Μιχάλης Ρακιντζής: Ο αλχημιστής του πενταγράμμου (videos)

Μη σας κάνει εντύπωση. Αν ψάχνετε να βρείτε τον καλλιτέχνη οι εμφανίσεις του οποίου -μολονότι σπάνιες- είναι όλες sold out και προκαλούν αίσθηση, αυτός δεν είναι άλλος από τον Μιχάλη Ρακιντζή. Από το 2010 όταν και επέστρεψε στις live εμφανίσεις μετά από μακρά απουσία επικρατεί πανζουρλισμός.

Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας ακόμα κι όταν διέπρεπε τη δεκαετία του ’80 και του ’90 ο εκ Ρεθύμνου ορμώμενος «Μιχαλάκης», όπως τον αποκαλούν οι λάτρεις των τραγουδιών του, ήξερε πάντα να ξεχωρίζει. Μουσικά, στιχουργικά, στυλιστικά, ακόμα και οι δηλώσεις του και ο τρόπος που αντιλαμβανόταν τη μουσική και τη ζωή, τον έκαναν να διαφέρει.

Ανεξάρτητα με τα γούστα του καθενός στη μουσική, ένα πράγμα δεν μπορεί κανείς να μην παραδεχθεί: ο ήχος του, ακόμα και σε διαφορετικά είδη μουσικής, αποτελούσε ανέκαθεν το σήμα κατατεθέν του. Με τις πρώτες μελωδίες που έφταναν στα αυτιά σου ήξερες ότι άκουγες Μιχάλη Ρακιντζή. Και αυτό συνιστά ασφαλώς το μεγαλύτερο παράσημό του στην πολύχρονη πορεία του στο χώρο της μουσικής.

Το... φάλτσο μωρό της επιτυχίας

Ο Μιχάλης εισήλθε για τα καλά στα ελληνικά μουσικά δρώμενα με το άλμπουμ «Μωρό μου φάλτσο», που κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 1987. Το πρώτο με ελληνικό στίχο (σ.σ. ο ίδιος έχει παραδεχθεί ότι εκείνη την εποχή αισθανόταν περίεργα, καθώς μέχρι τότε τραγουδούσε μόνο στα αγγλικά), με εξώφυλλο ενδεικτικό της «προχώ» φιλοσοφίας του (σ.σ. μια ναζιάρα γαλοπούλα!) και τραγούδια που αμέσως έγιναν επιτυχίες.

To «Μωρό μου φάλτσο» όσο κι αν σήμερα θα μας προκαλούσε εντύπωση τάραξε τα νερά των μάλλον «συντηρητικών» τότε ραδιοφωνικών σταθμών, καθώς ο στίχος «Μου λείπουν τα στηθάκια σου προσκέφαλο στου ονείρου μου το χάζι» θεωρήθηκε προκλητικός! Παρ’ όλα αυτά, ο «φρέσκος» διαφορετικός ήχος με το σαξόφωνο να κλέβει την παράσταση έκανε «μπαμ» και οδήγησε στο πρώτο του μεγάλο σουξέ.

Στα φωνητικά συνεργάστηκαν μαζί του, μεταξύ άλλων, ο Χρήστος Δάντης και η Αναστασία Μουτσάτσου, ενώ η μεγάλη επιτυχία της Ελένης Δήμου «Δεν πιστεύω», σε στίχους και σύνθεση δική του που συμπεριλήφθηκε ως bonus track στο άλμπουμ τον έκανε γνωστό στο ευρύ κοινό. Η μελωδία αυτού του τραγουδιού έφτασε να γίνει σύνθημα από τους οπαδούς της ΑΕΚ!

Κι αν η καλή μέρα από την... πλατίνα φαίνεται, η πρώτη του ολοκληρωμένη δουλειά με στυλ... ελληνικό έμελλε να αποτελέσει την απαρχή μιας σειράς γεμάτη πλατίνα και χρυσό, καθώς οι δίσκοι του έκαναν τα επόμενα χρόνια ρεκόρ πωλήσεων.

