O Μάρκος (ένας είναι) με τα μάτια ενός Συριανού! (videos)

Δεν είμαι μουσικός. Δεν παίζω νότα. Η μουσική όμως παίζει σπουδαία μέσα μου. Είναι η καλύτερη μου φίλη. Οι καλύτεροι μου φίλοι, οι πιο σπουδαίοι, μουσικοί είναι και αυτοί. Δεν είμαι ούτε συγγραφέας. Συριανός είμαι μόνο. Συριανός σαν το Μάρκο. Επειδή τη Σύρα δεν τη διάλεξε ούτε ο Μάρκος, ούτε εγώ –αυτή μας διάλεξε- είμαι πια βέβαιος ότι και Σύριος να ήμουν, εγώ το Μάρκο θα διάλεγα πάλι. Να τον ακούω. Χωρίς να έχω προλάβει να τον δω. Να τον ακούω χωρίς να έχω προλάβει να του μιλήσω. Να προλάβω να χορτάσω να τον ακούω μέχρι να πεθάνω. Έτσι. Μαρκομανής…

Γεννήθηκα πριν 40 χρόνια στον λόφο της Ανάστασης. Ορθόδοξος. Εδώ είμαι ακόμα να ατενίζω τον απέναντι λόφο. Το λόφο του Σαν Τζώρτζη. Εκεί που γεννήθηκε πριν 110 χρόνια ο Μάρκος. Καθολικός. Αυτός δεν έμεινε πολύ. Έφυγε για τον Πειραιά. Έφυγε για να γίνει με τον πιο ορθόδοξο τρόπο και με καθολική υπεροχή και αποδοχή ο πατριάρχης των συριανών δογμάτων και της ρεμπέτικης μουσικής. Ο Μάρκος Βαμβακάρης της οικουμένης.

Η Σύρα –ένα μικρό νησί- εντάχθηκε στον παγκόσμιο χάρτη εξαιτίας μιας όμορφης Φραγκοσυριανής. Η Σύρα τραγουδήθηκε και ακόμα τραγουδιέται παντού, εξαιτίας ενός ανθρώπου που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον γενέθλιο τόπο του λόγω ένδειας. Που όμως δεν τον ξέχασε ποτέ, που δεν έπαψε να τον αγαπά.

Η Σύρα όμως, η πατρίδα μου, υπήρξε αχάριστη γυναίκα με τον Μάρκο. Σαν την πρώτη του γυναίκα. Ο Βαμβακάρης που κάποτε έπαιξε μπροστά σε 50.000 κόσμο στο Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης, που ακόμα και σήμερα η Λάρισα έχει σύλλογο προς τιμήν του, για πολλούς συντοπίτες του ήταν ένα ρεμάλι, ένας χασικλής, ένας σκυλόφραγκος.. Αυτά όσο ζούσε. Και όταν πέθανε, άφησε την κυρά Βαγγελιώ- τη χήρα του- 42 χρόνια να περιμένει να δει το μνήμα του άντρα της. Δεν το είδε ποτέ. Πέθανε πέρυσι στα 96 της με το παράπονο. Πέρυσι επίσης, σε μία όμορφη μουσική εκδήλωση προς τιμήν του ‘’στην Πιάτσα που μεγάλωσε’’ στην Άνω Σύρα, δίπλα μου καθόταν ένα γεροντάκι αμίλητο και μάλλον σκεφτικό. Είπαμε δύο λόγια:

-Από εδώ είστε;
-Έαμε..
-Τον ξέρατε
-Πολύ..
-Δεν είναι ωραίο που τον αγαπάει τόσο πολύ ο κόσμος;
-Όχι..
-Γιατί;
-Γιατί δοξάστηκε αποθανόντας… Τώρα… Πριν; Τίποτα..

Δεν είμαι ούτε βιογράφος. Το μέγεθος της καλλιτεχνικής εμβέλειας του Μάρκου για μένα είναι απροσμέτρητο. Είμαι σίγουρος πως ο Μάρκος θα απασχολεί πάρα πολλά χρόνια ακόμα μουσικολόγους, ιστορικούς και ερευνητές. Αν θα έπρεπε τώρα μέσα στην ζοφερή περιρρέουσα ατμόσφαιρα να διαλέξω κάτι, δραχμή ή ευρώ, πάλι Μάρκο θα διάλεγα. ‘’Γιατί μου αρέσουν οι καρδιές σαν την δική του’’.. Γιατί τα τραγούδια του και τα λόγια του είναι για μένα το πιο ακριβό και αληθινό ευαγγέλιο. Το κατά Μάρκον. Το πα και το ξαναλέω. Εγώ μόνο Συριανός είμαι…