Κέρκυρα: «Και η ανοχή έχει ένα όριο…»

Η διοίκηση των Φαιάκων ζητά το αυτονόητο, δηλαδή σεβασμό και ίσες αποστάσεις, τονίζοντας πως τα κρούσματα έχουν αυξηθεί το τελευταίο διάστημα.

Αναλυτικά η ανακοίνωση:

«Για την ΠΑΕ ΑΟ Κέρκυρα, μοναδικοί πρωταγωνιστές ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, πρέπει να είναι οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές. Γι’ αυτό και αποτελεί πάγια θέση της, να μη σύρεται σε δημόσιους σχολιασμούς διαιτητικών αποφάσεων.

Στάση, που και στη φετινή περίοδο έχει τηρήσει με χαρακτηριστική συνέπεια, ακόμη και στις αρκετές των περιπτώσεων, που αυτές, κατά κοινή παραδοχή, έχουν ζημιώσει αδίκως την ομάδα μας.

Αυτή, ωστόσο, η απόλυτα συνειδητή επιλογή, φαίνεται ότι από ορισμένους εκλαμβάνεται ως αδυναμία. Με αποτέλεσμα την τακτική επανάληψη φαινομένων, που γεννούν, αν μη τι άλλο, προβληματισμό.

Κάπως έτσι, στο 39’ του αγώνα της ομάδας μας στην Ξάνθη, είδαμε τον διαιτητή, κ. Μαντάκη να αρνείται την αποβολή, με δεύτερη κίτρινη, του ποδοσφαιριστή, Κομεσίδη, παρά το γεγονός ότι το... αθώο μαρκάρισμά του στον παίκτη μας, Ντιέγκο Λεόν, προκάλεσε το σχίσιμο του παπουτσιού του!

Προφανώς, ήταν πολύ πιο επικίνδυνη η... γυρισμένη πλάτη του Γιάντση, στον αγώνα με τη Βέροια ή του Αγρίτη, στο ματς της Λιβαδειάς!

Κάπως έτσι, στο 64’, είδαμε τον Γκέσιο να κόβεται με ανύπαρκτο οφσάιντ, ενώ έβγαινε σε επίκαιρη θέση για γκολ.

Προφανώς, στο εξίσου ανύπαρκτο οφσάιντ που καταλογίστηκε στον Μπάρκογλου, στο 1-0 του αγώνα με τη Βέροια, ήταν πιο... βαριά η σημαία ή επρόκειτο για πιο... δυσδιάκριτη φάση απ’ τη βουτιά - πέναλτι του Ψυχογιού, στον αγώνα του «Κλ. Βικελίδης» με τον Άρη!   

Η ΠΑΕ ΑΟ Κέρκυρα έχει αποδείξει με την έως τώρα στάση της ότι και το ανθρώπινο λάθος γνωρίζει να αντιλαμβάνεται και τους διαιτητές να σέβεται και το προϊόν να προστατεύει.

Επειδή, ωστόσο, τα «κρούσματα» έχουν πια πληθύνει, οι καιροί είναι ύποπτοι και σταδιακά μπαίνουμε σε μια σειρά κρίσιμων αγώνων, ικανών να κρίνουν σημαντικά τους κόπους των πραγματικών πρωταγωνιστών, εφιστά την προσοχή των αρμοδίων. Ζητώντας το αυτονόητο: σεβασμό και ίσες αποστάσεις.

Όλα τα πράγματα έχουν κι ένα όριο. Το ίδιο και η ανοχή...».