Το Νοέμβριο του 1987 ο Μιχάλης Ρακιντζής κάνει ντεμπούτο και στην ελληνική τηλεόραση, καθώς αναλαμβάνει τη μουσική επιμέλεια της κωμικής τηλεοπτικής σειράς της ΕΡΤ-2 «Η αλεπού και ο μπούφος». Ο ίδιος συμμετέχει στο τραγούδι των τίτλων και η cult φιγούρα του Ντίνου Φόλα που υποδύθηκε ο Γιώργος Κωνσταντίνου έγινε «ένα» με το soundtrack του νεαρού τότε καλλιτέχνη.

Ένας άλλος σπουδαίος άνθρωπος του κινηματογράφου που τον εμπιστεύθηκε εκείνη την εποχή ήταν ο Γιάννης Δαλιανίδης, σκηνοθέτης της δραματικής ταινίας «Ισόβια» που προβλήθησε στις σκοτεινές αίθουσες το 1988. Ο Μιχάλης ήταν υπεύθυνος για τη μουσική σύνθεση και τα κομμάτια «Take me home» (σ.σ. λίγο μετά κυκλοφόρησε με ελληνικό στίχο ως «Πες μου εσύ» στο δεύτερο προσωπικό του δίκο), και «I think I know» (σ.σ. 4 χρόνια αργότερα ο Ίαν Γκίλαν ερμήνευσε το συγκεκριμένο τραγούδι σε μια συνεργασία που έκανε αίασθηση) ξεχώρισαν.

Το φθινόπωρο του ίδιου έτους κυκλοφορεί το δεύτερο άλμπουμ με τίτλο άκρως.... μπασκετικό σε μια εποχή που άπαντες ζούσαν και ανέπνεαν υπό την επιρροή του «χρυσού» Ευρωμπάσκετ ’87! Το «Δικαίωμα για 1+1» με εξώφυλλο τον Μιχάλη αγκαλιά με ένα... κουνέλι (σ.σ. η ιδέα ήταν δική του) κάνει θραύση, καθώς και τα 10 (!) τραγούδια γίνονται επιτυχίες. Κάποιοι του καταλογίζουν ότι προκαλεί ξανά με το «Δικαίωμα για 1+1» (σ.σ. «ποιος σου είπε ότι είσαι η μία, έχω δικαίωμα για 1+1»), εκείνος όμως φυσικά δε... μασάει και έχοντας καταγράψει στο κοντέρ του υπερ-επιτυχίες (Bon Voyage, Κουνέλι, Δεν Πάμε Καλά, Πες Μου Εσύ) επανακυκλοφορεί το άλμπουμ με bonus κομμάτι το «Νανά» που γίνεται σουξέ παρά την αποτυχία του να εκπροσωπήσει τη χώρα μας στη Eurovision.

Μόνο ο ίδιος ο Ρακιντζής μπορεί να απαντήσει αν ήθελε να πικάρει όσους τον αποκαλούσαν «προκλητικό» με τους στίχους του, συνθέτοντας το τραγούδι «Προκαλείς»! Το σίγουρο πάντως είναι ότι τον Απρίλιο του 1990, όταν κυκλοφόρησε το τρίτο του προσωπικό άλμπουμ με γενικό τίτλο «Απαγωγή» προκάλεσε σεισμική δόνηση στα ελληνικά charts και στις πωλήσεις παίρνοντας τα πρωτεία απέναντι σε μεγαθήρια του πενταγράμμου. Κάνε Μια Ευχή, Ο Άγιος (Σώπα), Έτσι Ξαφνικά, Απαγωγή, Προκαλείς (σ.σ. για αρκετά χρόνια ο στίχος «προκαλείς και από φίλο αν στριμωχθείς σε καμιά γωνιά μην εκπλαγείς» ήταν ατάκα στα χείλη των εφήβων των 90s, ενώ στο βίντεο κλιπ έκανε ντεμπούτο η Ελένη Μενεγάκη), παίζονται τρελά στα ραδιόφωνα και την τηλεόραση. Ο ηλεκτρονικός ήχος, εξάλλου, στα κομμάτια «Πανικός» και «Σχέδιο Σατανικό» αποτελούν προάγγελο του μουσικού ύφους που θα ακολουθήσει (και θα καθιερώσει) τα επόμενα χρόνια. Όντας ένας από τους πρώτους Έλληνες καλλιτέχνες που χρησιμοποίησαν ηλεκτρονικούς υπολογιστές για να συνθέσουν εξ ολοκλήρου μουσικά κομμάτια, ο Μιχάλης άνοιξε νέους δρόμους στο συγκεκριμένο τομέα.

Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς «απογειώνει» τη Σοφία Αρβανίτη με το πλατινένιο άλμπου «Μη μου μιλάς για καλοκαίρια», ενώ το 1991 ψηφίστηκε από τους αναγνώστες του νεανικού περιοδικού ΠΟΠ ΚΟΡΝ ως ο καλύτερος τραγουδιστής της χρονιάς. Και πώς να μη συμβεί αυτό, αφού όχι μόνο γράφει πάλι τεράστιες επιτυχίες στον τέταρτο προσωπικό του δίσκο με τίτλο «Να Είσαι Εκεί» (Περασμένα Ξεχασμένα, Ιησούς Χριστός, Εγώ Κι Ο Πουφ, Δικός Σου Για Πάντα, Να Είσαι Εκεί, Λυπάμαι), αλλά η συναυλία του στο Λυκαβητό δημιουργεί ρεκόρ προσέλευσης θεατών και τα κανάλια (σ.σ. εκείνη την εποχή η ιδιωτική τηλεόραση βρισκόταν στο ξεκίνημά της) τον κυνηγάνε για μια συνέντευξη με τον ίδιο να τα αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι!

Σημειωτέον ότι το «Δικός Σου Για Πάντα» 24 χρόνια μετά θεωρείται ίσως το πιο διάσημο τραγούδι του. Αν συχνάζετε σε κλαμπ που παίζουν ελληνική μουσική αποκλείεται να μην το έχετε ακούσει.

Ρακιντζής = Rakintzis

Το 1992 αποτελεί έτος-σταθμό για το δημοφιλή καλλιτέχνη, καθώς ολοκληρώνει δύο σπουδαίες διεθνείς συνεργασίες. Τον Απρίλιο αυτής της χρονιάς κυκλοφορεί το ντουέτο της Bonnie Tyler με τη Σοφία Αρβανίτη «The desert is in your heart», ένα τραγούδι που παίχτηκε και στα ευρωπαϊκά charts μόνο με αγγλικό στίχο και σημείωσε τεράστια επιτυχία.

Ακόμα μεγαλύτερο όμως ήταν το «μπαμ» που έγινε όταν ο σπουδαίος Ίαν Γκίλαν των Deep Purple ήρθε στην Αθήνα για να ηχογραφήσει τρία κομμάτια του Μιχάλη και στη συνέχεια έδωσαν μαζί μια σειρά από συναυλίες που έγραψαν ιστορία. Το Νομέμβριο του 1992 το άλμπουμ «Έτσι μ’ αρέσει» αποκαλύπτει έναν διαφορετικό Μιχάλη Ρακιντζή, πιο ροκ, πιο δυναμικό και προσφέρει στο κοινό μερικά τραγούδια που μέχρι σήμερα μνημονεύνται για τη μελωδικότητά τους. Τι Σου Λείπει, Ολόκληρο Φεγγάρι, Το Δαχτυλίδι και φυσικά το ντουέτο «Get Away» (σ.σ. τη μουσική έγραψε ο Μιχάλης και τους στίχους ο Πάνος Γκικοδήμας των O.P.A., ενώ στο βίντεο κλιπ συμμετέχει η Βάνα Μπάρμπα), το οποίο μάλιστα συμπεριελήφθη το 2012 στο άλμπουμ-συλλογή των Ίαν Γκίλαν και Tony Iommy με τίτλο «Who Cares», σημείωσαν τεράστια επιτυχία. Ο ίδιος ο Γκίλαν έχει πει σε συνέντευξή του πως όταν άκουσε το «My Heart Remains The Same» (σ.σ. κι αυτό σε στίχους του Πάνου Γκικοδήμα), ανυπομονούσε να μπει στο στούντιο να το τραγουδήσει! Το τρίτο κομμάτι που εμήνευσε ο Gillan ήταν το «I Think I Know».

