοί Κατσιμίχα -Νύχτωσε νύχτα/ Χολίδης – Εγώ για σένα

Ρακιντζής - Μωρό μου φάλτσο / Πάολα – Για μένα

Παπακωνσταντίνου- Χαιρετίσματα / Παπαδοπούλου – Σ' αυτήν να πας

Στέλιος Καζαντζίδης - Εγώ είμαι αετός / Πέγκυ Ζήνα - Απαγορεύω

Δ. Θεοδόσης - Κι όλο εγώ περίμενα / ΝΙΝΟ – Κάνε με χώμα

Αυτοκίνητα 1987 - Αυτοκίνητα 2017

Alpha Romeo 164 /Alpha Romeo Julia

Dacia 1320 / Fiat 124 Spider

Toyota Corolla (E 90) / 2017 Toyota 86

Volvo 440/460 / Volvo S-90

Chevrolet Beretta / Chevrolet Sonic

Mazda MX-6 / Mazda MX-5 RF

Nissan Saurus / Nissan GT-R

Skoda Favorit 2017 Subaru Impreza

Kia Pride / Kia Niro

Ferrari F40 2017 / Porsche Panamera

Παπούτσια 1987 / Παπούτσια 2017

Pony / Asics

Strike / Under Armour

Converse All Star / Converse All Star

Diadora / Oneil

Nike (Από συγγενείς στο εξωτερικό) / Nike (σε κάθε σπίτι που σέβεται την οικογένεια)

Boxer / Boxer

Sea and City / Timberland

Kappa / Admiral

Adidas / Adidas

Reebok / Reebok

Ρούχα 1987 - Ρούχα 2017

Levi's / Levi's

Lee / H&M

Κλαουδάτος / Bertoluci

Artisti Italiani /Artisti Italiani

Benetton / Benetton

Dress code

Τριάντα χρόνια πριν ένα τζιν Lee, ένα αμάνικο μπλουζάκι, άσπρη κάλτσα αθλητική και παπουτσάκι Pony. Οι πιο extreme τζιν – σωλήνα και διχτυωτό μπλουζάκι. Πάντα άσπρη κάλτσα και το παπούτσι εναλλάσσεται. Pony, Strike και All Star. Οι πιο κυριλάτοι κοστούμι με ρίγες, άσρο πουκαμισάκι, άσπρη κάλτσα και σκαρπίνι. Στις μέρες μας μπλουζάκι polo, τζιν παντελονάκι ή υφασμάτινο και παπουτσάκι Nike ή adidas ή All Star. Οι πιο extreme μαύρη φόρμα με τρύπα που δεν την έχουν πάρει χαμπάρι οι ίδιοι αλλά την βλέπουν όλοι οι άλλοι. Μπλούζα με κάθε είδους νεκροκεφαλή και παπούτσι Nike, Adidas, All Star, Under Armour. Οι πιο κυριλάτοι κοστούμι Prada, Armani, Artisti Italiani, μαύρο πουκάμισο, μαύρη κάλτσα και σκαρπίνι σε πολύ πιο κυριλέ έκδοση, χωρίς μύτη για να χτυπάς κατσαρίδα στη γωνία.

Αυτά που δεν ξέρετε για το άθλο

- Ο Νίκος Γκάλης δεν «μιλιόταν» με τον Παναγιώτη Γιαννάκη στο τουρνουά. Κι όμως στο παρκέ ήταν αχτύπητο δίδυμο. Ασταμάτητο. Και μίλησαν μια και καλή στο βάθρο όταν σήκωσαν την κούπα.

- Το ξενοδοχείο John's ήταν η βάση της Εθνικής και έγινε πασίγνωστο μέσα μία νύχτα. Εκεί στήθηκε το ξέφρενο γλέντι μετά το νοκ άουτ στη Σοβιετική Ένωση με τους παίκτες στα μπαλκόνια να αποθεώνονται από κόσμο. Το 2012 έκλεισε, αλλά έχει περάσει στην ιστορία.

- Όταν δεν έκανε προπόνηση ή όταν δεν φόρτωνε το αντίπαλο καλάθι με πόντους, ο Νίκος Γκάλης έπαιζε τάβλι. Ήταν η ψυχοθεραπεία του. Και μαντέψτε. Δεν έχανε ούτε εκεί.

- Στον ημιτελικό με την Γιουγκοσλαβία ο Φάνης Χριστοδούλου έπαιξε μαν του μαν τον τεράστιο Ντράζεν Πέτροβιτς χωρίς βοήθειες. Ακόμα και σήμερα το βίντεο από το μαρκάρισμα αυτό χρησιμοποιείται για να φανεί ο τρόπος και το πάθος στην άμυνα.

- Η βουτιά του Γιαννάκη με τους Γιουγκοσλάβους στον ημιτελικό ήταν κομβική. Ο μύθος λέει ότι όταν ο φροντιστής μπήκε μέσα να σκουπίσει το παρκέ, ο «δράκος» του είπε να το αφήσει. Σαν να ήξερε πως αργότερα κάποιος θα γλιστρήσει.

- Η μυθική απάντηση του προπονητή της Εθνικής Ολλανδίας, Ρούντ Χαρεβάιν για τον Γκάλη: «Ξέρω έναν τρόπο να σταματήσουμε τον Γκάλη: Να τον κλειδώσουμε στο ξενοδοχείο».

- Κατά τον Νίκο Φιλίππου που υπέστη διάστρεμμα με τη Γιουγκοσλαβία στο παιχνίδι του ομίλου και έχασε το υπόλοιπο Ευρωμπάσκετ: «Το ’87 υπήρχε μια γιαγιά στην Αλεξανδρούπολη που μας… ξεμάτιαζε».