Μηδένα προ του τέλους καταδίκαζε

Δίχως αμφιβολία, το είπε άλλωστε και ο καθ’ ύλην αρμόδιος Φερνάντο Σάντος, το 0-3 από την Κολομβία δεν αφήνει περιθώρια για δικαιολογίες ενώ ταυτόχρονα από μόνο του αποκαλύπτει κλασσικές αδυναμίες της «γαλανόλευκης». Κύρια την αχίλλειο της πτέρνα σ’ ότι αφορά στην δημιουργία στο παιχνίδι.

Όμως η …συνήθεια 10 και πλέον χρόνων δεν φεύγει από τη μία ημέρα στην άλλη όσο και αν οι απανταχού Έλληνες θα θέλαμε πολύ να ήταν δυνατό να συμβεί κάτι τέτοιο.

Τα πράγματα αλλάζουν (συνήθως και πιο ουσιαστικά) σταδιακά. Και αν η ίδια αυτή ομάδα μας επέτρεψε ως τώρα να έχουμε και ανάλογες τρανές ελπίδες «αλλαγών» ουσίας , ίσως παρασυρμένοι περισσότερο του δέοντος από την ευκολία στον ενθουσιασμό που μας χαρακτηρίζει ως λαό, από την άλλη ένα σκορ από μόνο του δεν μπορεί να αποτελέσει σοβαρό και συμπαγές κατηγορητήριο.

Μηδένα προ του τέλους καταδίκαζε είναι μία συμβουλή που έχει τόπο και χρόνο και μετά το άσχημο , ως αποτέλεσμα καθώς και σε αρκετές άλλες παραμέτρους, αποψινό δείγμα πρώτης γραφής της Εθνικής στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας.

Το αναγκαίο και επιβεβλημένο ταυτόχρονα είναι να γίνει ψύχραιμη και σε βάρος κριτική από τον προπονητή σε πρώτο βαθμό και έπειτα από τους ίδιους τους διεθνείς και έπειτα έρχεται η σειρά όλων ημών των υπολοίπων που άλλος πολύ άλλος λίγο θέλουμε να πιστεύουμε ότι εντοπίζουμε τις ακριβείς αιτίες του κακού. Αυτές είναι προφανές ότι υπάρχουν και μάλλον δεν είναι λίγες αν αντικρίσει κανείς και τις απροσδόκητα σημαντικές αδυναμίες που έδειξε η ελληνική ομάδα και στα παραδοσιακά δυνατά τις μετόπισθεν.

Αλλά δεν ήταν όμως την ίδια στιγμή όλα μαύρα στην Εθνική στην ατυχή της πρεμιέρα στον 3ο όμιλο της διοργάνωσης. Διάθεση υπήρξε που αν συνδυαστεί και με λίγο (απαιτούμενα) μεγαλύτερη φαντασία και πλουραλισμό στις επιλογές στην επίθεση μάλλον μπορεί κανείς να προσδοκά πολύ περισσότερα. Και οι αγωνιστικοί περιορισμοί που παρουσίασε απόψε δεν είναι τέτοιοι και τόσοι ώστε να απαγορεύουν την πίστη στις δυνατότητες της όχι απλά να παλέψει αλλά και να έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα στα επόμενα της δύο ματς στην κορυφαία της μπάλας γιορτή του πλανήτη.

Και είναι στα πόδια , τα κεφάλια και την καρδιά των Ελλήνων παικτών το μυστικό του να επαναφέρουν τα χαμόγελα στα χείλη όλων των συμπατριωτών μας. Αρχής γενομένης με το ματς τα ξημερώματα της Παρασκευής κόντρα στην Ιαπωνία που μπορεί να μας βάλει ταυτόχρονα σε φάση ελπίδας για την υπέρβαση, όπως έχει καταστεί μετά το 0-3 από τους «καφετέρος», της πρόκρισης στην επόμενη φάση της διοργάνωσης.

Τίποτα δεν έχει χαθεί ακόμα και υπάρχει και χρόνος και αξία για να αλλάξουν τα χρώματα στον ορίζοντα της Εθνικής στο 20ο Μουντιάλ. Και να γίνει ξανά ο ουρανός της γαλανός και όχι λίαν συννεφιασμένος όπως μεταμορφώθηκε από την ήττα μέσα στη λιακάδα του «Μινεϊράο».