«Η προσέγγιση έγινε λίγο παράξενα. Είχε έρθει ο Ίαν Γκίλαν στην Ελλάδα, είχε ακούσει κάποια δικά μου τραγούδια κι από κει και μετά μεσολάβησε για τη γνωριμία μας ο Μάνος Ξυδούς, ο οποίος ήταν τότε στην εταιρία κι έχει μια μεγάλη “ευθύνη” γι’ αυτή τη συνεργασία» έχει δηλώσει ο Μιχάλης αναφορικά με τη συνεργασία του με το θρύλο της ροκ.

Τον Απρίλιο του 1994 προκαλεί ξανά όχι με τους στίχους του, αλλά με το βίντεο κλιπ του instrumental κομματιού «Χαμένες Πατρίδες». Πρωτοπόρο στη σύλληψή του και στη δημιουργία του, το κλιπ δείχνει στο τέλος τον «Μαρμαρωμένο Βασιλιά» να αφαιρεί από την Αγία Σοφία τη μουσουλμανική ημισέληνο και στη θέση της να τοποθετεί τον σταυρό!

Το συγκεκριμένο κομμάτι, όπως και το μεγαλύτερο μέρος του άλμπουμ με γενικό τίτλο «Ethnic» διακρίνεται για τον ανατολίτικο ήχο του, ενώ παρών είναι ο ήχος της λύρας, ένα μουσικό όργανο που ο ερασιτέχνης μουσικός πατέρας του Μιχάλη, έπαιζε συχνά προσφέροντάς του μερικά από τα πρώτα του ακούσματα.

«Εκείνη την εποχή, το 1994, οι γείτονες και... φίλοι μας προσπαθούσαν να προκαλέσουν βάζοντας βόμβες στο πατριαρχείο. Μην μπορώντας να αντιδράσω με άλλο τρόπο, ξεκίνησα πυρετωδώς με τη συμβολή καταρτισμένων animator να φτιάχνω το κλιπ Ethnic, θέλοντας έτσι να τους υπενθυμίσω την Ιστορία, την οποία εναγωνίως προσπαθούν να διαγράψουν» έχει δηλώσει ο Μιχάλης Ρακιντζής εξηγώντας την αφορμή-ιδέα για το συγκεκριμένο βίντεο κλιπ, το οποίο αξίζει να σημειωθεί ότι είναι το πρώτο που έγινε με τεχνολογία computer animation στην Ελλάδα.

Τα τραγούδια Μπορεί, Τη Διέγραψα, Όλα Θέλω Να Τα Κάψω (σ.σ. τρία χρόνια μετά το ερμήνευσε σε πιο «λαϊκή» εκτέλεση και ο Βασίλης Καρράς), Ο Πληγωμένος Μου Εγωισμός, ξεχώρισαν από την έκτη προσωπική δουλειά του.

«Η πρώτη απειλή»

Σαν προάγγελος της στροφής που θα υφίστατο η ελληνική μουσική στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ο Μιχάλης Ρακιντζής κυκλοφορεί το έβδομο προσωπικό του άλμπουμ (σ.σ. τελευταίο σε βινύλιο) με τίτλο «Η πρώτη απειλή». Έχοντας επιστρέψει στο γνώριμο ύφος του εισάγει πρωτοπόρα ηλεκτρονικά στοιχεία της εποχής και κομμάτια όπως το 14 Φλεβάρη, Καρδούλα Μου Εγώ Κι Εσύ, Τυχερούλα, Μωράκι Μου Απάνθρωπο γίνονται μεγάλες επιτυχίες. Ο ίδιος έχει πει σε συνέντευξή του πως το τραγούδι «Ρώσοι» είναι ίσως το καλύτερό του τραγούδι, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι στο βίντεο κλιπ της «Τυχερούλας» τον βλέπουμε να πιλοτάρει ο ίδιος ελικόπτερο. Όχι! Δεν πρόκειται για οπτικά εφέ, αφού διαθέτει δίπλωμα πιλότου για ιδιωτικό ελικόπτερο! Έχει παραδεχθεί μάλιστα πως όταν παρουσιάστηκε στο στρατό, είχε βάλει μέσον για αξιωματικός δηλώνοντας ότι ήθελε να γίνει μόνιμος ελικοπτεράς!

Στο ίδιο κλιπ εμφανίζεται και η επί χρόνια αγαπημένη του Κωνσταντίνα Στεφανοπούλου (σ.σ. τότε παρουσιάστρια της εκπομπής «3,2,1 ΑΝΤ1», τώρα υπέθυνη για την ψηφιακή οπτικοποίηση των ιδεών του Μιχάλη στα νέα του βίντεο κλιπ) η γνωριμία με την οποία έχει φοβερό παρασκήνιο. Όπως έχει αποκαλύψει ο ίδιος: «Η γνωριμία μας με την Κωνσταντίνα δεν ήταν τυχαία. Το έστησα.... Ήταν η εποχή που την είχα κάπως δει και μου λέγανε από την εταιρεία να πάω σε κάποιες εκπομπές, οι οποίες ήταν πάρα πολύ καλές, δεν πήγαινα και είπα στην εταιρεία μου “θέλω να μου κλείσετε να πάω εκεί για να την προσεγγίσω” και έτσι την γνώρισα!».

Το 1997 όλη η Ελλάδα χορεύει τσιφτετέλια και τα λαϊκά τραγούδια υποσκελίζουν το ποπ-ροκ των προηγούμενων ετών. Ο Μιχάλης αλλάζει ύφος όχι όμως και την προσωπική του σφραγίδα, καθώς το νέο του άλμπουμ με τίτλο «Σ’ ένα βράδυ ό,τι ζήσουμε» μα κυρίως η συνεργασία-έκπληξη με τον Βασίλη Καρρά τον αναγάγουν σε αληθινό «χαμελαίοντα». Ενώ όλοι περίμεναν ο Φοίβος να είναι ξανά ο συνθέτης αφού το άλμπουμ με τίτλο «Τηλεφώνησέ μου» που έγραψε για τον δημοφιλή λαϊκό τραγουδιστή είχε προκαλέσει πάταγο, ο Μιχάλης με το «Μ’ έχεις κάνει αλήτη» (σ.σ. τα 10 από τα 11 τραγούδια του δίσκου ήταν δικά του) σπάει τα κοντέρ και η συγκεκρινένη δουλειά χαρακτηρίζεται ως η πιο εμπορική του Καρρά!

Με τα πλήκτρα και το computer να αποτελούν και πάλι τα βασικά όργανα που χρησιμοποιεί, το millennium θα τον βρει με άλλα δύο άλμπουμ («Καθρέπτης»-1998, «Τον φίλο σου ζηλεύω»-1999), ενώ το 2001 ξεχωρίζει με το… διαστημικό εξώφυλλο στο CD με τίτλο «Όνειρο 13» και dance τραγούδια όπως τα «Σπασμένα φτερά», το «Χύμα» και το «Ό,τι κάνεις σου κάνω». Oriental, Funky και Pop beats, αλλά και στοιχεία αρχίζουν να περνούν στις συνθέσεις του, ενώ η ενορχήστρωση πλέον βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε synths.

Το 2002 κι ενώ έχει μια τουλάχιστον πενταετία που αυτός και η... φουρνιά του (Μπίγαλης, Χαριτοδιπλωμένος, Καλλίρης κλπ) έχουν υποστεί τις συνέπειες της κρίσης που τους δημιούργησε η στορφή στο (ελαφρο)λαϊκό, κάνει μια ηχηρή επανεμφάνιση, διεκδικώντας τη συμμετοχή του στη Eurovision.

Όπως συμβαίνει στην περίπτωσή του Ρακιντζή από την αρχή της καριέρας του τα πράγματα με το «S.A.G.A.P.O.» που σάρωσε στον προκριματικό γύρο, παρότο είχε να συναγωνιστεί «μεγάλα» ονόματα, είναι απλά: είτε το(ν) λατρεύεις, είτε απορείς με αυτούς που το(ν) ακούνε. Έτσι λοιπόν και με το συγκεκριμένο τραγούδι υπήρξαν δύο στρατόπεδα.

Ο ίδιος ο Μιχάλης, με το γνώριμο στυλ του (χαμηλών τόνων και όχι πολλά λόγια) σχολίασε αναφορικά με την υπόθεση «Eurovision 2002» όπου κατέλαβε τη 17η θέση: «Εγώ την απόστασή μου την είχα από το επόμενο πρωί. Αν έχω κάνει 1000 συναυλίες στη ζωή μου, ήταν η 1001η. Η Eurovision είναι ένα συγκεκριμένο concept που πρέπει όποιος πηγαίνει να το γνωρίζει από πριν ή να τον έχουν ενημερώσει για τι πρόκειται. Έπεσα έξω γιατί νόμιζα πως είναι ένας διαγωνισμός τραγουδιού ας πούμε. Βλέπεις αμέσως ότι το παιχνίδι φεύγει από τη μουσική και πάει σε άλλα πράγματα, οπότε δύο περιπτώσεις υπάρχουν: ή παίρνεις το αεροπλάνο και γυρίζεις πίσω,\ ή ζεις την εμπειρία σου και that’ s it... Εάν ξαναπήγαινα θα πήγαινα με το ίδιο κομματι, γιατί μπορείτε να δείτε και στα βίντεο που κυκλοφορούν ότι σε κάθε συναυλία το S.A.G.A.P.O δεν το ξεπερνάει κανένα κομμάτι. Τότε αποφάσισα να εκπροσωπήσω τη χώρα μου χωρίς να έχω καμία στήριξη, και νόμιζα ότι πάω σε μια γιορτή τραγουδιού, αλλά διαψεύστηκα και τώρα δηλώνω ότι θα ξαναπήγαινα μόνο αν ήθελα να δημιουργήσω μπάχαλο. Αν πήγαινα φέτος (σ.σ. το 2010) στον διαγωνισμό, θα μας πέταγαν δίφραγκα και κουλούρια».

Έκτοτε εξακολουθεί να δίνει το «παρών» δισκογραφικά κυκλοφορώντας τα Solo (2003), Bar Code (2005), Energia (2008), Back to the Future (2011), πειραματιζόμενος παράλληλα με το hard style, ένα είδος μουσικής που υποστηρίζει δυναμικά στις live εμφανίσεις του.

Πριν από μερικές ημέρες έγινε γνωστό ότι ο Μιχάλης θα δημοσιοποιήσει σύντομα ένα νέο τραγούδι μέσα από το internet, κάτι που άλλωστε συνηθίζει τα τελευταία χρόνια.

Μιχαλάκης speaking

Αναφορικά με το πώς αισθάνεται για τη σκληρή κριτική που κατά καιρούς του έχει ασκηθεί: «Όλοι οι καλλιτέχνες αισθάνονται αδικημένοι, γιατί θεωρούν ότι είναι κάτι παραπάνω από αυτό που λένε οι άλλοι. Δεν νιώθω αδικημένος, γιατί πρώτος εγώ κάνω πολύ σκληρή κριτική στον εαυτό μου. Κατανοώ τις ζήλιες που μπορεί να γεννηθούν στο χώρο, άρα οι κριτικές είναι αυτό που με πειράζει λιγότερο».

Η απόψή του σχετικά με την εξέλιξη της δισκογραφίας: «Έζησα τα πράγματα στην καλύτερή εποχή τους, τότε που ήταν δύσκολο να βγάλεις δίσκο από εταιρία. Η δισκογραφία έκανε μεγάλα σφάλματα στην πορεία της και μοιραία έφτασε στο τέλος της, κάτι το οποίο φαινόταν από καιρό. Κι όλα αυτά περί internet και downloading είναι εν μέρει δικαιολογίες γιατί η πειρατεία υπήρχε πάντα».

Απαντώντας σε ερώτηση για ποια συμβουλή θα έδινε στα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το τραγουδι: «Το πρώτο που θα έλεγα θα ήταν να απορρίψει αυτά τα μουσικά shows που υπάρχουν σήμερα γιατί δεν πρόκειται να σε κάνουν μουσικό».

Γιατί απείχε μεγάλο χρονικό διάστημα από live εμφανίσεις: «Ήθελα να αλλάξω τον τρόπο της ζωής μου. Έγινε μετά από μια συναυλία στην Πάτρα, όπου δεν μπορούσα να φύγω, ήταν ζόρικα τα πράγματα, γιατί μερικές φορές ο κόσμος είναι ανεξέλεγκτος. Φυγαδεύτηκα και πήγα και περίμενα σε ένα βενζινάδικο στην εθνική. Εκεί πέρα σκέφτηκα κάποια πράγματα. Ότι έκανα αυτό, έκανα το άλλο. Τελικά είναι αυτό που μου αρέσει, τι αποκομίζω; Τέλειωσε εκείνη η βραδιά με μεγάλη επιτυχία αλλά μέσα ήμουν στενοχωρημένος. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Δεν ήταν αυτό το ζητούμενό μου».

Αναφορικά με τις μουσικές του προτιμήσεις: «Από τη δεκαετία του 1980 μου άρεσαν περισσότερο οι Toto, οι Foreigner, δηλαδή το ροκ εκείνης της εποχής. Αλλά και οι Duran Duran μου άρεσαν πολύ. Μάλιστα όταν είχαν έρθει οι Duran Duran, μου είχε γίνει πρόταση να παίξω support και δε δέχτηκα!»

INFO

• Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 έφυγε για σπουδές στο Λονδίνο, όπου απέκτησε πτυχίο Μηχανολόγου Μηχανικού με ειδίκευση στη Μηχανοτρονική.
• Η πρώτη μπάντα που δημιούργησε ήταν οι Scraptown. Μαζί τους κυκλοφόρησε τρία άλμπουμ και ένα single, το Viva Sahara, που έφτασε μέχρι τα αμερικανικά charts.
• Το αποκορύφωμα των Scraptown ήτανε όταν ένας Γάλλος μάνατζερ, ο Robert Seto, μας πήρε στη Γαλλία και παίξαμε στις Κάννες για 4 μήνες.
• Έχει χαρακτηρίσει ως «μεγάλο λάθος» τη συνεργασία των Socrates (σ.σ. το θρυλικό ελληνικό ροκ συκγκρότημα) με τον παγκοσμίου φήμης συνθέτη Βαγγέλη Παπαθανασίου.
• Έχασε τη γη κάτω από τα πόδια του όταν πέθανε εντελώς αναπάντεχα από καρδιακή προσβολή στον ύπνο του, σε ηλικία μόλις 36 ετών, ο παιδικός του φίλος και συνεργάτης (σ.σ. έπαιζε σαξόφωνο στα τραγούδια του) Βασίλης Παπασωκράτης.
• Η βασική μελωδία στα σουξέ «Ταχυπαλμία» του Δημήτρη Κοντολάζου και «Καταιγίδα» του Αντύπα είναι από το ορχηστρικό κομμάτι «Ανατολή», που περιλαμβανόταν στο πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Μιχάλη με γενικό τίτλο «Μωρό μου φάλτσο». Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 είχε δικαστική διαμάχη με το Νίκο Καρβέλα (συνθέτη και των δύο επίμαχων κομματιών) αλλά τελικά όχι μόνο δε συγκρούστηκαν οι δυο τους, αλλά κατέληξαν να κάνουν και κοινές εμφανίσεις!
• Στα ονόματα των καλλιτεχνών με τους οποίους συνεργάστηκε κατά το παρελθόν συναντάμε, επίσης, τους Πασχάλη (Κατερίνα Κατερινάκι, Πες, Πες, Πες Μου), Σάκη Μπουλά, Δημήτρη Κοντολάζο, Άγγελο και Στέλιο Διονυσίου (στους τελευταίους έγραψε, μεταξύ άλλων, το ντουέτο «Η δική μου η τρέλα» που σημείωσε μεγάλη επιτυχία το 2000).